ပရန္တပဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄၁၅။ ကုမ္မာသပိဏ္ဍိဇာတ် (၇-၂-၁၀)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၁၆။ ပရန္တပဇာတ် (၇-၂-၁၁)

၄၁၇။ ကစ္စာနိဇာတ် (၁)→

၁၁။ ပရန္တပဇာတ်

မကောင်းမှုသည် မကောင်းကျိုးကို ပေးတတ်ခြင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အာဂမိဿတိ မေ ပါပံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပရန္တပဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား သတ်အံ့သောငှာ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ တရားသဘင်၌ ရဟန်းတို့သည် ငါ့ရှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား သတ်အံ့သောငှာသာလျှင် လုံ့လပြု၏။ လေးသမားတို့ကို လွှတ်၍ ကျောက်ကို လှိမ့်၏။ နာဠာဂီရိဆင်ကို လွှတ်စေ၏။ မြတ်စွာဘုရား၏ ပျက်စီးခြင်းငှာသာလျှင် အကြောင်းကိုပြု၏ ဟု စကားကို ဖြစ်စေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် ငါ့အား သတ်အံ့သောင်ာ လုံ့လပြုသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤဒေဝဒတ်သည် ငါ့အား သတ်အံ့သောငှာ လုံ့လပြုဖူး၏။ ထိတ်လန့်ခြင်းကိုလည်း ပြုအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ မိမိသည်လျှင် ဆင်းရဲခြင်းကို ခံရ၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ မိဖုရားကြီးဝမ်း၌ဖြစ်၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်၏။ သဗ္ဗရုတဇာနန မန္တရားကိုလည်း သင်၏။

အိမ်ရှေ့မင်းကို သေစေလို

ဘုရားလောင်းသည် ဆရာအား ထိုက်သော အဖိုးကိုပေး၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန့၍ အဖသည် ထိုဘုရားလောင်းကို အိမ်ရှေ့အရာ၌ထား၏။ အိမ်ရှေ့အရာ၌ အကယ်၍ ထားသော်လည်း ထိုဘုရားလောင်းကို သတ်ခြင်းငှာ အလိုရှိသည်ဖြစ်၍ မြင်ခြင်းငှာလည်း အလိုမရှိ။

မြေခွေးမ၏ ဆိုစကား

ထိုအခါ တစ်ခုသော မြေခွေးမသည် နှစ်ခုကုန်သော သားငယ်တို့ကို ယူ၍ ညဉ့်၌ လူတို့ အိပ်ကုန်စဉ် ပြွန်ပေါက်ဖြင့် မြို့သို့ဝင်၏။ ဘုရားလောင်း၏ ပြာသာဒ် အိပ်ရာတိုက်ခန်း အနီး၌ တစ်ခုသော ဇရပ်သည် ရှိ၏။ ထိုဇရပ်၌

တစ်ယောက်သော ခရီးသွားလူသည် ဖိနပ်ကိုချွတ်၍ ခြေရင်းဝယ် မြေ၌ထား၍ တစ်ခုသောပျဉ်၌ အိပ်၏။ အိပ်၍မပျော်မီ မြေခွေးမ၏ သားငယ်တို့သည် ငတ်မွတ်ကုန်ရကား မြည်ကုန်၏။ ထိုအခါ အမိ မြေခွေးမသည် အမောင်တို... အသံကို မပြုကြကုန်လင့်၊ ထိုဇရပ်၌ တစ်ဦးသောလူသည် ဖိနပ်တို့ကိုချွတ်၍ မြေ၌ထား၍ ပျဉ်၌ အိပ်၏။ မပျော်သေး၊ ထိုသူ၏ ပျော်သောကာလ၌ ထိုဖိနပ်တို့ကို ဆောင်၍ သင်တို့ကို စားစေကုန်အံ့ ဟု မိမိဘာသာဖြင့် ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် မန္တရား၏ အာနုဘော်အားဖြင့် ထိုမြေခွေးမ၏ ဘာသာကိုသိ၍ အိပ်ရာ တိုက်ခန်းမှထွက်၍ ပြတင်းကို ဖွင့်၍ ဤအရပ်၌ အဘယ် သူနည်း ဟု မေး၏။ ခရီးသွားသွားသည် ရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ် ခရီးသွားလူတည်း ဟု ဆို၏။ သင်၏ ဖိနပ်တို့သည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ "အရှင်မင်းကြီး မြေ၌ထား၏ ဟုဆို၏။ မြှောက်၍ ဆွဲထားလော့ဟု ဆို၏။

