အဟိပေတဝတ္ထု
၁၂။ မြွေပြိတ္တာဝတ္ထု
န ဟိ ပါပံ ကတံ ကမ္မံအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော မြွေပြိတ္တာကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
မြေပြိတ္တာ၏ ဆင်းရဲခြင်း
တစ်နေ့သ၌ ဥရုဝေဠကဿပ အမှူးရှိသော ရသေ့တစ်ထောင်၏ အတွင်း၌ဖြစ်သော အရှင်လက္ခဏမထေရ်သည်လည်းကောင်း၊ အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည်လည်းကောင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ လှည့်လည်ကုန်အံ့ဟု ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်မှ ဆင်းသက်ခဲ့ကုန်၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့တွင် အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် တစ်ကောင်သော မြွေပြိတ္တာကိုမြင်၍ ပြုံးရယ်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၏။ ထိုအခါ လက္ခဏမထေရ်သည် “ငါ့ရှင်မောဂ္ဂလာန်- အဘယ်ကြောင့် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာပြုသနည်း”ဟု ပြုံးရယ်ခြင်း၏အကြောင်းကို မေးလေ၏။ “ငါ့ရှင်လက္ခဏ- ဤပြဿနာကို ဖြေဆိုအံ့သောငှာ အခါမဟုတ်သေး၊ ဤပြဿနာကို မြတ်စွာဘုရား၏အထံတော်၌ ငါ့ကို မေးဦးလော့”ဟု အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်က မိန့်ဆိုတော်မူလေ၏။ ထိုမထေရ်နှစ်ပါးတို့သည် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ သွားပြီးမှ မြတ်စွာဘုရား၏အထံသို့ သွားရောက်နေထိုင်ကြကုန်သည်ရှိသော် လက္ခဏမထေရ်သည် “ငါ့ရှင်မောဂ္ဂလာန်-အသင်သည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်မှ ဆင်းသက်သည်ရှိသော် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာပြုသဖြင့် ပြုံးရယ်ခြင်း၏ အကြောင်းကို အကျွန်ုပ်မေးသည်ရှိသော် “မြတ်စွာဘုရား၏ အထံ၌ ငါ့ကို မေးဦးလော့”ဟု ပြောဆိုဘိ၏၊ ယခုအခါ ထိုအကြောင်းကို ပြန်ကြားလော့”ဟု မေးတော်မူလေ၏။ အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ဤသို့ မိန့်တော်မူလေ၏၊ “ငါ့ရှင်လက္ခဏ- ငါသည် တစ်ကောင်သော မြွေပြိတ္တာကို မြင်သောကြောင့် ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာပြုလေသည်၊ ထိုမြွေပြိတ္တာ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတ္တဘောသည်ကား ဤသို့သဘောရှိ၏၊ ထိုမြွေပြိတ္တာ၏ ဦးခေါင်းသည် လူတို့၏ဦးခေါင်းကဲ့သို့ သဏ္ဌာန်ရှိ၏၊ ကြွင်းသောကိုယ်သည် မြွေနှင့်တူ၏။ ဤပြိတ္တာသည် မြွေပြိတ္တာမည်၏၊ အတိုင်းအရှည်ပမာဏအားဖြင့် နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာရှိ၏၊ ထိုမြွေပြိတ္တာ၏ ဦးခေါင်းမှထသော မီးလျှံတို့သည် အမြီးဖျားတိုင်အောင် တောက်လောင်၍သွားကုန်၏။ အမြီးဖျားမှထသော မီးတို့သည် ဦးခေါင်းတိုင်အောင် တောက်လောင်၍ သွားကုန်၏။ ဦးခေါင်းလယ်မှထသော မီးလျှံတို့သည် နံပါးနှစ်ဖက်တို့ကို တောက်လောင်၍ သွားကုန်၏။ နံပါးနှစ်ဖက်တို့မှထသော မီးလျှံတို့သည် အလယ်သို့ သက်ဝင်ကုန်၏”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။
သံဃာ့အဦးစား၍ ကျီးပြိတ္တာဖြစ်ရခြင်း
အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထိပ်တက်၍ ကျက်၍ ခံစားရသော ကျီးပြိတ္တာကိုလည်း မြင်တော်မူ၍ ထိုကျီးပြိတ္တာ၏ ရှေးအကြောင်း မကောင်းမှုကံကို မေးလိုရကား ဤဂါထာကို ရွတ်ဆိုတော်မူ၏။
ကာယော အစ္စုဂ္ဂတော တုယှံ၊ ပဉ္စဝီသတိယောဇနံ။
ကိံ နု ကမ္မံ ကရိတွာန၊ ပတ္တောသိ ဒုက္ခမီဒိသံ။
ဘော၊ အို..ကျီးပြိတ္တာ။ တေ၊ သင်၏။ ဇိဝှာ၊ လျှာသည်။ ပဉ္စယောဇနိကာ၊ ငါးယူဇနာရှိ၏။ သီသံ၊ ဦးခေါင်းသည်။ နဝယောဇနံ၊ ကိုးယူဇနာရှိ၏။ တုယှံ၊ သင်၏။ ကာယော၊ ကိုယ်သည်။ ပဉ္စဝီသတိယောဇနံ၊ နှစ်ဆယ့်ငါးယူဇနာတိုင်တိုင်။ အစ္စုဂ္ဂတော၊ အထက်သို့ မြင့်တက်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကိံ ကမ္မံ၊ အဘယ်သို့သော မကောင်းမှု အကုသိုလ်ကံကို။ ကရိတွာန၊ ပြုခဲ့မိသောကြောင့်။ ဤဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိနု၊ ဖြစ်ရလေဘိသနည်း။
ထိုသို့ မေးတော်မူသောအခါ အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်အား ကျီးပြိတ္တာသည် ပြောကြားလိုသည်ဖြစ်၍-
သံဃဿ အာဘတံ ဘတ္တံ၊ အာဟရေသိံ ယဒိစ္ဆကံ။
ဘန္တေ မောဂ္ဂလ္လာန၊ အရှင်ဘုရား မောဂ္ဂလာန်။ အဟံ၊ တပည့်တော် ကျီးပြိတ္တာသည်။ ကဿပဿ မဟေသိနော၊ ကဿပမြတ်စွာဘုရား၏။ သံဃဿ၊ တပည့်သား သံဃာတော်အလို့ငှာ။ အာဘတံ၊ ရှေးရှုဆောင်ယူအပ်သော။ ဘတ္တံ၊ ဆွမ်းကို။ ယဒိစ္ဆကံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ အာဟရေသိံ၊ ဆောင်ယူခဲ့ဖူးပါသည်ဘုရား။
ဤဂါထာကို လျှောက်ဆို၍ “အရှင်ဘုရား- ကဿပမြတ်စွာဘုရားလက်ထက်တော်၌ များစွာသောရဟန်းတို့ ရွာသို့ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူကြကုန်၏။ လူတို့သည် မထေရ်ကိုမြင်၍ မြတ်နိုးတနာ ခင်မင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆွမ်းစားဇရပ်၌ ထိုင်နေစေပြီးလျှင် ယာဂုကို သောက်စေပြီးသော် ခဲဖွယ်ကိုလှူဒါန်း၍၊ ခြေတို့ကို ဆေးကြော၍၊ ဆီဖြင့်လိမ်းကျံ၍ ဆွမ်းစားချိန်တိုင်အောင်သော ကာလပတ်လုံး ဆိုင်းငံ့လျက် တရားတော်ကို နာကြားကာ နေကြပါကုန်၏။ တရားဟောတော်မူပြီးသောအဆုံး၌ မထေရ်တို့၏သပိတ်တို့ကိုယူ၍ မိမိ မိမိ၏အိမ်၌ စီမံချက်ပြုတ်အပ်သော အထူးထူး ကောင်းသောအရသာရှိသော ဘောဇဉ်ဖြင့်ပြည့်စေ၍ ဆောင်ယူခဲ့ကြပါကုန်၏။ ထိုအခါ တပည့်တော်သည် တိရစ္ဆာန် ကျီးသတ္တဝါဖြစ်၍ ဆွမ်းစားဇရပ်၏ အမိုးခေါင်အပြင်၌ နားနေလျက် ဆောင်ယူခဲ့သော ဆွမ်းကိုမြင်လျှင် တစ်ယောက်သောသူ ယူဆောင်လာအပ်သောသပိတ်မှ သုံးကြိမ်တိုင်အောင် ခံတွင်းနှုတ်သီးကိုပြည့်စေလျက် သုံးလုတ်သောထမင်းလုတ်တို့ကို ထိုးသုတ်ချီဆောင်၍ ယူဖူးပါသည်ဘုရား၊ ထိုဆွမ်းသည်ကား သံဃာ၏စိုးပိုင်သော ပစ္စည်းဥစ္စာလည်း မဟုတ်ရသေးပါ၊ သံဃာအား ဆောင်နှင်း၍ ပေးလှူအပ်သော ဥစ္စာလည်း မဟုတ်ရသေးပါ၊ ရဟန်းတို့သည် ခံယူသည်မှ အကြွင်းလည်း မဟုတ်ရသေးပါ၊ စင်စစ်မှာမူကား မိမိအိမ်မှ ထုတ်ဆောင်အပ်သော လူတို့သည် သုံးဆောင်စားသောက်ခြင်းငှာ ထိုက်သည်ဖြစ်၍ သက်သက် သံဃာအားရည်ညွှန်းသဖြင့် ရှေးရှုဆောင်အပ်ခါမျှသော ဆွမ်းသာဖြစ်ပါသေးသည်။ ထိုဆွမ်းမှ သုံးလုတ်သော ဆွမ်းလုတ်ကြီးတို့ကို ထိုးသုတ်ကာ ယူစားမိပါသည်ဘုရား၊ တပည့်တော်၏ ရှေး မကောင်းမှုကံကား ဤမျှသာပါတည်း။ ထိုတပည့်တော်သည် သေလွန်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုမကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးအဆက်ဖြင့် အဝီစိငရဲ၌ ငရဲခံရပြီးမှ ကြွင်းကျန်သော အကုသိုလ်ကံအကျိုးဖြင့် ယခုအခါ ဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်ထိပ်၌ ကျီးပြိတ္တာ၏အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်ရ၍ ဤဆင်းရဲကို ခံစားရပါသည်ဘုရား”ဟု ပြန်ပြီး လျှောက်ထားရှာလေသတည်း။ ဤသည်ကား ကျီးပြိတ္တာဝတ္ထုတည်း။
ကျောင်းမီးရှို့သဖြင့် မြွေပြိတ္တာဖြစ်ခြင်း
ဤအရာ၌ အရှင်မောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် မြွေပြိတ္တာကိုမြင်၍ ပြုံးရယ်ခြင်းကို ထင်ရှားစွာပြု၏ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် အရှင်မောဂ္ဂလာန်၏ သက်သေဖြစ်တော်မူသဖြင့် ထ၍ “ချစ်သားရဟန်းတို့- မောဂ္ဂလာန်သည် ဟုတ်မှန်သောစကားကို ဆိုပေ၏။ ငါဘုရားသည်လည်း ဤမြွေပြိတ္တာကို ဘုရားအဖြစ်သို့ ရောက်တော်မူသောနေ့၌ပင်လျှင် မြင်တော်မူ၏။ ထိုသို့မြင်တော်မူသော်လည်း ငါဘုရား မဟောကြားဘဲ နေတော်မူ၏။ အကြင်သူတို့သည် ငါဘုရား၏စကားကို မယုံကြည်ကုန်ငြားအံ့၊ ထိုသူတို့အား အကျိုးစီးပွားမဲ့ခြင်းငှာ ဖြစ်ကုန်ရာ၏။ ဤသို့သော အကြောင်းကြောင့် သူတစ်ပါးကို သနားခြင်းဖြင့် ဟောကြားတော်မမူ”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။
