တက္ကပဏ္ဍိတဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၆၂။ အဏ္ဍဘူတဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၆၃။ တက္ကပဏ္ဍိတဇာတ်

၆၄။ ဒုရာဇာနဇာတ်→

၃။ တက္ကပဏ္ဍိတဇာတ်

မိန်းမတို့သည် သူ့ကျေးဇူးကိုမသိတတ်ခြင်း အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်ခြင်းအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကောဓနာ အကတညူ စ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတက္ကပဏ္ဍိတဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံးနေတော်မူစဉ် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သော ရဟန်း ကိုပင်လျှင် အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း သင်သည် သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့ သတတ်ဟူသည်မှန်သလောဟု မေးတော်မူ၍ အရှင်ဘုရား မှန်ပေ၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်း မိန်းမတို့မည်သည်ကား သူ့ကျေးဇူးကိုမသိတတ်ကုန်၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်၏။ အဘယ့်ကြောင့် ထိုမိန်းမကိုမှီ၍ ငြီးငွေ့သနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ ရသေ့တို့၏ နေရာကျောင်းကိုဖန်ဆင်း၍ သမာပတ်ကို၎င်း၊ အဘိညာဉ်ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ချမ်းသာဖြင့်နေ၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီသူဌေးသ္မီးသည် ဖျက်ဆီးတတ်၍ ဒုဋ္ဌကုမာရီအမည်ရှိ၏။ ကြမ်းကြုတ်သည်ဖြစ်၏။ ကျွန်အမှုလုပ်တို့ကို ဆဲရေးတတ်၏။ ထို့နောင်မှ သူဌေးသ္မီးကို တနေ့သ၌ လူတို့သည်ယူကုန်၍ ဂင်္ဂါမြစ်နား၌ ကစားကုန်အံ့ဟု သွားကုန်၏။ ထိုသူတို့၏ ကစားစဉ်၌လျှင် နေဝင်သောအခါသည် ဖြစ်၏။ မိုဃ်းသည် တက်၏။ လူတို့သည် မိုတက်သည်ကိုမြင်ကုန်၍ ထိုမှ ဤမှလည်း လျှင်မြန်သဖြင့်ပြေးကုန်၏။ သူဌေးသ္မီး၏ကျွန်အမှုလုပ်တို့သည် ငါတို့သည် ဤယခု သူဌေးသ္မီး၏ပျက်စီးခြင်းကို မြင်ခြင်းငှါသင့်၏ဟု ထိုသူဌေးသီးကို ရေ၏အတွင်း၌သာလျှင်စွန့်၍ တက်ခဲ့ကုန်၏။ မိုဃ်းသည်လည်း ရွာ၏။ နေသည်လည်းဝင်၏။ အမိုက်သည်ဖြစ်၏။ ထိုသူတို့သည် သူဌေးသ္မီးနှင့် ကင်း၍ သာလျှင် အိမ်သို့သွားကုန်၍ ထိုသူဌေးသီးသည် အဘယ်မှာနည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် ရှေးဦးစွာ ဂင်္ဂါမှကူးခဲ့ကုန်၏။

ထိုအခါ သတို့သမီးကို အဘယ်သို့သွား၏ဟု ငါတို့မသိကုန်ဟုဆို၏။ ဆွေမျိုးတို့သည် စုံစမ်း၍လည်း မမြင်ကုန်၊ ထိုသတို့သ္မီးသည် ကြီးစွာသောဟစ်ကြွေးခြင်းကို ဟစ်ကြွေးလျက် ရေ၌မျောသည်ရှိသော် သန်းခေါင်အခါ၌ ဘုရားလောင်း၏ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းအနီးသို့ ရောက်၏။

