قصہ سیف الملوک/42
| ←41 | قصہ سیف الملوک by |
43→ |
42. در وسپھِ جمالِ ملکہ خاتوں دخترِ شاہِ سراندیپ
کہ در کیدِ دیوَ بود
(دیوَ دی قیدے پئی سراندیپ دے شاہ دی دھی ملکہ-خاتوں دا روپ)
چائ پلہ شہزادے ڈٹھا صورتَ نظریں آئی
درِ-یتیمِ ان بدھا موتی لالوں جوت سوائی
مست بے ہوش ستی ہک لڑکی صورتَ دی شہزادی
حسن کمال جمال اوہدے دی حدوں گلّ زیادی
سورج وانگ نورانی متھا نظر نہ کیتی جاوے
جے پتھر دل والا تکے اکھیں پانی آوے
قوس-کزہ ابرو دوویں جیوں عیدے چن چڑھدا
صبر صوفی دا روزیداراں تکّ روزہ بھنّ کھڑدا
یا دو تاک بہشتی آہے کستوری رنگ پھبدے
یا خمدار کمان ابنوسی یا دو نون عرب دے
ہر ہر پھمن والے جیہا سوہنا سر-ہکانی
ویکھن سائت کلیجہ سلے جیوں ترکش دی کانی
زلفاں ناگ چنن سنگ لٹکے ولّ ولّ کنڈل مارے
یا زنجیر ولاں دے آہے یا کمند ہتیارے
اکھیں تیز کٹار فولادی آہیاں وچ میاناں
سرخ میان بناتی ملیا سیون وچ شہانہ
نکّ انگشت نبی اﷲ دی تیز چھری تلواروں
اسماناں ولّ کرے اشارت مئززیاں دے پاروں
چن دو کھنّ دوویں رخسارے بندیاں نال سنگارے
بند بندے پھبدے آہے وانگ زہلّ ستارے
سوہے ہوٹھ یاکوتوں گھڑ کے کاریگر سنوارے
دند لباں وچ کجے آہے وچ شفق جیوں تارے
ٹھوڈی سیؤ باغ بہشتوں سوہا رنگ انابوں
گاٹا وانگ صراحی کچّ دی جیوں کر بھری شرابوں
سینہ تختی صاف چنن دی خوب کاریگر جڑ کے
اس اتے پستان لگائے چاندی دے پھلّ گھڑ کے
مٹھی وات ایویں سی جویں سرخ اناراں کلیاں
گھڑتل ڈبل روپئے والی صاف ہتھاں دیاں تلیاں
گل پئی سی لوح روپے دی انگلیاں سن قلماں
شنگرف منہ بھرے نہوں سوہے لکھ عشقَ دا کلمہ
پتلا لکّ مٹھی وچ آوے اﷲ مکھن دیہی
گندے پانی تھیں ربّ سرجی صورتَ پاک اجیہی
روپ انوپ کڑی دا آہا وانگ بہار چمن دی
نویں جوانی حسن ارزانی نازک شاخ سمن دی
قد سفیدا سرو رنگیلا یا شمشاد گلستاں
وقت بہار شگوفے وانگو منہ کڈھے سن پستاں
سمبل وال زنجیری بدھی چہرہ پھلّ گلابی
نرگس مست امبے دی پھاڑی اکھیں مرگ شرابی
لالی ویکھ پیشانی والی داغ لگے گل لالے
دند چٹے سن چمبے کلیاں موتی کھرے اجالے
ٹھوڈی وانگ خوبانی بھی اوہ رس بھری سی
پتلا اچا قد رنگیلا نازک شاخ ہری سی
جادوگر دو نین کڑی دے وچ کجلے دی دھاری
صوفی دیکھ ہوون مستانے چھڈن شب-بے داری
جیوں چاندی دی مچھلی ہندی تویں نکّ اچیرا
چہرے سورج چشمے اندر ہردم رکھے ڈیرہ
کالی رات ہووے رشنائی جے اوہ جلوا ڈالے
اکھ کالی زلمات خضر دی آب حیات پیالے
زلفاں دی خشبوئی ہلے تازہ کرن دماغاں
آدم ویکھ مرن جیوں مردے ویکھ پتنگ چراغاں
حسن اوہدے دی پھلاں کھاری باغ-ارم وچ وکدی
حور پری جو صورتَ سوہنی ہر کوئی اسنوں سکدی
باہاں سچی چاندی لوہڑے استا کار بنائیاں
یا چٹیاں دو باسلیناں سن دولت نال بھرائیاں
گل-داؤدی مکھڑا سوہنا سرخ شراب انگوری
یا اوہ آب حباب حسابوں آہا این کافوری
جے باغاں وچ واؤ فجر دی لوڑ کرے سے برساں
ایسا سندر پھلّ نہ لبھے میں کی صفتاں کرساں
پیشانی کافور دنداں ولّ ویکھ بھواں شرماوے
غبغب صاف سیب دی پھاڑی ٹھوڈی ہیٹھ سہاوے
چاندی وانگر رنگ جسے دا ہوٹھ مٹھے کھنڈ مصری
مصری سوہنی اس ولّ تکّ کے ہسن مصر دا وسری
پاٹھ بھید
ہوٹھ مٹھے کھنڈ مصری جیہے جسا وانگر چاندی
مصر شہر دی حسن تے صورتَ ڈٹھیاں عقل وننجادی
پریؤں سوہنی تے منموہنی جوبن دے رنگ رتی
شکل نہایت عقل بغائت جادوگر اکھ تتی
دل آمیزی عشقَ انگیزی آن ادا بھری سی
نازک انگ تے رنگ گلابی سینہ سنگ پری سی
شیریں شکر شکل شمائل لیلیٰ ہیر ملاہت
عذرا بدر-منیر زلیخا ویکھ ہووے دل راحتَ
تازہ روپ اوازا مٹھا نقش نہار رسیلے
صیف-ملوک بدیع-جمالے میلی بن وسیلے
تیز زبان یونانی شاعر صفت اوہدی دے وارے
گنگے ہندے بول نہ سکدے خوبی بے شمارے
چست طبیعت ہندوستانی فردوسی دے ثانی
ناز کرشما ساز جوانی لکھن نہ آسانی
مانیں تے ارزنگ سیانے قصباں دی تدبیروں
اس صورتَ دے نقش نگاروں عاری سن تصویروں
ایسی سندر صورتَ لڑکی حور بہشتی نالوں
تخت اتے بے ہوش ستی سی خالی سرت سمبھالوں
صیف-ملوکے نیڑے جا کے نال کنے منہ لاکے
بہت بلند اوازا کیتا کسے طرحاں ایہہ جاگے
گمبد وچ آواز اوہدی پیا گھنگھارا رولے
اس لڑکی نوں خبر نہ ہوئی نہ کجھ ہلے بولے
ایسے ڈولے صیف-ملوکے مارے ستر نالے
نہ اکھ پٹی نہ اوہ ہلی نہ کجھ سرت سمبھالے
صیف-ملوکے عقل دوڑایا ایڈی نیند نہ کسے
نہ ایہہ زندی نہ ایہہ موئی جادو ماری دسے
سوہنی صورتَ ویکھ کسے نوں لگا عشقَ کڑی دا
اس شہدی غم دھایا ہوسی قسمت سخت جڑی دا
اس عاشق دے کہے نہ لگی تاں اس جادو پائے
ایہو سر عقل وچ آوے اس نوں کون جگائے
شاہزادہ اٹھ لوڑن لگا تختے دے چوگردے
سجے کھبے لوڑ پواندی ہیٹھ تکے پھر سر دے
سر ہیٹھوں ہک تختی لدھی چاندی دی جیوں برفاں
اس اتے کجھ لکھیا ہویا سبز سیاہی حرفاں
جو کجھ اس تے لکھیا آہا بولی سی سریانی
خوش خط سی ہرفائت ساری لکھی قلم یونانی
شاہزادہ ہر علموں واقف تاک آہا ہر وسبوں
منتر جادو سحر کڈھن دے تکڑا سی اس قصبوں
تختی کڈھ لئی سر ہیٹھوں باہر گھروں لیایا
دور ٹکا پھر آپوں مڑکے کول کڑی دے آیا
جادو سحر ہٹاون والی پڑھی کلام زبانوں
اس لڑکی دے سر تے پھوکے کرم ہویا سبہانوں
جلدی ماری نچھّ کڑی نے پڑھیا شکر خدائی
