گل شڪر/ٺ
۱۱۵ - ٺلهو چڙو وڄي گهڻو.
چڙو يعني گهنڊ يا گهنڊڻي. گهنڊڻي جڏهن پوري آهي، تڏهن کڙڪو ٿي ڪري، پر جي نهري هئي ته جيڪر ڪٿان وڄي؟ تنهن وانگي ماڻهو پڻ جو سڃو هوندو، سو گهڻي بڪواد ڪندو، ۽ سائو ٿورو ڳالهائيندو. اهڙو ذڪر نمبر ۸۴ واري پهاڪي ۾ پڻ هليو آهي.
۱۱۶ - ٺِڙِ ڪَجي ٺڪاءُ ڪجي، اڳلو نه ڀڄي ته پاڻ ڀڄجي.
يعني جهيڙي جي مهل کڙڪو ڪري جهيڙو ٽارجي، پر جي اُن ٺڙڪي تي ٻي ڌر نه ٽري، ته پاڻ ٽري پاسو ڪجي. مطلب جو جيئن تيئن کانڌ ڪرڻ چڱو ڪم آهي. جهڙو فارسيءَ واري چيو آهي:
چو پرخاش بيني تحمل بيار؛
که نرمي به بندد درِ ڪارِ زار. جڏهن جهڳڙو، ڏسين تڏهين کانڌ ڪر؛
ته ڪونئرائي جهيڙي جو در ٻنڌي.
۱۱۷ - ٺونٺ لڳي ساهيڙي ڀڳي.
ٺونٺ ٻانهن جي اڌ واري سنَڌي جو نالو، ساهيڙي يعني دوستي. مطلب هي آهي، جو دوستي هڪڙي چڱي وٿ آهي، تنهن کي غنيمت ڄاڻ. ۽ جهڙيءَ تهڙيءَ ڳالهه تي دوستيءَ جهڙي نازڪ جواهر کي نه ڀڃ. فارسيءَ واري پڻ هڪڙو اهڙو مثل چيو آهي:
سنگي بچند سال شود لعل پاره،
زنهار تابه يک نفسش نشکني به سنگ. پاهڻ ڪيترن ورهين کان پوءِ جواهر ٿئي،
سنڀال ته ٿوريءَ ويرم ۾ پاهڻ سان نه ڀڃي سگھندين.