Bello de Hund/Kapittel 3

   Ick moot Ju minen neeën Heer nu ook beschriven,
De Minschenkinder sünd neet alle glieck: —
He telde twintig Jahr, was fiks un rieck,
Noch ungetraut, daarbi een Fründ van Wiven;
Een jeder mooije Meid roofd' he een Soon,
So as de Jungens 't alle geeren doon. —
Sien Vader stührd' hum uut, um wat to lehren
Un sien Talent in alles to vermehren,
Kört um, een Mann van Welt un Toon to sien.
He leerde braaf, dat kann ick driest beschweren,
Besünders kennen Wichter, Sang und Wien;
Daar ik hum altied muß getrau gesellen,
So kund' ick Ju heel völ daarvan vertellen. —

   He reisde döer so Portugal als Spanjen,
Rüsland, Turkee, Düütschland un Grootbrittanjen.
Van allerhand sagg he; in Londen Mamsel Sonntag,
Neet minder in Paries de Giraff Dag upp Dag;
Sag Vestris oock, de övelshoog kund' springen,
Un Talma up 't Toneel, un mehr derglieke dingen;
Versühmde, mit een Woord, nicks um sück to belehren,
Ook sienes Vaders Geld een bittje umtokehren. —

   Sien Kursus was gedaan; wi kwammen weer to Huus;
He soond' sien Vaders Hand; sien Mooder gaf een Schmuus.
Daar wassen groote Lüd', um mienen Heer to gröeten;
De Vrau'ns beluhrden hum van Kopp bet upp de vöeten.
Dat Vragen hadd' geea End', knapp kwam he reis to woord;

   Un als 't Gesellschup gung, do hörde man elk praalen
Van minen klooken Heer. — Wat könen Minschen dwalen!
De Wiesheid hadd he nett so min als Bello upgespoord. —
Ick mußd' van minen Heer de sülfde Nacht noch scheiden,
Un eene olde Tante na oer Schlöß geleiden.