تخت اتے اٹھ بیٹھی اوویں ہوش ٹکانے آئی
شہزادے اوہ تختی اوتھوں رکھی چا پریرے
آپوں پھیر کڑی ولّ آیا مڑکے دوجے پھیرے
پھیر گیا تاں تختے اتے بیٹھی وانگ امیراں
ویکھ شہزادا ہویا سلامی نال ادب تدبیراں
آکھ سلام لگا پھر آکھن طالع میرے جاگے
سائت نیک بھلے دن آئے نہس ستارے بھاگے
تدھ جیسی محبوب شکل نوں ڈٹھا میں غریبے
پھیر سلام تیرے ولّ کیتا کھلے اج نصیبے
چماں قدم مبارک تیرے سر صدقے کر سٹاں
نفر بناں ان-ملا تیرا لاہ گھنیرا کھٹاں
جاں شہزادے ایہہ گلّ آکھی لڑکی اس نوں ڈٹھا
دے جواب سلام اوہدے دا بول زبانوں مٹھا
صورتَ ویکھ ہوئی متہیر کہندی بار خدایا
ایہہ جوان جہانوں سوہنا کہڑے دیسوں آیا
جھنڈ کہی کستوری بھنی کالی کنڈلاں والی
نورانی پیشانی کھلی ابرو شکل حلالی
اکھیں اندر حسن-خماری یا ایہہ نیندر بھریاں
جے ایہہ نظر پھرا کے تکے جھال نہ جھلن پریاں
شیراں جیڈ زوراور دسے نازک پھل گلابوں
نیکو-کارو فرشتہ صورتَ وافر حسن حسابوں
بجلی دے چمکارے وانگوں اس دی اکھ چمکدی
علف اضل دے نوروں لکھیا صفت کراں کی نکّ دی
چہرے اتے رنگ اجائب جیوں کھڑیا گل لالا
پر اندر وچ ہوسی کوئی داغ محبت والا
بدر منیر اکاس حسن دا بے نظیر شاہزادہ
تکّ کے اٹھ کھلوتی لڑکی کرکے ادب زیادہ
جان پچھان نہ اٹھی تختوں ہویا جیؤ بے-وسا
ستی جاگی ملی وراگی جیوں پانی نوں تسا
بھیناں بھائیاں وانگر دوہاں ہک دوجے گل لایا
اوہ ویرا اوہ بھینوں کہندا غیر خیال نہ آیا
دوئے دکھاں والے آہے اگّ غماں دی ساڑے
ہک کوکاں ہک ڈھائیں مارے ہک دوئے تھیں چاڑے
آکھن ربا اسیں نمانے کس شامت نوں جمے
نازاں دے پروردے آہے پئے قضیے لمے
ربّ سبھایا کٹھا کر کے دکھ اسانوں جگّ دا
مدت گزری سک سکیندیاں آدم منہ نہ لگدا
آہیں ڈھاہیں رجن ناہیں باہیں دین کلاوے
رتوں نیر دوہاں مکھ دھوتے رو رو ہوئے پھاوے
لڑکی آکھے گھول گھمائی جس رستے توں آئؤں
میں تتی دے طالع جاگے مولٰی ویر ملائیوں
کتھوں میں اس دولت جوگی خبر نہیں کی ہوسی
ایس خوشی دے بدلے سانوں کیڈی اوکڑ پوسی
شاہزادہ کر ہائے ہائے رنا گھتّ کہائیں
کہندا ہک ہک وال تیرے توں میں قربانی جائیں
کوہ قافاں وچ مدت گزری جنگل باریں بھالے
کئی سمندر ٹاپو گاہے ڈٹھے شہر اجالے
باغ بہاراں پھل ہزاراں باس لئی ہر پاسے
کتوں نہ آئی بو سجن دی عمر گزاری آسے
صورتَ تیری وچوں آئی مینوں بو سجن دی
تیر جیہی تاثیر کلیجے تیرے راست-سخن دی
جھلے جند نمانی میری قہر نزول ہزاراں
بھلّ گئے سبھ تینوں ملیاں دم دم شکر گزاراں
دتا درد ابال دوہاں نوں پکڑے سنگھ سگھنٹاں
ہڈکورے دم ترن نہ دندے یاد پئیاں سبھ سٹاں
آپو اپنے دکھاں روون کس کسے دے روندے
ربا اسیں بیچارے کدھرے سنگ اپنے وچ ہوندے
صیف-ملوک اس کارن رووے شاہزادی کوئی ہوسی
محلاں دے وچ ہسدی رسدی قید ہوئی بے دوسی
ایسی سندر صورتَ لڑکی جادو مار سوالی
اس بن ماپے بھیناں بھائیاں ہوگ پیا گھر خالی
جس شاخوں ایہہ پھلّ ترٹا شاخ ہوسی اوہ سکی
جس باغوں ایہہ سرو پٹایا رونق اس دی مکی
جس لڑیوں ایہہ موتی کریا ہوگ لڑی اوہ ترٹی
رنگ بے رنگ ہووےگا پیلا جس زر جوڑی چھٹی
ہن اس بندوں کیوں کر چھٹے پھیر ملے سنگ سنگاں
پوئے دوئے پنجے چھکے قید کیتے بد رنگاں
پاٹھ بھید
ہن اس بندوں کیوں کر چھٹے ملسی کویں رہائی
کیکر ملسی خیش قبیلے ہووگ دور جدائی
کون لئے ہن ساراں اتھے پیش نہیں ہتھیاراں
ایڈے شاہ کوئی راہ نہ لبھدا، دور سنیندیاں باراں
سخت مہم غنیم سرے تے ہک یتیم ہکلی
ربّ رحیم کریم چھڈائے قید قدیم اولی
کر اندیشہ روئی لڑکی صیف-ملوکے تائیں
ایہہ جوان رنگیلا ربا آندوئی وچ بلائیں
اوڑک دیو کریگا پھیرا ہک دن پاسے میرے
اس نوں نسن مول نہ دیسی اچا کوٹ چوپھیرے
کول میرے جد بیٹھا تکسی اس شہزادے تائیں
عیب صواب نہ تکسی کوئی کرسی مار ازائیں
دیوَ آدم دے دشمن مڈھوں ناہیں تکّ سکھاندے
جے چھپے تاں مشکے لگّ کے ہر حیلے پھڑ کھاندے
جس دن مہتر آدم اگے ربّ سجود کرایا
سبھناں ملکاں سجدہ کیتا دیو نہ سیس نوایا
خاوند دا فرمان نہ منیوسُ آدم دلوں نہ بھایا
لعنت دا شیطان کہا کے طوق گلے وچ پایا
آدم ونجھ بہشتیں بیٹھا خوب مقام سکھایا
دیوے دا کوئی داء نہ لگدا لوڑے ویر مکایا
جنت وچ نہ وڑنا پاوے ہو مردود سدھایا
نال اوہدے کجھ پیش نہ جاندی اس نوں ربّ وڈیائیا
جس ویلے وسّ لگا آہا اوڑک ویر کمایا
جنت تھیں کڈھوایا آدم رو رو حالَ گوایا
آدم نال ایہناں دا رہا مچیا ویر قدیمی
ایہہ جوان بچے تد ربا جے توں کریں کریمی
کی جاناں ایہہ ایسا سوہنا کن سہاگن جایا
ایس قلعے وچ آن پچایا کس شامت نے چایا
ایسا چودھویں دا چن سارا جھڑیا جس آسمانوں
پیا ہنیرا ڈبا ہوسی چانن اوس جہانوں
جس تاجوں ایہہ جھڑیا ہوسی سندر لئل چمکدا
تاج والا سر اپنا ہوسی اندر خاک پٹکدا
جس تاجوں ایہہ لئل چمکدا جھڑیا اندر گھٹے
شاہاں دے سر رہا نہ ہوسی طالع اس دے گھٹے
شاہزادہ تے لڑکی دونویں زاری کر کر ہٹے
خالی مغز ہویا نہ قوت اکھیں نیر نکھٹے
تخت اتے ہو بیٹھے دونویں کرن لگے پھر باتاں
لڑکی تھیں شاہزادہ پچھدا پتے نشانی ذاتاں
صیف-ملوک کہے اے لڑکی کون کوئی توں بندی
کی نانواں کی ذات تساڈی کہڑے شہر وطن دی
آدم ہیں یا ہور فرشتہ یا کوئی پری پیاری
آدمیاں وچ حسن اجیہا ڈٹھا نہ ہک واری
