Bello de Hund/Kapittel 4

   De Tante, de mi kreeg, was sestig Jahren old,
Een Weedefrau; se scheen wat dumm un stollt;
Denn de mit eenen Hund so mall as se kann wesen,
Vöerwaar, de hett ook man een waatrig kleine Breesen.
Nooit was se sünder mi, bi Dag of Nacht;
An 't Bedd' un an öer Tafel hulld' ick Wacht;
Ook mußde ick, bi öer geleerde Mahlen
Of Assemblees, mien Künststückjes herhalen;
Daarover wurde dann recht na den Toon gelacht. —
't Maakt mi nu noch Pleseer, Ju to vertellen,
Dat, wenn een sogenaamde starke Geest
Mi söchde döer sien Staaltjes t' overhellen;
Een jeder danssen leet dat Pudelbeest;
Un wenn se dann, um mi, öer Lachen leeten schallen,
Dann meend' de arme Geest, sien Röteln hadd' gevallen.
Een Hund besitt Instinkt, un geen Verstand —
Doch hett wall mennig Minsch vöer hum de Overhand? —

   Tien Jahren wassen mi bi 't olde Minsch verlopen,
Waarvan het eene as het andre sleet, —
Doch eer ick dat gewichtig Stück vergeet' —
Een sülvern Halsband leet se mi reis kopen;
Do kloppd' de Dood, och, to min Unglück, bi öer an;
Um mine goode Dagen was 't vöereerst gedaan! —