ထိုစကားကို ကြား၍ မြေခွေးမသည် ဘုရားလောင်းအား အမျက်ထွက်၏။

တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌ ထိုမြေခွေးမသည် ထို့အတူလျှင် မြို့သို့ ဝင်၏။ ထိုအခါ တစ်ယောက်သော ယစ်သောလူသည် ရေသောက်အံ့ဟု ရေကန်သို့ သက်သည်ရှိသော် ရေ၌ နစ်မွန်း၍ ထွက်သက်ဝင်သက်ပြတ်၍ သေ၏။ ထိုယောက်ျားအား ဝတ်ကုန်သော နှစ်ထည်ကုန်သော ပုဆိုးတို့သည်လည်းကောင်း၊ ပုဆိုး၌ အသပြာတစ်ထောင်တို့သည်လည်းကောင်း၊ လက်ချောင်း၌ လက်စွပ်သည်လည်းကောင်း ရှိ၏။ ထိုအခါ၌၎င်းမြေခွေးမသည် ငတ်မွတ်ကုန်၏ဟု မြည်ကုန်သော သားငယ်တို့ကို အမောင်တို့ အသံကို မပြုကြကုန်လင့်၊ ထိုရေကန်၌ လူသည် သေ၏။ ဤမည်သော ဥစ္စာသည်လည်း ရှိ၏။ ထိုလူသည် သေ၍ စောင်း တန်း၌လျှင် အိပ်၏။ သင်တို့အား ထိုလူကို စားစေအံ့ဟု ဆို၏ ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကို ကြား၍ လေသွန်ပြတင်းကို ဖွင့်၍ ဇရပ်၌ အဘယ်သူရှိသနည်း ဟု ဆို၍ တစ်ယောက်သော ယောက်ျားသည် ထ၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်ရှိ၏ဟု ဆိုလတ်သော် သွားချေ၊ ထိုရေကန်၌ သေသောသူ၏ ပုဆိုးတို့ကိုလည်းကောင်း, အသပြာ တစ်ထောင်တို့ကိုလည်းကောင်း, လက်စွပ်ကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ထိုသူ၏အလောင်းကို အကြင်သို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် ပြုသည်ရှိသော် ရေ၌မပေါ်၊ ထိုသို့သော အခြင်းအရာအားဖြင့် ရေ၌နှစ်လော့ ဟု ဆို၏။ ထိုယောက်ျားသည် ဘုရားလောင်း ဆိုတိုင်း ပြု၏။

ထိုမြေခွေးမသည် တစ်ဖန်လည်း အမျက် ထွက်၏။ ရှေ့နေ့၌ သားငယ်တို့အား ဖိနပ်ကို စားစိမ့်သောငှာ မပေး၊ ယနေ့လည်း သူသေကို စားစိမ့်သောငှာ မပေး၊ ထိုသို့ဖြစ်စေ၊ ဤနေ့မှ သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ တစ်ယောက်သော ပြည်နီးချင်းမင်းသည် လာလတ်၍ မြို့ကို ခြံရံလတ္တံ့။ ထိုအခါ သင့်ကို အဖသည် စစ်ထိုးစိမ့်သောငှာ စေလတ္တံ့၊ ထိုစစ်ထိုးရာ၌ သင်၏ဦးခေါင်းကို ဖြတ်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုအခါ သင်၏ လည်ချောင်းသွေးကို သောက်၍ ရန်တုံ့ကို ဖြေအံ့၊ သင်သည် ငါနှင့်တကွ ရန်ကိုဖွဲ့၏။ သိရအံ့ဟု မြည်၍ ဘုရားလောင်းကို ခြိမ်းခြောက်၍ သားငယ်တို့ကိုယူ၍ ထွက်၏။