نام خدا دے سچ دسالیں کوڑ نہ بولیں اتھے
ایسا جوبن نازک دیہی آدمیاں وچ کتھے
لڑکی کیہا سچ سناواں ڈاہڈھی قسم خدا دی
آدمیاں دی زاتے وچوں میں ہاں آدم-زادی
پر توں بھی سچ دسیں مینوں بھائی نیک سرشتا
صورتَ تیری دا کوئی ہوسی جنت وچ فرشتہ
صورتَ مند جوان زمیں تے تدھ جیہا کس ڈٹھا
جادوگر دو نین سپاہی بول مونہیں دا مٹھا
جس جس پاسے ٹردا جائیں ٹھگیں رخت دلاں دے
جت ولّ ویکھیں تیر اکھیں دے چیر کلیجہ جاندے
تیرے قد برابر سوہنا باغیں سرو نہ کائی
جسدے پیٹوں پیدا ہوئیوں دھنّ تیری اوہ مائی
آدم ہیں یا حور بہشتی کہڑی ذات تساڈی
مینوں بھی کجھ ہووے تسلی پچھاں بات تساڈی
صیف-ملوک شہزادے کیہا خطرہ رکھ نہ ذرہ
آدمیاں دی زاتے وچوں میں بھی ہاں مقررا
لڑکی کیہا آدم ہو کے کیوں کر پہتوں اتھے
آدم ذات نہیں پجّ سکدے ملک اوہناں دا کتھے
پریاں دا ایہہ ملک ٹکانا دیوتیاں دے تھانے
آدم سوئی پجے جس نوں دیو کوئی چا آنے
آدمیاں وچ میں ہی تتی ڈٹھے پربت کالے
ایہہ ولایت ہور کسے نوں نہ ربّ پاک دسالے
صیف-ملوک کیہا گلّ میری لمی بہت کہانی
دس برس میں پھردے ہوئے مشکل سخت وہانی
ظالم عشقَ پری دے والی پیڑ کلیجے جاگی
سکھ سلامت گھر دے چھڈے سفر ملامت جھاگی
جنگل تے کوہ قاف سمندر کتنے ٹاپو بیلے
بھکھاں تساں دھپاں پالے جھلے تاں اس ویلے
عجب اجائب جائ ٹکانے ڈٹھے بے تہاشے
آدمیاں جو سنے نہ کنیں ویکھے سیاں تماشے
بحراں باراں شہراں اندر جو میں نظریں آئے
وچ حساب نہ آون توڑے گندیاں عمر وہائی
بھلیؤں بھلیاں چیزاں تکیاں انت نہیں کجھ رہا
پر کوئی چیز تماشہ ناہیں ڈٹھا تیرے جیہا
تیرا سر اجائب ڈٹھا پتہ نہیں کجھ لگدا
ایسی بار غبار جنگل وچ سہج شنگار اے جگّ دا
غول اجاڑی وسدے اتھے یا کوئی راشک ظالم
ہور نہیں کوئی جون وسندی ملکوں باہرا عالم
تینوں کس نے چا لیاندا دوجا کول نہ کوئی
مائی باپ کتھے ہن تیرے کتھے جمی ہوئی
کس دے پیٹوں پیدا ہوئیؤں کس نے جمی پالی
صورتَ سیرت دی توں ایسی صفت خداوند والی
سدا گلاب تیرا مکھ تازہ کھڑیا سی کس باغوں
کس دا خانا روشن آہا تیرے روپ چراگوں
لڑکی کیہا سن وے بھائی پچھ نہیں گلّ ساری
تیرے وانگو میں بھی آئی وخت قضیے ماری
دور دراز میری گلّ لمی بے انداز کہانی
بھائی کجھ نہ پچھ میرے تھیں میں ہاں درد رننجانی
جے میں دکھ قضیے پھولاں بھڑک لگے اگّ چھاتی
توں بھی جھلّ نہ سکسیں مولے سڑسیں وانگر باتی
صیف-ملوک کیہا میں اگے سڑ سڑ ہویا سجی
جلنے دا نہیں صرفہ مینوں رکھ نہیں گلّ کجی
نام نشانی حالَ حقیقت کھولھ سنائیں مینوں
درد ونڈے گلّ کھلے ملدا دردی ساتھی جینوں
دکھیئے دی گلّ دکھیا سندا قیمت قدر پچھانے
کی دکھیا جو دکھیئے اگے دسے نہیں وہانے
جیوں دکھیئے نوں دکھیا مل کے ہنجھو بھر بھر روندا
سکھیئے تائیں تکّ کے سکھیا ایسا خوش نہ ہندا
ماتم والے دے گھر ناریں جا منہ پلے پاون
دکھیا تکن تاں دکھ اپنے پچھے باجھ سناون
لکڑ اپنے رکھوں وچھڑی تار وچھنی سنگوں
دونویں رلیاں دسن لگیاں کوک سناون چنگوں
پہلاں اپنا نام دسالیں سوکھے گلاں کریئے
ہک دوجے دے واقف ہو کے نال اتفاکے مریئے
لڑکی کیہا ہن میں دساں کنّ دلے دے لا توں
میرا نام بلاندے آہے گھر وچ ملکہ خاتوں
میں ساں بیٹی بادشاہے دی بہت لڈکی گھر وچ
باپ میرا سلطان ملک دا سراندیپ شہر وچ
اوہو تاج تخت دا سائیں کردا حکم چوپھیرے
فوجاں لشکر مال خزانے رکھدا گھنے گھنیرے
تریوے اسیں اوہدے گھر دھیاں ہک اساڈا بھائی
عیشاں خوشیاں موجاں اندر چارے ساں ہک جائی
کوئی کسے تھیں گھڑی نہ وسدے نہ بھیناں نہ بھائی
اچنچیتی پیا وچھوڑا ڈاہڈھے قلم وگائی
نجّ جنیندی ماں تتی نوں یا جمدی مر ویندی
کاہنوں دودھ پلائیوسُ مینوں زہر گڑھتی دیندی
بھیناں ویر وچھنے میں تھیں بابل مائی سئیاں
لڑوں ترٹی کونج نمانی پنجریاں وچ پئیاں
گلّ سناندی ملکہ خاتوں ہنجھو بھر بھر رنی
کہندی ویرا بھیناں نالوں ایوں کر میں وچھنی
ساڈا سی اک باغ ہزاری خوب طرحاں دا بنیا
سدا رہے رنگ لایا اوتھے گلاں پھلاں گھنیاں
چوہیں پاسیں باغ بغیچے جا آہی وچ واندی
اس جائی وچ بنگلا بنیا صفت نہ کیتی جاندی
چترکاری بے شماری خوب سبھے تدبیراں
تتر مور چکور لکھائے ہور کئی تصویراں
بہت صفائی تے رشنائی رونق باہر انتوں
دنیاں اتے سی اوہ گردا بنی نشانی جنتوں
اس بنگلے دے ہیٹھ اگیرے حوض آہا اک بھائی
ترے سے اندر تریہاں سیاں دی چڑیائی لمیائی
اس ہوزے دے چوہیں پاسیں شیر سنہری چارے
شیراں والی صورتَ دسدے بہت زوراور بھارے
دنہ شیراں دے مونہوں پانی وگ وگ ہندا جاری
دوجے دو سن پیندے جاندے حکمت بنی نیاری
بنگلے اندر کھیڈن جائیے سدا اسیں رل بھیناں
ہسن کھیڈن کم ہمیشہ غم دا نام نہ لینا
حوض اندر سی کشتی رکھی پھیر اوہدے وچ تریئے
ہر ہر پاسے باغاں اندر سیر خوشی دے کریئے
اک دن کرنا ربّ دا ہوئیاں مارے پر تکدیرے
ہارے طالع لیکھ متھے دے الٹائے تکسیرے
بھیناں نال ہمیشہ وانگر پے کشتی وچ تریاں
غیبوں بھاء تتی دے پئیاں آن کلاماں بریاں
اچنچیت ہک پنکھی چٹا اڈدا اڈدا آیا
وڈا قد زوراور بہتا انت نہ جاندا پایا
پٹاں تے دھر زور پنکھیرو جھٹاں اتے آیا
دہشتناک ہوئیاں سبھ سئیاں خوفے نے جھلّ پایا
کشتی اندر صحیح سلامت رہِ گئیاں سبھ سئیاں
