ڪنڊڙيءَ وارن (روحل فقير ۽ مراد فقير) جو ڪلام/فقير مراد صوفي/03
| ←02 | ڪنڊڙيءَ وارن (روحل فقير ۽ مراد فقير) جو ڪلام (1964) by 03. بيت سوال - جواب سسئيءَ جا |
04→ |
سوال:
تـَـڙ تـَـڙ تڪ مَ تور، ۽ ڪيچ ڪڄاڙي کي وڃين؟
نڪي هاڙهي هوت ويوءِ، نڪي حـَـب، هنگورو،
موٽي وڃ ”مراد“ چئي، ڀوري! منجهه ڀنڀور،
ناحق ڏيهه مَ ڏور، اَٿـئي دل ۾ ديرو دوست جو.
جواب:
عاشقن ائين، ڪين سـَـري ري سڄڻين[1]،
موٽڻ جا ”مراد“ چئي، تون ڪئن ٿو ڏَسَ ڏِئين،
پيالو پريت جو، جي هٿئون هوت پئين،
ته جانڪو ڏينهن جئين، تان ڪوڪون ڪرين قاف ۾.
سوال:
قاف ڪڄاڙي ڪاڻ، ٿي ڪوڪون ڪرين قرب[2] لئه،
جن پرين لئه پنڌ ڪرين، سي تان توهي[3] ساڻ،
موٽي وڃ ”مراد“ چئي، اوڳي منڌ اَڄاڻ،
پيهي نهارج پاڻ، اَٿـئي دل ۾ ديرو دوست جو.
جواب:
چي دوست پنهنجي دل ۾، سڄڻ ڏٺو جـَـن،
ويهڻ تـِـنن کي وهـُـه ٿيو، نڪي سـُـک سمهن،
موٽن ڪئن ”مراد“ سي، محب جـِـنن جي مـَـن،
هڪ تات نه اٿـِـي تن، ٻيو اُڪنڊين آڏو ورين.
سوال:
اُڪنڊين آڏو ورين؟ سنئون ڏنوسون ڏَس،
محبتن ”مراد“ چئي، شل گهوري لڳي مَ ڪـَـسُ،
دلبر اٿـِـي دل ۾، رڙهي تنهن کي رسُ،
ته جڳ پڻ چيئي[4] جـَـسُ، هوت به گڏجئي هـُـتهين.
جواب:
جـَـسُ تنين کي لـِـکيو، جي جودون جهد ڪن.
گهـِـڙي لڌائون گهـَـٽ ۾، سندو پير پرينِ،
وَهه پيا وحدت جي، ٻيون ڏنائون ٻن،
تن سک نه سالڪن، ويا هي- هي ڪندا حق ڏي.
سوال:
هي - هي هـِـنئين ۾ ڪجي، تون ٻاهر بات مَ بـَـڪُ،
”الانسان سـِـري وَ اَناسـِـره“ ، ساري پڙهه سبق،
”نحن اَقرب اِليه مـِـن حـَـبلِ الوَريد“ ، واري پس ورق،
ته هاري! توکي حق، هوت به گڏجي هـُـتهين.
جواب:
جي هـُـتهين هوت ٿيوم، تان ڀي ڏاڍي ڪنهن ڏُک مڙي،
”الست بربڪم“ ، ”قالوا“ ڪن پيوم،
”ڪـُـل شيءِ قدير“ ، سڻي سک ويوم،
تهان پوءِ ٿيوم، پسڻ پارُ پرينءَ جو.
سوال:
جي پسين پار پرين جو، تان رڙهج مٿي راهه،
دلبر اَٿي دل ۾، ڪاڏي ڪنديئـَـن ڪاهه،
”ڪل شيءِ محيط“ سڻج هيءَ صلاح،
ساجن شامل ساهه، اَٿي محب ”مراد“ چئي.
جواب:
ساجن تؤن سؤ وار، سر صدقو ڪريان ساههَ سان،
تن ۾ اٿم تنهن جي، اٺئي پهر پچار،
جي پاڻ نه هلين پـِـر ڏي، ته وينديـَـن هڏ مَ وار،
توڙي حيلا ڪرين هزار، تان ڀي پير پوئاهون نه کڻان.
سوال:
پڌر کڻ مَ پير، هل هـِـنئين سين هوت ڏي،
تو هـِـي منجهه ”مراد“ چئي، سپيريان جو سير،
سي سڀ سڄڻ تنهنجا، جي ڏجهڻ ڀانيئي ڏير،
وچون لاهي وير، هل ته پسين هوت کي.
جواب:
جن پروڙيو پاڻ ۾، وريو تن وصال،
ويا تنين کان وسري، ڪايا، مايا ڪال،
محو ٿيا محبوب سان، ڪـُـڇن قيل نه قال،
سي ڪـِـئـَـڙا نينهن نهال، محبتي ”مراد“ چئي.
سوال:
وڃي وهاڻي، تو سمهندي صبح[5] ٿيو،
”مـُـوتـُـوا قبل انت مـُـوتـُـوا“ ، ڄاتئي نه ڄاڻي،
پاڻ نه ماريئي پر لئه، ٿي واتون واکاڻي،
حيف وڃايئي هوت ريءَ، جوڀن جواڻي،
هاڙهياڻي هاڻي، پرينءَ منجهه پروڙ ڪي.
جواب:
آءٌ چئي چونديس ڪيترو، ڳالهه مڙيائي هڪ،
جنهن کي سچي سڪ، سا پسندي پرينءَ کي.