ဤမြွေတ္တာ၏ အကြောင်းအရာဝတ္ထုကိုလည်း ထိုအရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန်မထေရ်သည် လျှောက်ကြားအပ်၏။ ထိုစကားကိုကြားလျှင် ရဟန်းတို့သည် ထိုမြွေပြိတ္တာ၏ ရှေးမကောင်းမှုကံကို မေးလျှောက်ကြလေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားလည်း ထိုရဟန်းတို့အား ဟောကြားတော်မူလေ၏။ ရှေးလွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်ကို အမှီပြု၍ မြစ်ကမ်းဖြစ်သော တစ်ခုသောအရပ်၌ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်တစ်ဆူအား သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို ဆောက်လုပ်လှူဒါန်းကြကုန်၏။ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည် ထိုကျောင်း၌ နေတော်မူစဉ် အမြဲမပြတ် ဗာရာဏသီမြို့တွင်း၌ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်လှည့်လည်တော်မူ၏။ မြို့သူမြို့သားတို့သည်လည်း ညဉ့်နံနက်မပြတ် နံ့သာပန်းစသည် လက်စွဲကုန်လျက် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်အား ခစားဆည်းကပ်ခြင်းငှာ သွားရောက်ကြကုန်၏။ ဗာရာဏသီပြည်သား တစ်ယောက်သောယောက်ျားသည် လူတို့၏သွားလာရာ ထိုလမ်းခရီးကိုမှီ၍ လယ်ကိုထွန်လေ၏။ လူများအပေါင်းသည် ညချမ်းနံနက်မပြတ် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်အား ခစားဆည်းကပ်ခြင်းငှာ သွားလတ်သည်ရှိသော် ထိုလယ်ကို နင်းနယ်လျက် သွားကြကုန်၏။ ထိုလယ်ထွန်ယောက်ျားသည် “ငါ၏လယ်ကို မနင်းနယ်ကြပါကုန်လင့်”ဟု တားမြစ်ပါသော်လည်း တားမြစ်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်။ ထိုအခါ လယ်ထွန်ယောက်ျားအား ဤသို့သောအကြံသည် ဖြစ်လေ၏။ “အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓ၏ သီတင်းသုံးတော်မူရာ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းသည် ဤအရပ်ဌာန၌ အကယ်၍ မရှိခဲ့သည်ဖြစ်အံ့၊ ငါ၏လယ်ကို နင်းနယ်ကြမည်မဟုတ်ကုန်ရာ”ဟု အကြံဖြစ်ပြီးလျှင် ထိုလယ်ထွန်ယောက်ျားသည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ ဆွမ်းအလို့ငှာ ကြွဝင်တော်မူခိုက် သုံးဆောင်သော အိုးခွက်တို့ကိုရိုက်ခွဲ၍ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကိုလည်း မီးဖြင့် တိုက်လေ၏။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည် မီးစွဲလောင်သော မိမိ၏ ကျောင်းသင်္ခမ်းကိုမြင်လျှင် ချမ်းသာရာအရပ်သို့ ကြွသွားတော်မူလေ၏။