میں نکرمی بھیڑی جرمیں پنکھی دے ہتھ پئیاں
دہشت خوف اوہدے نے مینوں پایا جھلّ اجیہا
مردے وانگ ہوئی بے طاقت ہوش سمبھال نہ رہا
خبر نہیں اس کیکر چایا کہڑے رستے آندا
کتنا دور ایتھوں گھر ساڈا کس طرفے راہ جاندا
جس ویلے میں اکھ اگھاڑی ہوش نویں سر آئی
اپنا آپ اس تختے اتے ڈٹھا ایسے جائی
نہ اوہ کشتی نہ اوہ سئیاں نہ اوہ حوض بغیچے
نہ اوہ پنکھی نظریں آیا دوش کہدے سر دیچے
ہک جوان رنگیلا ڈٹھا بیٹھا اگے میرے
صورتَ سورج وانگ نورانی روشن کرے ہنیرے
جس ویلے میں اس ولّ ڈٹھا لگا کرن سلاماں
ہتھ گھمائے صدقے جائے کردا ترت کلاماں
میں سلام نہ جھلیا اگوں رہیوسُ چپّ چپاتی
کہن لگا اے دلبر لڑکی توں ہیں میں پچھاتی
مینوں بھی ہے تدھ پچھاتا کون کوئی میں بندہ
کہڑے دیس ملک دا راجا کہڑے شہر وسندا
میں اگوں پھر بولی رکھی میں کی جاناں تینوں
نہ ڈٹھوں نہ بھاکھیوں اگے نہ ہن بھاویں مینوں
اس جوانے ایہہ گلّ سن کی چھوہی پھیر کہانی
کہندا مینوں نہ کر خفگی سن گلّ بیبی رانی
نیچ جوان نہیں کوئی میں بھی قلزم دا شاہزادہ
باپ میرے دا باپ تیرے تھیں راج اقبال زیادہ
نکی سیں تد صورتَ تیری مینوں نظریں آئی
ڈیناں وانگو ظالم نیناں سانگ کلیجے لائی
بادشاہی دا ذوق نہ رہا شوق تیرے دل پھڑیا
عیش خوشی دا رہا نہ چیتا لوڑے تیری چڑھیا
مدت ستّ برس میں ہوئے طلب کمال تیری وچ
رات دہاں چھہِ بہندا رہا خواہش بھال تیری وچ
کھاون لاون کجھ نہ سمجھاں نہ نیندر بھر ستا
چھت پرتّ بتیرے کیتے متّ کوئی چلے بتا
کتنی وار وٹائی قعیاں ظالم عشقَ اکایاں
زبر پیا دل صبر نہ رہا تدھ تے چتّ وکایاں
تینوں پکڑ لیاون کارن کیتے جتن بتیرے
ستاں برساں وچ نہ لگا دا میرا سنگ تیرے
ترلے ہاڑے بہتے کیتے پیش نہ گئیا کوئی
توں معصوم نابالغ رکھیں پاکی سر منہ دھوئی
میں بھی دیوتیاں وچ آہا سپاہ-سالار کہاندا
نال تیرے کجھ زور نہ چلیا اکّ گیا غم کھاندا
دیواں تائیں قوت بہتی کتنے آسن کردے
پل وچ ودھدے پل وچ گھٹدے چھپن وچ نظر دے
ہوروں ہور بناون صورتَ بن سکدے کئی چیزاں
کدے ڈراون ویری دسدے کدے مثال عزیزاں
آدم ہے کی چیز بیچارا نال اوہناں دے پوٹی
جھٹّ اندر چا کھڑدے ایویں الّ کھڑے جیوں بوٹی
پر ہک لیکھے آدم ڈاہڈھا پتہ تسانوں دیواں
ظاہر باطن پاکی ہووے پیش نہیں پھر دیواں
ظاہر پاکی جسے جامے جے بندے نوں ہووے
ظاہر دے جنّ بھوت نہ پونہدے جتھے جا کھلووے
باطن پاک ہووے جس نیت اندر وچ صفائی
ویری دیو ابلیس لئینے پیش نہ جاندی کائی
ایہناں گلاں اندر وڑیاں قصہ ہے ٹٹّ جاندا
سدھی صاف محمد بخشا چلیں بات سناندا
ملکہ خاتوں گلّ سناندی صیف-ملوکے اگے
اس دیوے پھر مینوں کیہا واہ میری کد لگے
جاں جاں جسا جامہ تیرا پاک آہا ہر میلوں
میرا زور نہ ٹریا کوئی بچیا ایس تفیلوں
جس ویلے ہن بالغ ہوئی آئی حیض-پلیتی
داء لگا تد چاء لیائیوسُ آس پوری ربّ کیتی
خطر جمع تسلی کر توں خطرہ رکھ نہ جھورا
ماں پیو بھیناں بھائیاں والی حرص نہ رکھیں بھورا
توں معشوق میری میں عاشق اس تھیں کون چنگیرا
شہر ولایت اتے کرساں راج حکم سبھ تیرا
دشمن تیرے گھائل ہوسن خوشیاں عیشاں تینوں
ہور کسے دی چاہ نہ رکھیں جان پیارا مینوں
جوڑی جڑی کڑی لوہڑے دی یاری کیتی بھاگاں
میں راجا توں رانی ہوسیں وسسیں رنگاں راگاں
چا نہ رکھیں دیس وطن دا ایہو وطن بنائیں
وہوٹی جدوں ویاہی جاندی روندی پا کہائیں
بنے نال بنے جد الفت پیکے یاد نہ رہندے
دوئیے جی اکٹھے ہوون خوشیاں کر کر بہندے
ماپے بھائی بھیناں سئیاں نہ ہن مکھ وکھاون
اوہ نہیں آ سکدے ایتھے نہ ہے تیرا جاون
ایہہ ولایت پریاں والی دیوتیاں دے خانے
آدمیاں دا آون اتھے ناہیں کسے بہانے
اصلوں آدم ذات اس جائی نہ آیا نہ عاصی
ہک آدم دا خطرہ مینوں متّ اوہ پھیرا پاسی
خوب جوان بہادر سوہنا ہوگ شاہزادہ کوئی
لمی بہت کہانی اس دی ترت بیان نہ ہوئی
مینوں بھی ہے خوف گھنیرا اس دلیر جوانوں
علم کلاماں وچوں ایہو آہی خبر اسمانوں
جاں ایہہ گلاں دیوے دسیاں تاں میں بہتی رنی
ہائے ہائے ربا بھیناں نالوں رہساں کویں وچھنی
ماپے پئے سیاپے کرسن کی جاپے کی ہوسی
بھیناں ویناں کر کر مرسن ویر پیا نت روسی
سئیاں جس دن بھورھے پئیاں جدوں پرھے وچ گئیاں
کرسن یاد سواد نہ رہسی ہنجھو روسن پئیاں
ایہو درد میرے دل آئے رو رو کوکاں ماراں
ماپے بھیناں بھائی باجھوں نہ میں جھٹّ گزاراں
اوہناں باجھوں صبر نہ مینوں نہ توں دل نوں بھاویں
بھانویں رنج میرے پر ہو کے جانوں مار گواویں
جاں ایہہ گلّ سنی اس دیوے چڑھیؤسُ غضب ہنیری
اس تختی تے جادو کرکے قید کیتی جند میری
مردے وانگ اس تختے اتے پئی رہاں ہر ویلے
بوہے اتے رہن کھلوتے پاہرو شیر مریلے
اوہو دیوَ مہینے پچھوں پھیر میرے ولّ آوے
تختی کڈھ لئے سر ہیٹھوں ہوش میرے تن پاوے
کھانے دانے چنگ چنگیرے رنگ برنگی چیزاں
حاضر آن کریندا اگے پچھدا وانگ عزیزاں
کتنی مدت ہے تدھ ستیاں کتنے روز لنگھائے
میں کہندی ہک سائت گزری اوہ پھر ہاسہ پائے
کہندا مینوں ستیاں تینوں ہویا ہک مہینہ
تیرے بھانے سائت گزری سن توں یار نگینہ
میں اگے پھر کھانے دھردا خوب طرحاں دے پکے
جتنی طلب ہووے میں کھاواں خوش ہندا اوہ تکے
جاں پھر مینوں تازی تکے کر کر منت زاری
کہندا مینوں اے معشوقہ! نال میرے کر یاری
