သေယျသကတ္ထေရဝတ္ထု
၂။ သေယျသကမထေရ်ဝတ္ထု
ပါပဉ္စေ ပုရိသောအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အရှင်သေယျသက မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။
မကောင်းမှုသည် ဆိုးကျိုးကိုသာ ဖြစ်စေနိုင်
ထိုသေယျသကသည်ကား လာဠုဒါယီမထေရ်၏ အတူနေ သဒ္ဓိဝိဟာရိကတပည့်ဖြစ်၏။ မိမိ၏ မမွေ့လျော်ခြင်းကို ထိုလာဠုဒါယီအား ပြောကြားလျှောက်ထားသဖြင့် ထိုလာဠုဒါယီသည် ပထမ သံဃာဒိသိသ်အာပတ် သင့်လောက်သောအမှု၌ ဆောက်တည်စေအပ်သည်ဖြစ်ရကား မမွေ့လျော် မပျော်ပိုက်ခြင်းဖြစ်တိုင်းဖြစ်တိုင်း ထိုပထမ သံဃာဒိသိသ်အာပတ် သင့်လောက်သောအမှုကို ပြုပေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသေယျသကရဟန်း၏ ထိုအပြုအမူအကြောင်းကို ကြားရလျှင် သေယျသကရဟန်းကို ခေါ်တော်မူစေ၍ “သင်သည် ဤသို့ပြုလေ့ရှိ၏ဟူသည် မှန်သလော”ဟု မေးတော်မူခြင်းကြောင့် “ဘုန်းတော်ကြီးတော်မူသော မြတ်စွာဘုရား- မှန်ပါသည်ဘုရား”ဟု လျှောက်ကြားသည်ရှိသော် “အဘယ့်ကြောင့် ဝန်လေးသောအမှုကို ပြုဘိသနည်း။ မဂ်ဖိုလ်မှ အချည်းနှီးဖြစ်သော ယောက်ျား-- မလျောက်ပတ်၊” ဤသို့ စသည်ဖြင့် အထူးထူးအပြားပြား ကဲ့ရဲ့ပြီးလျှင် သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၍ “ဤသို့ သဘောရှိသော မကောင်းမှုသည်လည်း မျက်မှောက်၌လည်းကောင်း၊ တမလွန်၌လည်းကောင်း ဆင်းရဲသောအကျိုးကို ဖြစ်စေတတ်သည်သာလျှင် ဖြစ်၏”ဟု မိန့်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေစပ်လျက် တရားဟောကြားတော်မူလိုရကား ဤဂါထာကို မိန့်တော်မူလေ၏။
ဒေသနာတော်
န တမှိ ဆန္ဒံ ကယိရာထ၊ ဒုက္ခော ပါပဿ ဥစ္စယော။
ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ပါပံ၊ မကောင်းမှုကို။ စေ ကယိရာ၊ အကယ်၍ တစ်ကြိမ်တစ်ခါ ပြုမိငြားအံ့။ နံ၊ ထိုမကောင်းမှုကို။ ပုနပ္ပုနံ၊ အဖန်တလဲလဲ။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။ တမှိ၊ ထိုမကောင်းမှု၌။ ဆန္ဒံ၊ ပြုလိုခြင်းကို။ ဝိနောဒေတွာ၊ ပယ်ဖျောက်၍။ န ကယိရာထ၊ မပြုရာ။ ကိံ ကာရဏာ၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား။ ပါပဿ၊ မကောင်းမှု၏။ ဥစ္စယော၊ တိုးပွားခြင်းသည်။ ဒုက္ခာ၊ ဆင်းရဲသို့ရောက်အောင် ဆောင်တတ်၏။
ဒေသနာတော်၏အကျိုး
ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။