Dat grote Höög- und Häwel-Book/Naaschrivd, van wegen der Wyssnutigen

N a a s ch r i v d,
van wegen der Wyssnutigen.

Ick schall up plattdüüdsch nich mehr dichten,
   See mickt för dull up my, un schellt.
So'n Kawwelstryd weer knapp to slichten,
   Kennd' ick nich all langs veertig Jahr de Weld.

See köönt de defft'ge Spraak nich lyden,
   Halv fyn maakt schöölt myn' Rymels syn?
Wo fung'ck't woll an, Krakeel to myden,
   Holld' ick nich mehr up Wahrheid as up Schyn?

See wät't nich hoog, nich platt to snacken
   Un plätert dwadsch in'n Dag henin.
Vull nehmen künn ick beide Backen,
   Harr ick lyks jüm nicks as war Leegs in'm Sinn.

Fransch meent s' un italjän'sch verstaht see
   Un uut der Opera den Text,
Wöölt hüppen un up Krücken gaht see
   Un sünd in'm Muulwark nägenmal behext.

De Oolden, dee de Hand my drücken,
   Un seggt: “Schryv Hee Syn' Rymels man!”
Doht see bemäkeln un bemicken
   Un mickt up my, un mickt up aller Mann.

Man ick denk: Wäs't un ward nich klöker;
   Datt Fett swömmt bawen, jümmers foort!
Ick schryv un gäv myn Häwelböker
  Un maak, so good ick kann myn plattdüüdsch Woord.

Un mügd woll hunnderd Jahr noch läwen;
   Man ööwer my is all' Manns God,
Sünst wull'ck jüm Häwelböker gäwen,
   Noch dörtein Stück — dem Modenvolk to'm Spod.

So awerst föhl'ck't, ick mütt bald starwen.
   Wat fang'ck nu an, jüm to'm Verdreet?
Holld still! Myn Sööns dee schöölt et arwen,
   Myn kaschen Sööns — see lehrt woll noch Bescheed.

Wiss woll! See fchöölt inst plattdüüdsch schrywen,
   Un arwen schall't van Kind up Kind,
Un bawen schöölt de Rymels blywen,
   So lang in Düüdschland düüdsche Börgers fünd.

Un dee — dee blyvt to allen Tyden,
   Denn Art — wy wät't — let nich van Art;
Un süh! so maak ick, staats to stryden,
   Naa mynem Dood Hans Wyssnuut noch 'nen Bart.

---

Ennd van dem groten Höög- un Häwel-Book.