اوہ گل اس دی یاری والی مہرا لگدی مینوں
سدھے منہ نہ بولاں کہندی بھسّ سر پاواں تینوں
پھیر میرے تے غصے ہو کے جادو پا سوالے
تختی وچ ہنر کجھ کرکے ہوش سمبھالا ٹالے
آپوں جاندا پا مہینہ پھیرا ات ولّ مارے
ایسی ڈولے قیدے اندر میں دس برس گزارے
ملکہ خاتوں دی گلّ ساری صیف-ملوک شاہزادہ
سن حیران تئجب ہویا کردا فکر زیادہ
ہک تھیں ہک چڑھندی ڈاہڈھی مشکل میں سر آوے
ایہہ قلعہ اوہ دیوَ مریلے کویں ربّ بچاوے
جائ نہ اپنے چھپن جوگی کت ولّ چھپاں نساں
دیوے نے ہن جان نہ دینا مارگ دے دے کساں
اپنی گلّ رہی اک پاسے خیر جویں کجھ ہوسی
پر ایہہ لڑکی قیدے اندر پئی ہمیشہ روسی
ملکہ خاتوں نوں چھڈّ نسن ہے نامردی خاصی
یا میں بھی مر جاساں اتھے یا اس ہوگ خلاصی
ایہہ بھی آدم میں بھی آدم نالے ویر بلائیوسُ
ربّ سببّ بنایا کائی تاں اس جائی آئیوسُ
دیوے نال لڑائی کریئے جس دیوے تس اﷲ
ہمت اندر فرق نہ رکھیئے آپ کرے متّ بھلا
مرداں دے کوئی پچھے پوندا اوکڑ اوسر ویلے
مرد ونگارے کدی نہ ہارے وانگر شیر مریلے
ہک شاہزادی دوجا لڑکی تریجا ذات زنانی
چوتھا رو کے حالَ سنائیوسُ چھڈّ نسن شیطانی
مشکل والی دے سر اتے مرد جدوں آ چکا
زاری سن کے یاری کرسی چھوڑ نہ جاسی سکا
دیوے کولوں مرساں ناہیں جے زندگانی میری
ملکہ خاتوں نوں چھڈّ نساں کی جوانی میری
صیف-ملوک دلیری کرکے بیٹھا رکھ ہشیاری
ملکہ کہندی ہے شہزادے دسی میں گلّ ساری
توں بھی اپنی گلّ سناویں جو کجھ ہے سرورتی
کتھوں آئیؤں مطلب کہڑا چلیوں کہڑی دھرتی
نازک بدن شاہزادہ دسیں صورتَ وانگ ملوکاں
سوہنا دانشمند اکابر سالک سلک سلوکاں
رستم وانگ بہادر لگیں نادر پٹھ بدن دی
سبھ ہتھیار سنگار سہائے انگ پوشاک بہمن دی
عمر اوایٔل روپ زیادہ باغ بہار چمن تھیں
کس مصیبت بھاری تینوں آندا کڈھ وطن تھیں
آدم زاد نہ پجدا اتھے باجھوں پری وسیلے
کس آفت نے چا لیاندوں آ پہتوں کس حیلے
صیف-ملوک کیہا اے ملکہ آہے لیکھ اولے
پچھن تھیں کی حاصل تینوں چھیڑ نہیں گھاؤ الے
پچھ سرود نہ مستاں کولوں ہندوستان نہ فیلوں
سڑیاں نوں نہ ساڑیں ملکہ باز آ ایس دلیلوں
لمی گلّ کہانی میری باہر انت حسابوں
چھیڑ نہیں کی لینا ملکہ ایس سوال جوابوں
تھوڑی مدت وچ نہ مکدا لما قصہ میرا
دیوَ آوے تکّ تینوں مینوں کرسی بیرا بیرا
وخت قضیے گندا ہویا میں رہاں وچ زاری
اچنچیتی آوے سر تے بنے مصیبت بھاری
مینوں ویکھ سڑے کھائے غیرت بھڑک لگوسُ اگّ سینے
یا مارے یا پکڑ وگاوے ہوری کسے زمینے
ملکہ پچھدی کی دہاڑا چنوں ہے دن کتنا
کیہا شہزادے روز فلانا گیا مہینہ اتنا
ملکہ کہندی نہ کر خطرہ رہندے پنج دہاڑے
ایہناں دناں وچ آوگ ناہیں توڑ مہینہ چاڑھے
جس دن ہوگ اوائی اس دی میں دسّ ساں اس ویلے
تیرے نال برابر اس نوں سچا ربّ نہ میلے
رکھ تسلی پکی دل وچ کھولھ حقیقت ساری
وید اگے پھر دسن لگا اپنی مرض ازاری
مصر شہر دا میں شاہزادہ پلیا بہت لڈکا
ماؤ پیو گھر پتّ پیارا آہا مہیئیں ہکا
شکل بدیع-جمال پری دی لکھی ہوئی ڈٹھی
اگّ لگی کجھ آب نہ رہی ہو ملیا جو چٹھی
بیڑا ٹھیلھ سمندر میرا ماپے گھر نوں پرتے
اگوں شاید یار وچھنا قہر میرے سر ورتے
سطر ہزار جو بیڑے آہے غرق ہوئے وچ پانی
بھلے بھلیرے یار وچھنے لگی کلیجے کانی
شاید یار پیارا بھائی خاصہ دل دا جانی
سوہنی صورتَ سبھنیں گلیں آہا میرا ثانی
اس نالوں جد پئی جدائی وا ہجر دی وگی
پھٹے اتے لون لگائیوسُ سانگ دوبارہ لگی
اول آخر تیک کہانی ذرا ذرا کر دسے
گلاں کردا آہیں بھردا ہنجھو بدل وسے
باغ-ارم کوئی جا سنیندی اوتھے اس دا ڈیرہ
باپ میرے کئی وسّ لگائے دسّ نہ پئی چوفیرا
مینوں بھی ہن مدت گزری ایسے لوڑے چڑھیاں
اج توڑی کجھ پتہ نہ لگا پانی پیا نہ سڑیاں
عشقَ ہوراں نے سکھ چھڈائے دیس وطن گھر ماپے
شہزادے تھیں وہشی بنیوسُ ڈاہڈھے پئے سیاپے
میرے مگر پیا اوہ ظالم لین نہ دیندا ساہی
ہر ہر پاسے جھوٹے دیوے پائِ گلے وچ پھاہی
مورت والی نے کر جادو میں نمانا مٹھا
کیتوسُ ظلم قصائیاں وانگر لتاں دے دے کٹھا
بن آئی جند نکلے ناہیں کوئی جہان نہ جھلدا
ڈاہڈھے دے ہتھ قلم محمد وسّ نہیں کجھ چلدا
بھمبل بھوسے کھاندا پھردا ہر جنگل ہر غارے
چھٹے شہدی جان عذابوں جے کوئی آفت مارے
سنگی ساتھی سبھ کھڑائے جو بھنجال غماں دے
اپنا ساس کرنگ نہ چھڈیا رہے شمار دماں دے
عشقَ مہار پھڑی ہتھ پکی وتے جھلّ چراندا
نکّ نکیل نہ ہٹن دیندا اے منا جو فرماندا
راس ستارہ راس نہ ہندا نت اساس چلاندا
ساس اداس نہ باس سجن دی بہتر جے مر جاندا
کیہا گناہ کبیرا کیتا شامت جسدی بھاری
بھاہ المبے دوزخ والے سڑدے عمر گزاری
کتے بدیع-جمال پری دی جیوندیاں دس پوندی
لوڑن دا وشواس نہ رہندا آس ملن دی ہوندی
مینوں بے وفائی اسدی بہتر لکھ وفایوں
وڈی خطائی کول سجن دے نیناں پاک ختایوں
توڑے عشقَ پری دے اندر کیتی نہیں خطائی
پھر بھی پور تقصیر کہاواں کرے کویں اشنائی
جیوندیاں کوئی سکھ سنیہا آیا نہیں پری دا
پتہ نہیں کجھ ہونا اس نوں میری رنج جری دا
آس سجن دی رحمت اتے مویاں متے سمبھالے
سر منگے تاں حاضر کریئے ہتھیں پکڑ ہلالے
وانگ شمع دل روشن عشقوں جاں سر شمع کپیندا
سر کپن دا درد جھلن تھیں نور زیادہ تھیندا
در یاراں دے مرنا بہتر اس بن جیون نالوں
