ဒုဗ္ဗစဘိက္ခုဝတ္ထု

by အရှင်ဓမ္မဿာမီဘိဝံသ

၅။ ဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းဝတ္ထု

ကုသော ယထာအစရှိသော ဤတရားဒေသနာတော်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် အမှတ်မရှိသော ဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူလေ၏။

ဝိနည်းတတ်၍ မြက်နုတ်ခြင်း

ရဟန်းတစ်ပါးသည် စေတနာမရှိဘဲ မြက်တစ်ပင်ကို ဖြတ်မိသဖြင့် အလို့လို့ကုက္ကုစ္စ ဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် ရဟန်းတစ်ပါးသို့ ချဉ်းကပ်ပြီးလျှင် “ငါ့ရှင်- အကြင်ရဟန်းသည် မြက်ပင်ကိုဖြတ်မိ၏၊ ထိုရဟန်းအား အဘယ်အပြစ် ဖြစ်ပါသနည်း”ဟု မိမိပြုမိသောအပြစ်ကို ပြောကြား၍ မေးမြန်းလေသတတ်၊ ထိုသို့ မေးမြန်းသောအခါ ထိုရဟန်းကို တစ်ပါးသောရဟန်းက “သင်သည် မြက်ပင်ကိုဖြတ်ခြင်းဟူသော အကြောင်းကြောင့် တစ်စုံတစ်ခုသော အပြစ်ဖြစ်တတ်သည်ဟု အမှတ်ကိုပြုဘိ၏၊ ဤသို့ မြက်ကိုဖြတ်ခြင်း၌ တစ်စုံတစ်ခုသောအပြစ်သည် မဖြစ်၊ ဒေသနာကြားလတ်သည်ရှိသော်ကား လွက်ကင်း၏”ဟု ဆိုတဲ့ပြီးလျှင် ကိုယ်တိုင်ပင် လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့် မြက်ကိုဆွဲနုတ်ကာ ယူငင်လေ၏၊ ရဟန်းတို့သည် ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား လျှောက်ကြားကြလေကုန်၏၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းကို များစွာသောအကြောင်းတို့ဖြင့် ကဲ့ရဲ့တော်မူပြီးလျှင် တရားဟောတော်မူလိုရကား ဤဂါထာတို့ကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။

ဒေသနာတော်

[၃၁၁] ကုသော ယထာ ဒုဂ္ဂဟိတော၊ ဟတ္ထမေဝါနုကန္တတိ။
သာမညံ ဒုပ္ပရာမဋ္ဌံ၊ နိရယာယုပကဍ္ဎတိ။

[၃၁၂] ယံကိဉ္စိ သိထိလံ ကမ္မံ၊ သံကိလိဋ္ဌဉ္စ ယံ ဝတံ။
သင်္ကဿရံ ဗြဟ္မစရိယံ၊ န တံ ဟောတိ မဟပ္ဖလံ။

[၃၁၃] ကယိရာ စေ ကယိရာထေ နံ၊ ဒဠှမေနံ ပရက္ကမေ။
သိထိလော ဟိ ပရိဗ္ဗဇော၊ ဘိယျော အာကိရတေ ရဇံ။

ဒုဂ္ဂဟိတော၊ မကောင်းသဖြင့်ယူအပ်သော။ ကုသော၊ သမန်းမြက်သည်။ ဟတ္ထမေဝ၊ လက်ကိုသာလျှင်။ အနုကန္တတိ ယထာ၊ ခွဲရှသကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဒုပ္ပရာမဋ္ဌံ၊ မကောင်းသဖြင့် သုံးသပ်အပ်သော။ သာမညံ၊ ရဟန်းကျင့်ဝတ်သည်။ ဒုပ္ပရာမဋ္ဌံ၊ မကောင်းသဖြင့် သုံးသပ်တတ်သော ရဟန်းကို။ နိရယာယ၊ ငရဲသို့။ ဥပကဍ္ဎတိ၊ ငင်၏။

(သမန်းမြက်ဟု ဆိုသော်လည်း ထက်သော အသွားရှိသော မြက်အားလုံး အယုတ်ဆုံး ထန်းရွက်ပင်ဖြစ်စေ မကောင်းသဖြင့် ကိုင်ယူသူ၏လက်ကို ခွဲရှတတ်သကဲ့သို့ ရဟန်းတရားသည်လည်း ကျိုး,ပေါက်,ကျား, ပြောက်ခြင်းအားဖြင့် အသုံးသပ်မတတ်သူကို ငရဲ၌ ဖြစ်စေတတ်၏ဟူလို။)

