Bello de Hund/Kapittel 22

   Het wundert Ju misschien, dat ik geen Woord
Van mine neeë Heerschapp hebb' geütert;
Doch weet elk, dat een Hund vaak so wat klütert, —
Un Bello is ja weer an goode Boord.
Mien sogenaamde Heer was old van Dagen,
Sien Vrauw stock doof, d'rum kund he neet
Mit öer krakeelen, of sien malle Vlagen
An 't olde Minsch uutlaaten — wat hum speet.
He att un drunk un sleep, dat was het all,
Leet sück ook döer de Meid na öeren Sinn regeren;
In unse Dagen pleggt dit ook noch to passeren.
Se arfde na sien Dood het halve Kapitaal;
De olde Frau wußd' se heel schieliek ook to sliten,
Bi öeren Dood sag ick öer lachen bold, bold kriten
Nu künde se so recht na Wünschen leven,
Un Thee un Kofje kunkeln Dag up Dag;
Se hadd' van Harten geern an 't Hillken sück begeven —
Doch, oft an öere hooge Jahren lag? —
Se is, bett an den Dood, ganz sünder Freeërs bleven.