طرف پری دی راہ نہ لبھدا اتنی دوڑوں بھالوں
نال پری دی مورت ڈردے نہ دکھ کھولھ سنائے
نازک انگ پری دی مورت متّ ایہہ بھی اکّ جائے
تپ تاثیر غماں دی کولوں پیڑ سرے نوں لگے
پیڑاں جوگا ہے دم میرا سے پیڑاں جس اگے
پتہ بدیع-جمال پری دا یا اس باغ-ارم دا
جے مینوں ہتھ لگدا کدھروں اوہ سی دارو غم دا
دلبر کارن گھر در چھٹے اٹک نہ رہیوسُ ڈرکے
جان تلی دھر لوڑ کراں گا کدے تے ملساں مرکے
صیف-ملوک ایہہ گلاں کرکے رناں نال غماں دے
ہو بے تاب پیا جیوں ہندی جان لباں پر ماندے
ملکہ کیہا باغ-ارم دی جے دس پاواں تینوں
نالے خبر پری دی دیواں کہو کی دیسیں مینوں
پتہ بدیع-جمال پری دا یکّ-ب-یکّ سناواں
کی انعام ملیگا مینوں دسیں وانگ بھراواں
ملکہ خاتوں دی گلّ سن کی صیف-ملوک رنگیلا
آہیں ڈھائیں بھر بھر رنا ہو گیا رنگ پیلا
اچنچیت تراہے وانگو کھل گئے دل دیدے
جیوں کر روزیداراں دسدا چن مبارک عیدے
یا جیوں سنیا شاہ علی نے کلمہ بانگ نبی دا
جیوں کر مچھلی نوں ہتھ لگا چشمہ خضر ولی دا
یا جیوں روز قیامت والے سخن شفاعت والا
اؤگنہاراں دے کنّ پیسی ہوسی روح سکھالا
جیوں یعقوب نبی نوں آئی مصر ولوں خشبوئی
جیوں یوسف دے مل وکن دی خبر زلیخاں ہوئی
نعرے مار رنا شاہزادہ کرکے ہائے ہائے
ہوش سمبھال چلے ہو راہی نین ونجن جھٹلائے
این شراب بے ہوشی والا لگا پین پیالہ
پھیر طبیعت جائی رکھیوسُ کرکے بہت سمبھالا
ملکہ خاتوں نے جد ڈٹھا شہزادے دا رولا
نال پیار لگی فرماون سن بھائی مکبولا
قسم کراں میں ربّ سچے دی جس بن ربّ نہ دوجا
اوسے دی سبھ زہد عبادت اوسے دی سبھ پوجا
جے میں گھر پیو دے ہوندی سراندیپ شہر وچ
نال بدیع-جمال پری دے تدھ ملاندی گھر وچ
پر ہن کجھ نہ چارہ چلدا کی وسّ لاواں بندی
تیری وید ہوواں جے چھٹاں قید میرے تن مندی
دکھ قضیے تیرے سن کے بھرم لگا دل میرے
مرنے تیک نہ جاسن مینوں ایہہ افسوس گھنیرے
قید اپنی دا غم نہ رہا بھرم لگا ایہہ بھارا
جے توں گھر وچ ملدوں مینوں دسدی یار پیارا
میں ہن قید ہوئی وچ ٹاپو محکم کوٹ چوپھیرے
ڈاہڈھی بند خلاص نہ ہندی جے چلاں سنگ تیرے
ملکہ دی گلّ سن شاہزادہ ہو کے مثل یتیماں
اٹھ کھلوتا تختے اتوں کرن لگا تازیماں
ملکہ اتوں ہتھ گھمائے صدقے ہو ہو جائے
چمّ زمین سلاماں کردا مڑ مڑ سیس نوائے
جس رستے توں آئی ملکہ میں صدقے اس راہوں
جس مونہوں ایہہ گلّ الائی جند واری اس ساہوں
جہناں اکھیں دلبر ڈٹھا اوہ اکھیں تکّ لئیاں
توں ملیئیں تاں سجن ملیا ہن آساں لگّ پئیاں
ملکہ ولّ ہتھ بنھ کھلوندا روندا نیواں ہوندا
اکھیں پانی ڈل ڈل کردا ہنجھو ہار پروندا
صبر قرار آرام نہ رہا بہت ہویا دل تتا
ملکہ اگے منت کردا دس بھینوں کوئی پتہ
ملکہ خاتوں کہندی ویرا بیٹھ تحمل کرکے
خوب طرحاں متوجا ہوویں کنّ میرے ولّ دھرکے
یار بدیع-جمال پری دی دساں کھولھ کہانی
پکا پتہ نشانی دیواں اگوں ربّ ملانی
صیف-ملوک نچلا بیٹھا کنّ دلے دے دھرکے
سر دھڑ جسا جامہ رکھیا ملکہ ولّ کنّ کرکے
ملکہ خاتوں گل پری دی آن شروع پھر کیتی
خوش آواز فصیح زبانوں نالے دکھاں سیتی
ہک آواز زنانہ آہا دوجا جیبھ رسیلی
تریجا دانشمند اکابر کردی گلّ رنگیلی
خوش آواز ہووے جے دکھیا سروں ادا سہاوے
پتھر دل نوں موم کریندا جاں کوئی قصہ گاوے
اوہ اوازا جیبھ رسیلی اوہ دلبر دا قصہ
اوہ عاشق سی سننے والا سن سن لیندا حصہ
شوق جدھے تھیں شاہی چھڈی گھر در دیس بھلائی
براں-بحراں کوہ قافاں وچ مر مر عمر لنگھائی
جاں اس کوئی محرم لبھے دکھیئے دکھ ونڈائے
دسے سبھ کہانی اس دی دسّ پکیری پائے
نال ادا آواز بھلیری بات صحیح سناوے
کرو قیاس محمد بخشا کیسی گلّ سکھاوے
ملکہ کہندی سن وے ویرا رکھیں یاد سنائیاں
اسیں تریوے بھیناں آہیاں ہکسے پیٹوں جائیاں
بھین میری ہک بدرا خاتوں جاں اوہ کچھڑ ہیسی
مماں پی پنگھوڑے کھیڈے صورتَ موتی جیسی
ہک دن ماں میری اس ویلے ہوزے اتے آئی
جس ہوزے توں پکڑ لیاندا مینوں دیو قصائی
داعیاں خدمتگاراں کھلھیاں ہر اک دا مکھ لالا
ماؤں کول پنگھوڑا ٹکیا بدرا خاتوں والا
نرم کباب بھجن تر-او-تازے دھم گھتی خشبوئی
چاول کلچے رنگ برنگی نئمت چیز نروئی
اس ہوزے دے دندے آہا ماں میری دا ڈیرہ
سر تے سایادار کھلوتا چھتری رکھ وڈیرا
مائی میری سی کی تکدی قدرت نال خدائی
رکھ اتوں اک بڈھی مائی دھرتی اتر آئی
ماں میری دے کول پلنگ تے بیٹھی آن شتابی
ماں میری نوں اس تھیں آئی دہشت بے حسابی
بڈھی عورت ماں میری نوں کہندی رکھ دلاسہ
میں گوانڈھن تیری بیبی نہ ڈر میتھوں ماسہ
کوہ قافاں وچ گھر اساڈے راج حکومت ساڈی
میں بھی بادشاہے دی بیگم بھاری ہے پتّ ساڈی
شرستان سنہری جہڑا نبی سلیماں والا
اوہ ہے وطن سہاوا میرا سندر دیس نرالا
اس ملک وچ باغ-ارم دا اوتھے ہاں میں رہندی
اوتھے محل چوبارے ساڈے جا ڈٹھیاں بھکھ لیہندی
اس ولایت ساری اتے جسدی ہے سلطانی
شاہ شاہپال اوہدا ہے ناواں اس دی میں زنانی
بیگم خاص میں ہی گھر اس دے اس وڈی سرداری
دیواں پریاں سبھناں اتے حکم اوہدا نت جاری
شاہ شاہپال میرا جو خاوند اوہ بیٹا شاہ رخ دا
شاہ رخ دا پیو نبی سلیماں بن داؤد فرخ دا
دائم اسیں تسیں ہمسائے عادی دے شہزادے
پریاں اسیں رہیئے وچ پردے ظاہر آدم زادے
مینوں اک مہینہ ہویا اسس باغے وچ آئیاں
