Biblia/Vetule Testamento/Genesis/Genesis 32

Genesis

32

Le donos pro Esau

¹Assi Jacob se mitteva de novo in cammino, e le angelos de Deo iva a su incontro. ²Quando Jacob les videva, ille exclamava: “Isto es le campamento de Deo!”. Assi ille appellava ille loco Mahanaim (id es Campamentos).

³Inde Jacob mandava messageros ante se ad Esau, su frate, qui viveva in le terra de Seir, in le region de Edom. ⁴Ille les instrueva con iste parolas: “Isto es lo que tu servitor Jacob dice: ‘Io vadeva viver apud Laban e permaneva ibi usque nunc. ⁵Io es proprietario de boves, asinos, oves, e multe servitores, tanto viros quanto feminas. Io mandava a te, mi senior, iste message, ut informar te de mi arrivata, in le sperantia que tu essera amicabile con me’”.

⁶Le messageros retornava a Jacob e diceva: “Nos veniva de Esau, tu fratre, e ecce, ille nunc jam se poneva in marcha pro venir a tu incontro insimul a un armea de quatro centos homines!”. ⁷Iste nova espaventava Jacob valde. Assi ille divideva le gente que esseva con ille in duo campamentos, e le mesmo ille faceva con le greges de oves, boves e camelos. ⁸Ille pensava: “Si Esau attacca un de iste campamentos, le altere habera le opportunitate de escappar”.

⁹Pois Jacob precava assi: “Oh Deo de mi granpatre Abraham, Deo de mi patre Isaac, oh Senior, tu me diceva: ‘Retorna a in tu terra inter tu parentes e io te beneficara’. ¹⁰Io non es digne, tamen, de tote le amor fidel que tu manifestava a tu servitor. Con solmente mi baston io transiva le fluvio Jordan, ma nunc le gente qui me pertine e con le qual io retorna, replena duo campamentos. ¹¹Io te preca: salva me del mano de mi fratre, quia io time valde que ille veni pro attaccar e occider me, mi uxores e mi infantes. ¹²Tu, tamen. me promitteva: ‘Certo io te facera prosperar e rendera tu descendente tanto numerose quanto le sablo sur le plagia, troppo numerose pro contar los”.

¹³Jacob remaneva ille nocte in le loco ubi se trovava. Deinde ille seligeva ab su possessiones iste donos pro su fratre Esau: ¹⁴duo centos capras, vinti capros, duo centos oves e vinti arietes, ¹⁵trentas camelas con su pullos, quaranta vaccas, dece tauros, vinti asinas e dece asinos. ¹⁶Ille divideva iste animales in duo greges e los confideva a differente su servitores. Pois ille diceva a su servitores: “Precede me con le animales, ma tene un certe distantia inter le duo greges”.

¹⁷Ille dava le sequente instructiones al homines que conduceva le prime gruppo: “Quando mi fratre Esau incontra vos, ille petera: ‘Quo vade vos? Qui es vostre patron? Qui es le proprietario de iste animales?’. ¹⁸Vos debe replicar: “Tote isto pertine a Jacob, tu servitor, ma il se tracta de un dono pro su domino Esau. De facto Jacob ipse es retro nos’”.

¹⁹Jacob dava le mesme instructiones al secunde e al tertie pastor e a tote illes qui sequeva retro le greges: “Vos debe dicer le mesme cosa quando le incontra. ²⁰Vos debe dicer alsi: ‘De facto tu servitor Jacob ipse seque nos sur le via”. Jacob pensava: “Io essayara de placar le con le donos que me precede, e postea io videra su facie: forsan ille me acceptara. ²¹Assi le donos esseva mandate ante ille, durante que ille remaneva ille nocte in le campamento.

Jacob lucta con Deo

²²Durante le nocte, Jacob se levava, prendeva su duo uxores, su duo servas e su dece-un filios e transiva le vado de Jabbok. ²³Ille les prendeva e les mandava trans le torrente con tote su possessiones, ²⁴e ille remaneva sol. Alora un homine veniva e luctava con ille usque mane. ²⁵Quando ille homine videva que ille non poteva batter Jacob, ille colpava^[1] le alveolo de su femure tanto que illo remaneva luxate dum le lucta. ²⁶Alora le homine diceva: “Lassa me vader, nam le aurora jam surgeva”. Jacob, tamen, le respondeva: “Io non te lassera partir nisi tu me benedice^[2]”. ²⁷Le homine le demandava: “Qual es tu nomine?”. Ille replicava: “Jacob”. ²⁸“Tu nomine non va essera plus Jacob”, le homine diceva: “Tu nomine desde nunc va esser Israel, quia tu combatteva contra Deo e contra homines, e tu prevaleva”. ²⁹Alora Jacob le demandava: “Dice me qual es tu nomine”. Ille respondeva: “Quare vole tu cognoscer mi nomine^[3]?”. E ille benediceva Jacob in ille mesme loco. ³⁰Assi Jacob appellava ille loco Peniel (illo es “Facie de Deo”), dicente: “Io videva Deo facie a facie e mi vita esseva preservate”.

³¹Le sol se levava super ille quando Jacob passava ultra Peniel, ma ille nunc claudicava a causa de su femure dislocate. ³²Illo es le ration proque mesmo hodie le Israelitas non mangia le tendine attachate al alveolo del femure, propter lo que eveniva ille nocte quando le nervo del femure de Jacob esseva dislocate.

Notas

1. O “tangeva”.
2. Jacob comprendeva nunc que se tractava de un esser supernatural.
3. Cognoscer “le nomine” de alicuno, in le antiquitate significava dominar ille persona o, in le caso de un divinitate, exploitar lo a proprie favor. Le esser angelic, tamen, qui representa Deo, non vole que necuno le exploita o manipula.