လူများသည် နံ့သာပန်းကိုလက်စွဲလျက် လာလတ်သည်ရှိသော် မီးလောင်သော သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို မြင်ရ၍ “ငါတို့၏အရှင်မြတ်သည် အဘယ်အရပ်သို့ ကြွသွားတော်မူသနည်း”ဟု ပြောဆို မေးမြန်းလေ၏။ လယ်ထွန်ယောက်ျားသည်လည်း လူများအပေါင်းနှင့် အတူတကွသွား၍ လူများအပေါင်း၏အလယ်၌ ရပ်တည်နေလျက်သာလျှင် “ငါသည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သီတင်းသုံးရာ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို မီးဖြင့်တိုက်အပ်လေပြီ”ဟု ပြောလေ၏။ ထိုအခါ “ဤသူယုတ်မာကို ဖမ်းဆီးကြကုန်လော့၊ ဤသူယုတ်မာကိုမှီ၍ ငါတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်ကို ဖူးမြင်ခြင်းငှာ မရကြလေကုန်”ဟု ဆိုလျက် တုတ်,လှံတံ စသည်တို့ဖြင့် ပုတ်ခတ်ထောင်းထု၍ အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေကြလေကုန်၏။ ထိုလယ်ထွန်ယောက်ျားသည် အဝီစိငရဲကြီး၌ဖြစ်၍ အကြင်ရွေ့ လောက် ဤမဟာပထဝီမြေကြီးသည် တစ်ယူဇနာမျှ မြင့်တက်၏၊ ထိုရွေ့လောက် ငရဲ၌ကျက်၍ ခံစားရပြီးလျှင် အကျိုးအကြွင်း၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဤဂိဇ္ဈကုဋ်တောင်၌ မြွေပြိတ္တာ၏အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်လေသတည်း။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုမြွေပြိတ္တာ၏ ဤသို့သဘောရှိသော ရှေးမကောင်းမှုကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် “ချစ်သားရဟန်တို့- ဤမကောင်းမှုမည်သည်ကား နို့ရည်နှင့်တူ၏။ နို့ရည်သည် ညှစ်လျှင်ညှစ်ချင်း မပုပ်မသိုး အခိုးမလွှတ်သေးသကဲ့သို့ ထို့အတူ အကုသိုလ်သည်လည်း ပြုလျှင်ပြုချင်း အကျိုးကိုမဖြစ်စေသေး၊ အကြင်အခါ အကျိုးကိုဖြစ်စေ၏။ ထိုအခါ၌ ဤသို့သဘောရှိသော ဆင်းရဲခြင်းဖြင့် ပူပန်စိုးရိမ်ရ၏”ဟု အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ တရားဟောတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို ဟောတော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
ဍဟန္တံ ဗာလမနွေတိ၊ ဘသ္မစ္ဆန္နော ပါဝကော။
သဇ္ဇုခီရံ၊ ယိုထွက်စ ပူပူနွေးနွေးဖြစ်သော နို့ရည်သည်။ န မုစ္စတိ ဣဝ၊ ချဉ်နံ့ထောင်းထောင်း ချက်ချင်းမပြောင်းသေးသကဲ့သို့။ ကတံ၊ ပြုအပ်ခါစဖြစ်သော။ ပါပံ ကမ္မံ၊ အကုသိုလ်ကံသည်။ န ဟိ ဝိပစ္စတိ၊ မကောင်းကျိုးစင်စစ် ချက်ချင်းမဖြစ်နိုင်။ ဝိပစ္စမာနံ၊ မကောင်းကျိုးစင်စစ် ဖြစ်စေလတ်သည်ရှိသော်။ ဗာလံ၊ ကံဆိုးသိမ်းပိုက် ယင်းလူမိုက်ကို။ ဍဟန္တံ၊ ပူလောင်စေသည်ဖြစ်၍။ အနွေတိ၊ အစဉ်လိုက်၏။ ယထာ၊ အဘယ်ကဲ့သို့နည်းဟူမူကား။ ဘသ္မစ္ဆန္နော၊ ပြာဖြင့်ဖုံးလွှမ်းအပ်သော။ ပါဝကော၊ မီးကျီးခဲသည်။ ဍဟန္တော၊ နင်းမိသူကို ပူလောင်စေလျက်။ အနွေတိ ဣဝ၊ အစဉ်လိုက်သကဲ့သို့တည်း။
ဒေသနာတော်၏ အကျိုး
ဒေသနာတော်၏ အဆုံး၌ များစွာသော သူတို့သည် သောတာပန် စသည်တို့ ဖြစ်ကြလေကုန်၏။