نوکر چاکر خدمت والے بہوں دھن نال لیائیاں
ہن میں پرط گھراں نوں چلی رہو تسیں سکھ واسی
ایہہ دھرتی ایہہ باغ تساڈے ہوئے اسیں اداسی
کھانے تیرے دی خشبوئی مغز میرے وچ پہتی
تاں میں کول تیرے آ بیٹھی رغبت اٹھی بہتی
بھرکے تھال جواہر موتی ماں میری نوں دیندی
کہندی ہن توں بھین دھرم دی میں سہیلی تینڈی
ایہہ تحفہ میں دتا تینوں کیتا بھائی چارا
ورتن کراں محبت والی بنیا راہ ہمارا
ماں میری نے ات ولّ ڈٹھا سخن اوہدا دل دھریا
کی تکدی ہتھ تھال پری دے دھڑی وانگو بھریا
مروارید زمرد سچے یاکوتاں رنگ لایا
مانک موتی ہیرے پنے لعلاں تھال سہایا
ستّ گوہر شب-تاب ٹکائے سبھناں اتے کرکے
رات ہنیری روشن ہندی جے رکھیئے ہتھ دھرکے
بنگلے باغ تلاب چوپھیرے ہو گئی رشنائی
ایہہ تحفہ اس بڈھی دتا لیا اساڈی مائی
ماں میری دی گودوں اس نے بھین میری پھر چائی
بہت پیار محبت کرکے ممے اپنے پائی
نال خوشی دے دودھ پلایا بدرا خاتوں پیتا
پھیر پری دی ہوئی تیاری اڈن تے دل کیتا
ماں میری نے کیہا اس نوں سن توں میریئے بھینے
دھی میری تدھ ممے پائی میں بھی بدلے لینے
دھی اپنی توں دسیں مینوں میں بھی اس نوں چاواں
ممے پاواں دودھ پلاواں صدقے صدقے جاواں
جلدی حکم پری نے دتا خدمتگاراں تائیں
آندا چاء پنگھوڑا اوہناں رکھیا آن اتھائیں
ماں میری نے پلہ چایا دھی پری دی ڈٹھی
سوہنی ہیر زلیخا سسیؤں شیریں شکروں مٹھی
شمع نورانی خاور والی ویکھ اس نوں شرماوے
جنت دی کوئی حور حسن دی تاب نہ مول لیاوے
جیوں انار پکے دا دانہ ہوئے جلالابادی
موتیں وانگ صفائی جسے لالوں تاب زیادی
صورتَ ویکھ ہوون دلبریاں پریاں ہور تمامی
نیناں اگے مرگ شکاری ہندے ویکھ سلامی
ایسا حسن اس لڑکی اتے جے اوہ ہندی ظاہر
ہر ذرہ ہو سورج چمکے روپ حسابوں باہر
ہر ہر وال اوہدے وچ آہا سو سو پیچ گمانی
صورتَ دا کجھ انت نہ آوے کاریگری ربانی
جھنڈ اوہدی دیاں والاں وچوں مغز چڑھے خشبوئی
ویکھن سائت اساڈی مائی بے خود بے سدھ ہوئی
ذرا سرت سنبھال نہ رہیوسُ غش اجیہی آئی
کر دتی بے تاب شتابی تاب شکل دی مائی
اس لڑکی دی مائی ڈٹھا ماں میری دا چالا
کول اوہدے کوئی باغ-ارم دا پھل سی خشبوئی والا
اوہ پھلّ ماں میری دے سر تے اس پری نے لایا
سائت پچھوں ہوش سمبھالی جگرا جائی آیا
ماں میری پھر آکھن لگی حمد خداوند تائیں
واہ واہ قادر پاک کاریگر اس حکمت دا سائیں
قطرے آب منی دے وچوں ایسی شکل بناندا
پتھر تھیں کر نظر کرم دی چن سورج چمکاندا
خسخس جڈا بیج ناچیزا خاکو اندر رلدا
اس تھیں رکھ بلند بنائے رنگ برنگی پھلّ دا
پانی بوند اسمانی آوے سپاں دے منہ پیندی
اس تھیں درِ-یتیمِ بنائے قیمت پوے نہ جیندی
کالے پتھر دھپے سڑدے اندر قان بدخشاں
ایہناں وچوں لئل بنائے بے بہا درخشاں
خلقت اس دی رنگ برنگی دھنّ اوہ سرجن والا
آپو اپنی صورتَ دتیؤسُ ہک تھیں ہک اجالا
لکھ کروڑاں ہو ہو گزرے اس دھرتی وچ مٹی
سندر صورتَ ظاہر کر کے پھیر رلاوے مٹی
ماں میری نے اس لڑکی نوں کچھڑ اپنے چایا
ماواں وانگر ممے پائی مٹھا دودھ پلایا
اس لڑکی دی ماں پری نے کیتا قول زبانی
جب لگّ دھی میری دی ہوسی دنیاں تے زندگانی
تیرا ہک بھلاسی ناہیں چھوڑ وفا نہ بحثی
ہر مہینے وچ ہک ہفتہ پاس تیرے آ رہسی
دھی میری تے تیری بھیناں اسیں دوئے بھی بھیناں
فرض اس تے ہر ہفتے اندر درسن تیرا لینا
جیسی اس دی مائی میں ہاں توں بھی ایسی مائی
کیتی شرط میری نہ بھنسی جے ایہہ میری جائی
بدرا خاتوں ایس سہیلی اس دی ایہہ سہیلی
خیریں خیریں میلے ایہناں پاک خداوند بیلی
بدرا خاتوں اڈ نہ سکدی نال اوہنوں جے کھڑیئے
نالے خوف متے اوہ کھاوے جاں دیواں وچ وڑیئے
نہیں تاں نال سہیلی اوہ بھی باغ-ارم دا تکدی
ایہو اتھے آیا کرسی اوہ نہیں جا سکدی
شرط اقرار پکے رنگ کرکے اڈّ گئیاں اوہ پریاں
بول اتے ہن پہرہ دیون اس دن تیک نہ ہریاں
اوہ بدیع-جمال پری سی لڑکی وچ پنگھوڑے
چوداں برساں دی ہن ہوئی چڑھی ہوویگی چوڑے
جب لگّ میں رہی اس جائی تکدی رہی تماشہ
اس بدیع-جمال پری دا دائم ہے ایہہ خاصہ
ہفتہ ہک مہینے وچوں باغ اساڈے کٹدی
صورتَ حسن اوہدے دی تابوں جوت شمع دی گھٹدی
روئے زمیں تے ثانی اس دا صورت مند نہ کائی
نہ پریاں نہ آدم وچوں ساری وچ لوکائی
صیف-ملوک کیہا ہے ملکہ بھین دھرم دی لگیں
سچ کہیں کہ کوڑ خوشامد کرکے مینوں ٹھگیں
ملکہ کہندی سن وے ویرا بخشے ربّ پناہاں
اﷲ بھاوے کوڑ نہ آکھاں جے کوئی ڈھوئے پھاہاں
کوڑے بندے ربّ نہ بھاون یمن زبان نہ رہندا
گلّ اوہدی کوئی مندا ناہیں سبھ جگ جھوٹھا کہندا
بے اعتبار خوار جگت تے کوڑ الاون والا
کی لاچار کراں میں تیری جھوٹھ خوشامد لالا
قسم کراں میں ربّ سچے دی جو عالم دا والی
جس نے خلقت پیدا کیتی روزی دے سمبھالی
کیڑے ہاتھی چڑیاں بازاں سبھناں دا رکھوالا
ہر ہک تائیں رزق پچائے کرکے خوب سمبھالا
دنیاں تے جس پیدا کیتا آدم جنّ حیواناں
بھلے بھلیرے روپ بنائے صورت مند جواناں
سوہنی صورتَ تے جس پایا حسنِ دا چمکارا
عاشق دے دل اگّ لگائی سڑدا نت بیچارا
محبوباں نوں آن سکھائیوسُ ناز مخول مروڑاں
خدی تکبر بے پرواہی تلخ جواب تروڑاں
بے وفائی تے بے رحمی قہر ستم بے ترسی
جند عاشق دی کرن نہ صرفہ کی ہویا جے مرسی
عاشق دے دل اندر پائیؤسُ ازز نیاز ہزاراں
