گل شڪر/ڊ
۲۷۶ - ڊڄ تنهين جي ڊاءِ، جنهن جي وائيءَ ۾ ور گهڻا.
ڊاءِ يعني ڊپ، مطلب هي آهي جو جنهن جي زبان هڪڙي نه آهي، يعني منجهس ڦير گهير ٿئي ٿو، جو ڪڏهن ڪا ڳالهه ڳالهائي، يا ڪڏهن ڪنهن سان ڪڏهن ڪنهن سان همراهه ٿئي، تنهن کان يا تنهن جي سنگت کان ڊڄجي. جهڙو فارسيءَ واري چيو آهي:
بيزارم زان چشم که هر سو نگران،
بيزارم زان دل ڪہ پنجاه زبان،
بيزارم از صحبت ياران چنان،
گہ با من، گہ با تو، گھ با دگران. جا اک سڀني پاسي نهاري تنهن کان وِرتل آهيان،
جنهن جي دل هڪڙي زبانون پنجاه تنهن کان وِرتل آهيان،
اهڙن يارن جي صحبت کان وِرتل آهيان،
جي ڪڏهن توسان، ڪڏهن مون سان، ڪڏهن ٻين سان.
۲۷۷ - ڊني واڻئي، لاڀ نه مور.
واڻيو يعني واپاري؛ مطلب واپاري ڊڄي واپار ۾ هٿ نه وجهندو، تنهن کي ڪٿان فائدو ٿيندو؟ ۽ سياڻا چوندا آهن، جو واپار ڪم جر جي ٽٻي آهي، تنهن ۾ واڌي جو سوس گهڻو آهي، ته گهاٽي جو ڊپ پڻ ٿورو نه آهي؛ هن فارسيءَ پهاڪي وانگي:
يا گنج بر گيري، يا در تلاطم امواج بميري. يا خزانو هٿ ڪندين يا لهر جي لوڏن ۾ مرندين.
پر مطلب هي آهي، ته جو دنيا جو ماڻهو ڏاکڙي کان ڊڄندو، تنهن کي روزگار ڪٿان هٿ لڳندو؟ جهڙو فارسيءَ واري چيو آهي:
غواص گر انديشہ کند کام نهنگ،
هر گز نکند دُرِ گران مايه چنگ. جيڪڏهن ٽوٻو واڳوءَ جي وات کان ڊڄندو،
ڳري ملهه وارو موتي هٿ نه آڻيندو.