ဘုရားလောင်းသည် ထိုသူဌေးသ္မီး၏ အသံကိုကြား၍ ဤအသံသည်ကား မာတုဂါမ၏အသံတည်း၊ ထိုမာတုဂါမအား ငါသည် အသက်ဘေးမှကယ်အံ့ဟု အရံအတားမြက်မီးရှူးကိုယူ၍ မြစ်ကမ်းနားသို့သွား၍ ထိုသတို့သ္မီးကိုမြင်လျှင် မကြောက်နှင့်ဟု နှစ်သိမ့်စေ၍ ဆင်ပြောင်နှင့်တူသောအားရှိသော အစွမ်းနှင့်ပြည့်စုံသော ဘုရားလောင်းသည် မြစ်ကိုကူးသွားပြီးလျှင် ထိုသတို့သ္မီးကို ချီမ၍ ကျောင်းသို့ဆောင်ပြီးလျှင် မီးညှိ၍ပေး၏။ အချမ်းပျောက်ပြီးသည်ရှိသော် ချိုကုန်သောသစ်သီးကြီးငယ်တို့ကိုပေး၏။ ထိုသစ်သီးတို့ကိုစားပြီးသော် သူဌေးသ္မီးကို အဘယ်အရပ်၌ နေသနည်း၊ အဘယ့်ကြောင့် ဂင်္ဂါမြစ်၌ကျသနည်းဟု ဘုရားလောင်းရသေ့က မေး၏။ သူဌေးသ္မီးသည် ထိုအကြောင်းကိုကြားလျှောက်၏။ ထို့နောင်မှ သူဌေးသ္မီးကို သင်သည် ဤအရပ်၌ သာလျှင် နေလောဟု ဆို၍ သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်း၌နေစေလျက် နှစ်ရက် သုံးရက် မိမိသည် လွင်တီးခေါင်၌ သာနေ၍ ယခုအခါ သွားလောဟု ဆို၏။ သူဌေးသီးသည် ဤရသေ့ကို သီလ၏ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်စေပြီးလျှင် ယူ၍သွားအံ့ဟုနှလုံးထား၍ မသွားဘဲ နေ၏။

ထိုအခါ ရသေ့ကို ကာလအတန်ကြာသော် မိန်းမတို့၏ အမူအရာ မိန်းမတို့၏ တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းကိုပြုပြီးလျှင် ထိုရသေ့၏သီလပျက်ခြင်းကိုပြု၍ ဈာန်ကို ကွယ်စေ၏။ ထိုရသေ့သည် သူဌေးသ္မီးကိုယူ၍ တခုသောပစ္စန္တရစ်ရွာသို့သွား၍ ရက်တက်ကိုရောင်းသဖြင့် အသက်မွေးခြင်းကိုပြု၍ ထိုသူဌေးသ္မီးကို မွေး၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား ရက်တက်ကိုရောင်း၍ အသက်မွေးသည်၏အဖြစ်ကြောင့်တက္ကပဏ္ဍိတဟူသော အမည်မှည့်ကုန်၏။ ထိုအခါ တက္ကပဏ္ဍိတအား ထိုရွာ၌နေသော သူတို့သည် ရိက္ခာပေး၍ ငါတို့အား ကောင်းသော သတင်းစကားကို၎င်း၊ မကောင်းသော သတင်းစကားကို၎င်း ကြားလျက် ဤအရပ်၌နေလောဟု ရွာတံခါးကုဋီ၌ နေစေကုန်၏။ ထိုအခါ ၌လည်း ခိုးသူတို့သည် တောင်မှသက်ကုန်၍ ရွာကိုလုယက်ကုန်၏။ ထိုခိုးသူတို့သည် တနေ့သ၌ ထိုရွာကို လုယက်ကုန်၍ ရွာသားတို့ကိုသာလျှင် ဥစ္စာထုပ်တို့ကိုထမ်းရွက်စေ၍ သွားကုန်သည်ရှိသော် ထိုသူဌေးသ္မီးကိုလည်းယူ၍ မိမိတို့နေရာအရပ်သို့ သွား၍ သူဌေးသ္မီးမှကြွင်းသော သူတို့ကိုလွှတ်ကုန်၏။ ခိုးသူတို့၏အကြီးသည်ကား သူဌေးသီး၏အဆင်း၌တပ်စွန်း၍ သူဌေးသ္မီးကို မိမိမယားပြု၏။ ဘုရားလောင်းသည် မိန်းမကား အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ ခိုးသူကြီးသည်ယူ၍ မိမိမယားပြု၏။ ဤသို့သောစကားကို ကြားသော်လည်း ထိုသူဌေးသ္မီးသည် ခိုးသူကြီးအထံ၌ ငါနှင့်ကင်း၍မနေလတ္တံ့၊ ပြေးလာလတ္တံ့ဟု သူဌေးသ္မီး၏ လာခြင်းကိုမျှော်လျက် ရွာတံခါးကုဋီ၌သာလျှင် နေ၏။

သူဌေးသ္မီးသည်လည်း ငါသည် ဤခိုးသူကြီးအထံ၌ ချမ်းသာစွာနေရ၏။ တရံတခါ ငါ့ကို တက္ကပဏ္ဍိတသည် တစုံတယောက်သောသူကိုမှီ၍လာလတ်လျက် ဤခိုးသူကြီးအထံမှယူ၍ သွားငြားအံ့၊ ထိုသို့ခိုးသူကြီးအထံမှယူ၍ သွားသည်ရှိသော် ထိုချမ်းသာမှ ယုတ်လတ္တံ့၊ အကယ်၍ကား ငါသည် ချစ်သကဲ့သို့ပြု၍ ထိုတက္ကပဏ္ဍိတကိုခေါ်စေပြီးလျှင် သတ်ရမူကားကောင်း၏။ ဤသို့ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ သူဌေးသ္မီးသည် တယောက်သောလူကိုခေါ်၍ ငါသည် ခိုးသူကြီးအထံ၌ ဆင်းရဲစွာ အသက် မွေးရ၏။ တက္ကပဏ္ဍိတသည် ငါ့ကိုလာ၍ ယူစေသတည်းဟု သတင်းစကားကို စေလိုက်၏။ ထို တက္ကပဏ္ဍိတသည် ထိုသတင်းစကားကိုကြားလျှင် ယုံကြည်၍ ထိုအရပ်သို့သွားပြီးလျှင် ရွာတံခါး၌ရပ်၍ သတင်းစကားကိုစေလိုက်၏။ သူဌေးသ္မီးသည် ထွက်လာပြီးလျှင် ထိုတက္ကပဏ္ဍိတကိုမြင်၍ အရှင်ငါတို့သည် ယခုအခါ၌ အကယ်၍ သွားကုန်အံ့၊ ခိုးသူကြီးသည်လိုက်၍ နှစ်ယောက်လည်းဖြစ်ကုန်သော ငါတို့ကိုသတ်လတ္တံ့၊ ညဉ့်အဘို့၌ သွားကုန်အံ့ဟု တက္ကပဏ္ဍိတကိုခေါ်၍ စားသောက်စေပြီးလျှင် အုံ၌နေစေ၍ ညချမ်းသောအခါ၌ လာလတ်၍ သေကိုသောက်၍ ခိုးသူကြီး၏ ယစ်သောကာလ၌ အရှင်ဤအခါ၌ သင်၏ရန်သူကို အကယ်၍မြင်ငြားအံ့၊ ထိုရန်သူကို အသို့ပြုကုန်အံ့နည်းဟု ဆို၏။ ဤမည်သောအမှုကို ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုရန်သူကား ဝေးသလော၊ အုံ၌နေသည် မဟုတ်လောဟု ဆို၏။

ခိုးသူကြီးသည် မီးရှူးကိုယူ၍ ထိုအုံသို့သွားပြီးလျှင် တက္ကပဏ္ဍိတကိုမြင်၍ ယူပြီးလျှင် အိမ်၏အလယ်၌ ပုတ်ခတ်၍ တတောင်အစရှိသည်တို့ဖြင့် အလိုရှိတိုင်းထောင်းသတ်၏။ ထိုတက္ကပဏ္ဍိတသည် ထောင်းသတ်ငြားသော်လည်း တပါးသော တစုံတခုသော စကားကိုမဆိုမူ၍ အမျက်လည်း ထွက်တတ်ကုန်၏။ သူ့ကျေးဇူးကိုလည်း မသိတတ်ကုန်၊ ချောပစ်ခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်ကုန်၏။ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားတတ်ကုန်၏ ဤလေးခွန်းသော စကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ခိုးသူကြီးသည် တက္ကပဏ္ဍိတကို ထောင်းသတ်ပြီးလျှင် နှောင်ဖွဲ့၍ အိပ်စေ၏။ ညစာစားပြီးလျှင် အိပ်၍ နိုးလတ်သော် သုရာအယစ်ပြေ၍ ထိုတက္ကပဏ္ဍိတကို ထောင်းသတ်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ထိုတက္ကပဏ္ဍိတသည် ထိုဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော လေးခွန်းသောစကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ဤသူသည် ဤသို့ထောင်းသတ်ငြားသော်လည်း တစုံတခုသော စကားကို မဆိုမူ၍ ဆိုအပ်ခဲ့ပြီးသော လေးခွန်းသောစကားကိုသာလျှင် ဆို၏။ ထိုသူကို မေးအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုတက္ကဏ္ဍိတကို အချင်း သင်သည် ဤသို့ထောင်းသတ်သော်လည်း အဘယ်ကြောင့် ဤလေးခွန်းသောစကားကိုသာလျှင် ဆိုသနည်းဟု မေး၏။

တက္ကပဏ္ဍိတသည် ထိုသို့တပြီးကားနာလောဟု ထိုအကြောင်းကို အစမှစ၍ ဆို၏။ ငါသည်ရှေး၌ တောဝယ် တယောက်သော ဈာန်ရသောရသေ့တည်း၊ ထိုငါသည် ဂင်္ဂါ၌မျောသော ဤမိန်းမကိုဆယ်တင်၍ မွေးမြု၏။ ထိုအခါ ငါ့ကို ဤမိန်းမသည်ဖြားယောင်း၍ ဈာန်မှယုတ်စေ၍ ထိုငါသည် တောကိုစွန့်၍ ထိုမိန်းမကိုမွေးမြူလျက် ပစ္စန္တရစ်ရွာငယ်၌နေ၏။ ထိုအခါ ခိုးသူတို့သည် ဤအရပ်သို့ဆောင်အပ်သော ဤမိန်းမသည် ငါသည် ဆင်းရဲစွာနေရ၏ လာ၍ ငါ့ကိုဆောင်စေသတည်းဟု ငါ့အား သတင်းစကားကိုစေ၍ ယခုအခါ၌ သင်၏လက်သို့ရောက်စေ၏။ ဤအကြောင်းကြောင့် ငါသည် ဤသို့ဆိုသတည်းဟု ဆို၏။ ခိုးသူကြီးသည် ဤမိန်းမကား ဤသို့သဘောရှိသော ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်စုံသော ကျေးဇူးကိုပြုတတ်သောသူ၌ ဤသို့ပြစ်မှားဘိ၏။ ထိုမိန်းမသည် ငါ့အား အဘယ်အမည်ရှိသော ဥပဒ္ဒဝေါကိုမပြုလတ္တံ့နည်း၊ ဤမိန်းမကိုသတ်အပ်၏ဟု ကြံ၏။

ထိုခိုးသူကြီးသည် တက္ကပဏ္ဍိတကိုနှစ်သိမ့်စေ၍ ထိုမိန်းမကို နိုးစေပြီးလျှင် သန်လျက်ကိုယူ၍ထွက်လျက် ထိုယောကျ်ားကို ရွာတံခါး၌သတ်အံ့ဟုဆို၍ ထိုမိန်းမနှင့်တကွ ရွာပသွား၍ ထိုယောက်ျားကို လက်၌ကိုင်လောဟု ထိုမိန်းမကို တက္ကပဏ္ဍိတ၏ လက်၌ကိုင်စေ၍ သန်လျက်ကိုကိုင်ပြီးလျှင် တက္ကပဏ္ဍိတကိုခုတ်သကဲ့သို့ပြု၍ ထိုမိန်းမကို နှစ်ပိုင်းပိုင်းဖြတ်ပြီးလျှင် ဦးခေါင်းဆေး၍ တက္ကပဏ္ဍိတကို နှစ်ရက်သုံးရက် မြတ်သောဘောဇဉ်ဖြင့် ရောင့်ရဲစေ၏။ ယခုအခါ အဘယ်အရပ်သို့သွားအံ့နည်းဟု ခိုးသူကြီးဆို၏။ တက္ကပဏ္ဍိတသည် ငါ့အား အိမ်၌နေသဖြင့်ကိစ္စမရှိ၊ ရသေ့ရဟန်း ပြု၍ ထိုတော၌သာလျှင် နေအံ့ဟုဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား ငါသည်လည်းရဟန်းပြုအံ့ဟု နှစ်ယောက်လည်းဖြစ်ကုန်သော သူတို့သည် ရဟန်းပြုပြီးလျှင် ထိုတောကျောင်းသို့သွား၍ ငါးပါးသော အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း၊ ရှစ်ပါးသော သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လားရသည်ဖြစ်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤနှစ်ပါးကုန်သောဝတ္ထုတို့ကိုဟောတော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-

၆၃။ ကောဓနာ အကတညူ စ၊ ပိသုဏာ မိတ္တဘေဒိကာ။
ဗြဟ္မစရိယံ စရ ဘိက္ခု၊ သော သုခံ န ဝိဟာဟိသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၆၃။ ဘိက္ခု၊ ရဟန်း။ ဣတ္ထိယော နာမ၊ မိန်းမတို့မည်သည်ကား။ ကောဓနာ စ၊ အမျက်လည်း ထွက်တတ်ကုန်၏။ အကတညူ စ၊ သူ့ကျေးဇူးကိုလည်း မသိတတ်ကုန်။ ပိသုဏာ စ၊ ချောပစ်ခြင်းကိုလည်း ပြုတတ်ကုန်၏။ မိတ္တဘေဒိကာစ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကိုလည်း ဖျက်ဆီးတတ်ကုန်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ဗြဟ္မစရိယံ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို။ စရ၊ ကျင့်လော့။ သော တွံ၊ ထိုသင်သည်။ သုခံ၊ ဈာန်ချမ်းသာ မဂ်ချမ်းသာဖိုလ်ချမ်းသာကို။ န ဝိဟာဟိသိ၊ မစွန့်ရလတ္တံ့။

မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ သာသနာတော်၌ ငြီးငွေ့သောရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ခိုးသူကြီးဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ တက္ကပဏ္ဍိတ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။