စစ်တိုက်သွားခိုင်းပုံ

သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ တစ်ယောက်သော ပြည်နီးချင်းမင်းသည် လာလတ်၍ မြို့ကိုရံ၏။ မင်းသည် ဘုရားလောင်းကို အမောင် သွားချေ။ ထိုမင်းနှင့်တကွ စစ်ထိုးချေလော့ဟု ဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်သည် မြင်အပ်သော နိမိတ်ရှိ၏။ သွားအံ့သောငှာမဝံ့၊ အသက်၏ အန္တရာယ်ကို ကြောက်၏ ဟု ဆို၏။ သင် သေသော်လည်းကောင်း၊ မသေသော်လည်းကောင်း ငါ့အား အဘယ်ပြုအံ့နည်း၊ သင်သည် သွားလေလော့ဟု ဆို၏။ ရှင်မင်းကြီး ကောင်းပြီဟု ထိုဘုရားလောင်းသည် ပရိသတ်ကိုယူ၍ ပြည်နီးချင်းမင်း၏ တည်ရာတံခါးဖြင့် မထွက်မူ၍ တစ်ပါးသော တံခါးကိုဖွင့်၍ ထွက်၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် ထွက်သည်ရှိသော် မြို့အလုံးသည် အချည်းနှီးကဲ့သို့ ဖြစ်၏။ ခပ်သိမ်းကုန်သော လူတို့သည် ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ ထွက်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသော သင့်တင့်ရာ အရပ်၌ သစ်တပ်တည်၍ နေ၏။

မင်းကြီးထွက်ပြေး

မင်းသည် အိမ်ရှေ့မင်းကား မြို့ကို အချည်း နှီးပြု၍ ဗိုလ်ပါကိုယူ၍ ပြေး၏။ ပြည်နီးချင်း မင်းသည်လည်း မြို့ကိုခြံရံ၍ တည်၏။ ယခု ငါ၏ အသက်ကို စောင့်အံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မိဖုရားကိုလည်းကောင်း ပုရောဟိတ်ကိုလည်းကောင်း, ပရန္တပမည်သော တစ်ယောက်သော ခြေရင်း၌ မြဲစွဲသော ကျွန်ကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ညဉ့်အဖို့၌ မထင်ရှားသော အသွင်ဖြင့် ပြေး၍ တောသို့ ဝင်ဘ၏။

နိုင်ငံသိမ်း

ဘုရားလောင်းသည် မင်းပြေးသော အဖြစ်ကိုသိ၍ မြို့သို့ဝင်၍ ရန်သူကိုပြေးစေ၍ ပြည်ကို ယူ၏။

မိဖုရားကြီး လင်ငယ်နေ

ဘုရားလောင်း၏ အဖသည်လည်း တစ်ခုသော မြစ်နား၌ သစ်ရွက်မိုးသော ဇရပ်ကိုဆောက်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ဖြင့် မျှတလျက် နေ၏။ မင်းသည်လည်းကောင်း, ပုရောဟိတ်သည်လည်းကောင်း၊ သစ်သီကြီးငယ် အကျိုးငှာ သွားသည်ရှိသော် ပရန္တပကျွန်သည် မိဖုရားနှင့်တကွ သစ်ရွက်မိုးဇရပ်၌လျှင် နေ၏။ ထိုတော၌လည်း မင်းကိုစွဲ၍ မိဖုရား၏ဝမ်း၌ ကိုယ်ဝန်သည် တည်၏။ ထိုမိဖုရားသည် မပြတ် ပေါင်းဖော် သည်၏ အစွမ်းအားဖြင့် ပရန္တပကျွန်နှင့်တကွ အလွန် အကျွမ်းဝင်၏။ မိဖုရားသည် တစ်နေ့သ၌

မင်းသည် သိသည်ရှိသော သင်၏အသက်သည် မရှိရာသလျှင်ကတည်း၊ ငါ၏အသက်လည်း မရှိရာသလျှင်ကတည်း၊ ထို့ကြောင့် ထိုမင်းကို သတ်လော့ဟု ဆို၏။ အသို့ သတ်ရအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤမင်းသည် သင့်အား သန်လျက်ကိုလည်း ပေး၍ ရေသနုပ်ကိုလည်း ယူစေ၍ ရေချိုးအံ့သောငှာ သွား၏။ ထိုရေချိုးအိမ်၌ ထိုမင်း၏ မေ့လျော့ခြင်းကို သိ၍ သန် လျက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုဖြတ်၍ ကိုယ်ကို အပိုင်း ပိုင်းပြု၍ မြေ၌မြုပ်လော့ဟု ဆို၏။ ပရန္တပသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၏။

ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ ပုရောဟိတ်သည်သာလျှင် သစ်သီးကြီးငယ် အကျိုးငှာ သွား၍ မင်း၏ ရေချိုးဆိပ်၏ အနီးဖြစ်သော အရပ်၌ တစ်ခုသော သစ်ပင်သို့တက်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ကို ယူ၏။ မင်းသည် ရေချိုအံ့ဟု ပရန္တပကို သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း, ရေသနုပ်ကိုလည်းကောင်း ယူစေ၍ မြစ်နားသို့ သွား၏။ ထိုမြစ်နား၌ ရေချိုးသော ကာလ၌ မေ့လျော့ခြင်းသို့ ရောက်လတ်သော် မင်းကိုသတ်အံ့ဟု ပရန္တပသည် လည်ကိုကိုင်၍ သန်လျက်ကို ချီ၏။

မင်းအား သတ်ဖြတ်

ထိုမင်းသည် သေခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် ဟစ်ကြွေး၏။ ပုရောဟိတ်သည် ထိုအသံကိုကြား၍ ကြည့်လတ်သော် မင်းကိုသတ်သော ပရန္တပကို မြင်၍ ထိတ်လန့်သည် ဖြစ်၍ သစ်ခက်ကိုလွှတ်၍ ဆင်းသက်၍ တစ်ခုသော ချုံသို့ဝင်၍ ပုန်း၏။ ပရန္တပသည် ပုရောဟိတ်လွှတ်သော သစ်ခက်သံကို ကြား၍ မင်းကိုသတ်၍ မြေ၌မြှုပ်၍ ဤအရပ်၌ သစ်ခက်ကိုလွှတ်သော အသံသည် ဖြစ်၏။ ဤအရပ်၌ အဘယ်နည်းဟု စုံစမ်းသည်ရှိသော် တစ်စုံတစ်ခုကို မမြင်၍ ရေချိုး၍ သွား၏။ ထိုပရန္တပ၏ လာသော ကာလ၌ ပုရောဟိတ်သည် ပုန်းရာအရပ်မှထွက်၍ မင်းအား အပိုင်းပိုင်းဖြတ်၍ တွင်း၌မြှုပ်သော အဖြစ်ကိုသိ၍ ရေချိုး၍ မိမိအား သတ်ခြင်းမှ ကြောက်သောကြောင့် သူကန်း၏ အသွင်ကိုယူ၍ သစ်ရွက်မိုးသော ဇရပ်သို့သွား၏။ ထိုပုဏ္ဏားကိုမြင်၍ ပရန္တပသည် ပုဏ္ဏား သင့်အား အဘယ်အန္တရာယ် ဖြစ်သနည်းဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားသည် မသိသကဲ့သို့ "အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်၏ မျက်စိတို့သည် ပျက်စီး၍ လာ၏။ အဆိပ်ပြန့်ပြောသော မြွေရှိသောတော၌ တစ်ခုသော တောင်ပို့နား၌ နေ၏။ ထိုတောင်ပို့၌ တစ်ခုသော မြွေဟောက်သည် နှာခေါင်းလေကို လွှတ်သည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ပရန္တပသည်ပုဏ္ဏားသည် ငါ့ကို မသိသည်ဖြစ်၍ မင်းကြီးဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားကို နှစ်သိမ့်စေအံ့ဟု ကြံ၍ ပုဏ္ဏား... မစိုးရိမ်လင့်၊ ငါသည် သင့်ကို လုပ်ကျွေးအံ့ဟု နှစ်သိမ့်စေ၍ သစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုပေး၍ ရောင့်ရဲစေ၏။

ထိုအခါမှစ၍ ပရန္တပကျွန်သည် သစ်သီးကြီးငယ်ကို ဆောင်၏။ မိဖုရားသည်လည်း သား ဖွား၏။ မိဖုရားအား သားသည် ကြီးလတ်သော် တစ်နေ့သ၌ မိုးသောက်ထသောအခါ ချမ်းသာစွာနေလျက် ဖြည်းညင်းစွာ ပရန္တပကျွန်ကို မင်းကိုသတ်သော သင့်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူသည် မြင်သလောဟု မေး၏။ ငါ့ကို တစ်စုံ တစ်ယောက်သော သူသည် မမြင်၊ စင်စစ်သော်ကား သစ်ခက်ကိုလွှတ်သော အသံကို ကြား၏။ ထိုသစ်ခက်ကို လူသည်လည်းကောင်း တိရစ္ဆာန်သည်လည်းကောင်း လွှတ်သည်၏ အဖြစ်ကို မသိ၊ တစ်ရံတစ်ဆစ် ငါအား ဘေးရောက်လတ္တံ့၊ အကြင်သူ သစ်ခက်ကို လွှတ်၍ သွား၏။ ထိုသူမှ ရောက်လတ္တံ့ဟု ထိုမိဖုရားနှင့် ပြောလိုရကား-

မိဖုရားနှင့် စကားပြောဆို

၁၅၄။ အာဂမိဿတိ မေ ပါပံ၊ အာဂမိဿတိ မေ ဘယံ။
တဒါဟိ စလိတာ သာခါ၊ မနုဿေန မိဂေနဝါ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဂါထာကို ဆို၏။

၁၅၄။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မ။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ သာခါ၊ သစ်ခက်သည်။ စလိတာ၊ လှုပ်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ ၌။ မနုဿေန ဝါ၊ လူကြောင့်လည်းကောင်း။ မိဂေန ဝါ၊ သားကြောင့်လည်းကောင်း။ စလိတာ၊ လှုပ်၏ဟူ၍။ န ပညာယတိ၊ မထင်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တတော၊ ထိုသစ်ခက်လှုပ်ရာမှ။ မေ၊ ငါ၏။ ပါပံ၊ မကောင်းကျိုးသည်။ အာဂမိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့။ မေ၊ ငါ့အား။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့၊

ထိုပရန္တပကျွန်နှင့် မိဖုရားတို့သည် ပုရောဟိတ် အိပ်ပျော်၏ဟူ၍ အောက်မေ့ကုန်၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် မပျော်သည်ဖြစ်၍ ထိုသူတို့၏ စကားကိုကြား၏။ တစ်နေ့ သ၌ ပုရောဟိတ်သည် ပရန္တပကျွန်သည် သစ်သီးကြီးငယ် အကျိုးငှာ သွားသည်ရှိသော် မိမိပုဏ္ဏေးမကို အောက်မေ့၍ မြည်တမ်းသကဲ့သို့-

ပုရောဟိတ် မြည်တမ်း

၁၅၅။ ဘီရုယာ နူန မေ ကာမော၊ အဝိဒူရေ ဝသန္တိယာ။
ကရိဿတိ ကိသံ ပဏ္ဍုံ၊ သာဝ သာခါ ပရန္တပံ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၅၅။ သာ သာခါ၊ ထိုသစ်ခက်သည်။ ပရန္တပံ၊ ပရန္တပကျွန်ကို။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သည်ကို။ ကရောတိ ဣဝ၊ ပြုသကဲ့သို့။ အဝိဒူရေ၊ နှစ်ယူဇနာ သုံးယူဇနာ အထက်ဟူသော မဝေးလွန်းသောအရပ်၌။ ဝသန္တိယာ၊ နေသော။ ဘီရုယာ၊ ပုဏ္ဏေးမ၌။ မေ၊ ငါ၏။ ကာမော၊ တပ် စွန်းခြင်း ကာမသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သည်ကို။ ကရိဿတိ နူန၊ ပြုလတ္တံ့ ယောင်တကား။

ပုဏ္ဏားသည် ဂါထာကိုသာလျှင် ဆို၏။ အနက်ကိုကား မဆို။ ထို့ကြောင့် ဤဂါထာ၏ ကိစ္စသည် မိဖုရားအား မထင်။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို ပုဏ္ဏား... အသို့ ဆိုသနည်းဟု ဆိုသည်။ ပုဏ္ဏားသည် ထိုအနက်ကို ချွတ်ယွင်းသဖြင့် မှတ်စေ၏။ တစ်ဖန် တစ်နေ့သ၌-

၁၅၆။ သောစယိဿတိ မံ ကန္တာ၊ ဂါမေ ဝသ မနိန္ဒိတာ။
ကရိဿတိ ကိသံ ပဏ္ဍုံ၊ သာဝ သာခါ ပရန္တပံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက် ဂါထာကိုဆို၏။

၁၅၆။ သာ သာခါ၊ ထိုသစ်ခက်သည်။ ပရန္တပံ၊ ပရန္တပကို။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သည်ကို။ ကရောတိဣဝ၊ ပြုသကဲ့သို့။ ဂါမေ၊ ရွာ၌။ ဝသံ၊ နေသော။ အနိန္ဒိတာ၊ မကဲ့ရဲ့အပ်သော မြတ်သောအဆင်းကို ဆောင်သော။ ကန္တာ၊ နှစ်သက်ဖွယ်ရှိသော မယားသည်။ မံ၊ ငါ့ကို။ သောစယိဿတိ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကို ဖြစ်စေသဖြင့် ခြောက်ကပ်စေလတ္တံ့။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သောအဆင်းရှိသည်ကို။ ကရိဿတိ၊ ပြုလတ္တံ့။