သိထိလံ၊ လျော့လျော့ပြုအပ်သော။ ယံကိဉ္စိ၊ အမှတ်မရှိအလုံးစုံသော။ ကမ္မဉ္စ၊ အမှုသည်လည်းကောင်း။ သံကိလိဋ္ဌံ၊ညစ်နွမ်းသော။ ယံ ဝတဉ္စ၊ အကြင် အကျင့်သည်လည်းကောင်း။

(ဆွမ်းမခံသင့်သော အရပ်တို့၌ လှည့်လည်သဖြင့် ညစ်နွမ်း၏ဟူလို။)

သင်္ကဿရံ၊ ရွံရှာခြင်းအားဖြင့် တွေးတောအောက်မေ့အပ်သော။ ယံ ဗြဟ္မစရိယဉ္စ၊ အကြင် မြတ်သောအကျင့်သည်လည်းကောင်း။

(ဥပုသ်ပြုခြင်းစသော တစ်စုံတစ်ခုသော ကိစ္စကြောင့် စည်းဝေးသော သံဃာကိုမြင်လျှင် “ဤရဟန်းတို့သည် ငါ၏ကျင့်ပုံကို သိသဖြင့် ငါ့ကို နှင်ထုတ်ခြင်းငှါ စည်းဝေးကြကုန်၏”ဟု မိမိ၏ ရွံရှာခြင်းအားဖြင့် အောက်မေ့အပ်၏ဟူလို။)

အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ တံ၊ ထိုအကျင့်သည်။ တဿ၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်အား။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးများသည်။ န ဟောတိ၊ မဖြစ်။

(ထိုရဟန်းအား အကျိုးမများသောကြောင့်သာလျှင် ထိုရဟန်းကို ဆွမ်းလှူသော ဒါယကာတို့အားလည်း အကျိုးမများဟူလို။)

ယံ ကမ္မံ၊ အကြင်အမှုကို။ စေ ကယိရာ၊ အကယ်၍ပြုငြားအံ့။ နံ ကမ္မံ၊ ထိုအမှုကို။ ကယိရာထ၊ ပြုရာသည်သာလျှင်တည်း။ ဧနံ၊ ထိုအမှုကို။ ဒဠှံ၊ မြဲစွာ။ ပရက္ကမေ၊ လုံ့လပြုရာ၏။

(မြဲမြံစွာ ပြုခြင်းကိုသာ ပြုသဖြင့် ဝတ်ဆောက်တည်သူ မဟုတ်ဘဲ ဝတ်ကျေရုံ မဟုတ်ဘဲ ပြုကျင့်ရမည် ဟူလို။)

ဟိ၊ ထိုစကားသင့်စွ။ သိထိလော၊ လျော့လျော့ပြုအပ်သော။ ပရိဗ္ဗဇော၊ ရဟန်းတရားသည်။ ဘိယျော၊ လွန်စွာ။ ရဇံ၊ ရာဂစသော မြူကို။ အာကိရတေ၊ လောင်းထည့်တတ်၏။

(လျော့လျော့ပြုသဖြင့် ကျိုး,ပေါက်,ကျား,ပြောက်ခြင်းသို့ရောက်သော ရဟန်းတရားသည် ကိုယ်တွင်း၌ ထင်ရှားရှိသော ရာဂမြူ စသည်ကို ပယ်ဖျောက်ခြင်းငှာ မတတ်နိုင်၊ စင်စစ်သော်ကား ထိုရာဂမြူဟောင်းစသည်၏ အထက်၌ တစ်ပါးသော ရာဂမြူစသည်ကို လောင်းထည့်တတ်၏ ဟူလို။)

ဒေသနာတော်၏အကျိုး

ဒေသနာတော်၏အဆုံး၌ များစွာသောသူတို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ် စသည်တို့သို့ ရောက်ကြလေကုန်၏။ ထိုဒုဗ္ဗစရဟန်းသည်လည်း စောင့်စည်းခြင်း၌တည်၍ နောက်အခါ၌ ဝိပဿနာကိုပွားသဖြင့် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏။