D’ autonn
D’ autonn
Ulache nëif se dlegova,
unì do ie n bel flurì;
vita jëuna s’ la gudova,
i uciei dassënn ciantova
fluternan tl prim dl di.
La ie jita mo plu inant
y I d’ instà s’ à fà sentì,
l pitl jëunn univa grant
y fajova bele l fant:
fova i fruc per madurì.
Śën Ia siela ie sejeleda,
spizà pro se n ie l d’ instà,
dlonch per troies y per streda
rauscia fueia, dai lëns tumeda,
y l d’ autonn depënc I pra.
Y sciche n fuech I cueciun luna
per n bel burëi che verd,
ma legrëza n’ iel deguna
a udëi che sëcia dut a una,
de sajon iel bele tert.
Śën cër stei sëura pensier
y ne sé, sce m’ é falà:
ch’l bel flurì me sà d’ inier,
ma ch’l viver bon lesier
ie pa mpo da giut passà!