တစ်နေ့သ၌-

၁၅၇။ တယာ မံ အသိတာပင်္ဂိ၊ သိတာနိ ဘဏိတာနိစ။
ကိသံ ပဏ္ဍုံ ကရိဿန္တိ၊ သာဝ သာခါ ပရန္တပံ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဂါထာကို ဆို၏။

၁၅၇။ သာ သာခါ၊ ထိုသစ်ခက်သည်။ ပရန္တပံ၊ ပရန္တပကို။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သည်ကို။ ကရိဿတိ ဣဝ၊ ပြုသကဲ့သို့။ အသိတာပင်္ဂိ၊ မျက်စဉ်းတို့ဖြင့် သားအပ်သော မည်းညိုသောမျက်တောင်ရှိသောရှင်မ တယာ၊ သင်ပုဏ္ဏေးမသည်။ ပဝတ္တိတာနိ၊ ဖြစ်စေအပ်ကုန်သော။ သိတာနိ စ၊ ပြုံးခြင်းတို့သည်လည်းကောင်း။ ဘဏိတာနိ စ၊ သာယာသော စကားတို့သည်လည်းကောင်း။ မံ၊ ငါ့ကို။ ကိသံ၊ ကြုံလှီသည်ကို။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖျော့တော့သည်ကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်လတ္တံ့။

ဖခင်အမှန် သိရဟန်

နောက်အဖို့၌ မင်းသားသည် အရွယ်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ် ရှိ၏။ ထိုအခါ မင်းသားကို ပုဏ္ဏားသည် တောင် ဝှေးကို ကိုင်စေ၍ ရေချိုးဆိပ်သို့ သွား၍ မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ ကြည့်၏။ မင်းသားသည် ပုဏ္ဏား သင်သည် ကန်းသည်မဟုတ်လောဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားသည် ငါသည် မကန်း၊ ဤအမည်ရှိသော အကြောင်းကြောင့် အသက်ကိုစောင့်၏ဟု ဆို၍ သင့်အဖကို သိ၏လောဟု ဆို၏။ ဤပရန္တပသည် ငါ၏အဖဟု ဆိုသည်ရှိသော် ဤပရန္တပသည် သင့်အဖမဟုတ်၊ သင့်အဖသည်ကား ဗာရာဏသီမင်းတည်း၊ ဤပရန္တပသည် သင်တို့ကျွန်တည်း၊ သင့်အမိသည် ချွတ်ယွင်း၍ ဤ အရပ်၌ သင်၏အဖကို သတ်၍ မြှုပ်စေ၏ဟု အရိုးတို့ကို ထုတ်၍ပြ၏။ မင်းသားအား ကြီးစွာသော စိုးရိမ်ခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို ယခု အသို့ ပြုအံ့နည်းဟု မေး၏။

သန်လျက်ကိုင်စေ လက်စားချေ

ထိုပရန္တပသည် ဤဆိပ်၌လျှင် သင့်အဖအား အကြင်အမှုကို ပြု၏။ ထိုအမှုကို ပြုလော့ဟု အလုံးစုံသော အကြောင်းကိုကြား၍ မင်းသားကို နှစ်ရက် သုံးရက် သန်လျက်ကိုင်ခြင်းကို သင်စေ၏။ ထိုအခါ တစ်နေ့သ၌ သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း ရေသနုပ်ကိုလည်းကောင်း ယူ၍ ရေချိုးအံ့သောငှာ သွားကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ ပရန္တပသည် ချစ်သား ကောင်းပြီဟု မင်းသားနှင့်တကွ သွား၏။ ထိုပရန္တပ၏ ရေချိုးအံ့သောငှာ သက်သောကာလ၌ လက်ယာလက်ဖြင့် သန် လျက်ကို လက်ဝဲလက်ဖြင့် ဥသျှောင်ကိုကိုင်၍ သင်သည် ဤဆိပ်၌လျှင် ငါ့အဖကို ဦးသျှောင်ကို ကိုင်၍ ဟစ်ကြွေးစဉ် သတ်သတတ်၊ ငါသည်လည်း သင့်ကို ထို့အတူပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုပရန္တပသည် သေဘေးမှ ကြောက်ရကား ငိုကြွေးလျက်-

၁၅၈။ အာဂမာနူန သော သဒ္ဒေါ၊ အသံသိနူန သော တဝ။
အက္ခာတံနူန တံ တေန၊ ယော တံ သာခမကမ္ပယိ။

၁၅၉။ ဣဒံ ခေါ တံ သမာဂမ္မ၊ မမ ဗာလဿ စိန္တိတံ။
တဒါဟိ စလိတာ သာခါ၊ မနုဿေန မိဂေန ဝါ။

ဟူကုန်သော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၅၈။ သော သဒ္ဒေါ၊ ထိုသစ်ခက်ကို လှုပ်သော အသံသည်။ အာဂမာ နူန၊ သင်သို့ လာချေပြီတကား။ သော သဒ္ဒေါ၊ ထိုသစ်ခက် လှုပ်သောအသံသည်။ တဝ၊ သင့်အား။ အသံသိ နူန၊ ကြားယောင်တကား။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ တံ သာခံ၊ ထိုသစ်ခက်ကို။ အကမ္ပယိ၊ လှုပ်၏။ တေန၊ ထိုလှုပ်သောသူသည်။ တံ၊ ထိုအကြောင်းကို။ အက္ခာတံ နူန၊ ကြားယောင်တကား။

၁၅၉။ ဟိ ယသ္မာ၊ အကြင့်ကြောင့်။ ယဒါ၊ အကြင်အခါ၌။ သာခါ၊ သစ်ခက်သည်။ စလိတာ၊ လှုပ်၏။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မနုဿေန ဝါ၊ လူကြောင့်လည်းကောင်း။ မိဂေန ဝါ၊ သားကြောင့်လည်းကောင်း။ စလိတာတိ၊ လှုပ်၏ဟူ၍။ န ပညာယတိ၊ ငါမထင်။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဗာလဿ၊ မိုက်သော။ မမ၊ ငါ့အား။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဥပ္ပဇ္ဇိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ စိန္တိတံ၊ အကြံသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဣဒံ ခေါ၊ ဤဘေးသည်လျှင်။ တံသမာဂမ္မ-တယာသမာဂတံ၊ သင်နှင့်တကွ လာ၏။

ထို့နောင်မှ မင်းသားသည်-

၁၆၀။ တထေဝ တွံ အဝေဒေသိ၊ အဝဇ္ဈိ ပိတရံ မမ။
ဟန္တွာ သာခါဟိ ဆာဒေန္တော၊ အာဂမိဿတိ တေ ဘယံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဂါထာကို ဆို၏။

၁၆၀။ ပရန္တပ၊ ပရန္တပ။ တထေဝ၊ ထို့အတူလျှင်။ တွံ၊ သင်သည်။ အဝေဒေသိ၊ သိ၏။ မမ၊ ငါ၏။ ပိတရံ၊ အဖကို။ အ ဝဇ္ဈိ၊ သတ်ပြီ။ ဟန္တွာ၊ သတ်ပြီး၍။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့ဖြင့်။ ဆာဒေန္တော၊ ဖုံးလွှမ်း၏။ တေ၊ သင်အား။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ အာဂမိဿတိ၊ ရောက်လတ္တံ့။

ဤသို့ဆို၍ ထိုအရပ်၌လျှင် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်စေ၍ မြှုပ်၍ သစ်ခက်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်း၍ သန်လျက်ကိုဆေး၍ ရေချိုး၍ သစ်ရွက်မိုးသော ဇရပ်သို့သွား၍ ထိုပရန္တပအား သတ်သောအဖြစ်ကို ပုရောဟိတ်အားကြား၍ အမိကိုဆဲရေး၍ ဤအရပ်၌ အဘယ်ပြုကြကုန်အံ့နည်းဟု သုံးယောက်သော သူတို့သည် ဗာရာဏသီပြည်သို့သာလျှင် ပြန်ကြကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ညီအား အိမ်ရှေ့အဖြစ်ကို ပေး၍ အလှူအစရှိသော ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ နတ်ပြည်ကို ပြည့်စေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အဖမင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မင်း ဖြစ်ပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

တစ်ဆယ့်တစ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပရန္တပဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****