خوف امید سمند غماں دے موجاں بے کناراں
ترک سکھاں دے جال دکھاں دے سختی جند بدن دی
دوہاں جہاناں وچ محمد حرص ہوا سجن دی
جو یاراں نوں یار ملاوے سیوے پھٹّ جدائی
ربّ غریب نواز ہمیشہ جسدی دھنّ خدائی
سچو سچ سنائی ویرا جو گلّ اکھیں ڈٹھی
کوڑوں سچ نکھیڑ دسالاں جے تدھ ہووے چٹھی
ہائے افسوس جے پہنچاں اوتھے تاں ایہہ سچ دسالاں
نال بدیع-جمال پری دے تینوں چل بہالاں
ملکہ دی گلّ سن شاہزادہ وانگ گلاباں پھلاّ
کردا شکر ہزار ہزاراں رحمت دا در کھلا
سکا باغ دلے دا ہویا تازہ عبر-بہاروں
جان حیران لگی پھر آسا دلبر دے اخباروں
ناؤمیدی والی آتش دوزخ وانگو بلدی
آس لگی ہن دس ارم تھیں سرد ہوئی کجھ جلدی
اوہ کہانی ملکہ والی شہزادے دل بھانی
کربلا دے تسے تائیں جیوں کر ٹھنڈا پانی
جیوں پردیسی راہوں بھلے رات ہنیری اندر
اچنچیتی چانن لایا چڑھ چودھویں دے چندر
جیوں کر کئی مدت دے روگی ملیا وید شناسی
آس لگی متّ ساس بدن وچ مولٰی پاک وساسی
جیوں روڑے وچ بدل وٹھا لگی آس فصل دی
بھکھے مال لدھی ہریائی کرپا ہوئی فضل دی
ملکہ اتوں صدقے جاوے صیف-ملوک شاہزادہ
کہندا توں احسان میرے تے حدوں کیتا زیادہ
مینوں دسّ سجن دی پائیو خوب طرحاں دی پکی
تدھ پچھے سر دیون لایق توں ہن میری سکی
کوئی تدبیر ہووے تدھ مالم سجھی سنی سنائی
کسے طرحاں اس قیدوں چھٹیں کریئے زور ازمائی
ملکہ کہندی کیکر چھٹاں کجھ نہ چلدا چارہ
ایہہ خیبر ایہہ کوٹ چوپھیرے ملک بدیس ہتیارا
جسدی قیدے اندر میں ہاں دیوَ بہادر بھارا
سٹھّ گز اچا قد مریلا زور اس بیشمارا
راکس غول وڈیرے اس تھیں خوف ہمیشہ کھاون
چالی دناں دے پینڈے اتوں نہیں اریرے آون
باجھ اس تھیں اس جائی ناہیں پنکھی پر مریندا
جانے والی چیز اس ٹاپو کوئی پھرن نہ دیندا
سن گلاں شہزادے تائیں فکر پیا دل بھارا
کویں ملکہ خاتوں چھٹے ربّ چھڈاون ہارا
فکر تمیزاں کر کر تھکا راس نہ آوے کائی
مکر فریب ہنر دا حیلہ ٹردا نہ اس جائی
کوٹ وڈیرا چوٹ دیوے دی خوف کلیجہ کھائے
راہ نہ لبھے داء نہ لگے ہک پناہ خدائے
صیف-ملوک بیچارا ہو کے کردا وضو طہارت
ابراہیم نبی دے دینوں کردا اٹھ عبادت
امتّ خاص خلیل اﷲ دی آہا اوہ شاہزادہ
دو رکاتاں نفل گزارے دل دا رکھ ارادہ
پھر سجدے سر دھر کے رنا رو رو کرے دوائیں
ربا تونہیں حافظ ناصر اوکھی سوکھی جائیں
بے یاراں نوں یاری کرنیں آس تیری بے آساں
ہر ڈھٹھے نوں آپ اٹھالیں کر مشکل کم آساں
بخشش کرکے فیض پچاویں اؤگنہار انساناں
رحمت تیری تھیں نہ امیدی ہندا کم شیطاناں
توڑے ہاں بدکار گناہی اسیں بندے منہ کالے
پھر بھی دائم فضل تیرے دی آسا رکھن والے
لکھ مناں چرکین پلیتی شہراں اندر ہوندی
پل وچ پاک کرے جس ویلے رحمت تیری پوندی
توں غریب-مہمان نواز ہمیشہ اسیں بندے درماندے
کرم کریں تاں ہے چھٹکارا بھلے ہاں کرماں دے
تدھ باجھوں کوئی ساتھی ناہیں پھاتھی جان اولی
توں چھڑکاویں تاں میں چھٹاں دے دشمن انگ-ملی
مان تران نہ زور نمانے نہ کجھ شیخی میری
ہکو پرنا تکیہ تیرا ہور نہیں دھر ڈھیری
صیف-ملوک غریب شہدے دی کوک تیرے در سائیاں
دیوَ غنیم یتیم بندے نوں کہسی وانگ قصائیاں
تیری اوٹ پناہ خدایا ہور نہیں کجھ سجھدا
جس دیوے نوں آپوں بالیں کد کسے تھیں بجھدا
چڑیاں بازاں دا توں سائیں چڑیوں باز کوہاویں
گوشت شیہاں سپاں والا کیڑے پا کھواویں
توں بندے نہ چیزے ہتھوں دیواں نوں مرواندا
واہ قادر دھنّ قدرت تیری انت نہ پایا جاندا
میں غافل گمراہ تیرے تھیں بندہ پور تقصیراں
نہیں عبادت تیری کیتی مگر پھراں تصویراں
صورتَ دی ہک مورت تکّ کے بھجّ بھجّ مراں ازائیں
آہا فرض میرے سر لوڑاں وحدت تیری تائیں
ہر صورتَ وچ معنے تونہیں تیرا عشقَ نہ چایا
صورتَ پچھے جھلا ہو کے اپنا جنم گوایا
ماؤ پیو دی خدمت کرنی فرض میرے پر آہی
اوہ بھی روندے چھڈّ کے ٹریا بہت کیتی گمراہی
تیرا نام غفور سنیندا بخشیں میں نکارا
ملکہ خاتوں نوں لے جاواں دیو مرے ہتیارا
ملکہ خاتوں نے پھر کیہا سن توں ویر پیارا
ہک تدبیر میرے دل آئی اس تھیں ہے چھٹکارا
جے سلیمانی دو شاہ-مہرے ہتھ اساڈے آون
اﷲ بھاوے تاں اس قیدوں اوہ سانوں چھڑکاون
میں دیوے تھیں ہک دہاڑے پچھی سی گلّ ساری
کی کجھ نام اس کوٹ تیرے دا کس دی ہے سرداری
دیوے نے پھر دسیا اگوں ٹاپو ایہہ وڈیرا
اسفند باش ہے نانواں اس دا راج حکم سبھ میرا
پھر میں پچھیا ایس مکانوں آدمیاں دا واسا
کتنا پندھ دراڈا ہوسی خبر نہیں میں ماسہ
دیوے کیہا آدم اتھے مول نہیں آ سکدا
آدمیاں دی جا نہ توڑے دیو وڈا بھی تھکدا
آدمیاں دی واسی ایتھوں نہیں شمار کوہاں دا
اڈن والی پری اگے بھی پینڈا برس دہاں دا
ہک روایت ایہہ بھی ڈٹھی پینڈا ہک دہیں دا
ایڈا فرق ہووےگا کیکر ناہیں عقل منیندا
رستے وچ کوہ قاف اجاڑاں ندیاں انت نہ کوئی
پریاں اتوں اڈدیاں جاون مشکل پندھ نہ ہوئی
پھر میں پچھیا عمر تساڈی ہندی کتنی کتنی
آدمیاں تھیں لمی چھوٹی یا اوہناں دے جتنی
کہیوسُ عمر اساڈی وڈی آدمیاں دی تھوڑی
پھر میں کیہا تیرے دم دی ہوسی کتھے توڑی
کہیوسُ ستّ سے برساں توڑی میں حکومت کرساں
سے برساں وچ عمر جوانی زور دیئ تاں مرساں
پھر میں کیہا دیوتیاں دی جان ہندی ہر جائی
تیری جان پیاری کتھے دسّ مینوں گلّ کائی
ایہہ گلّ سن کے دیوے مینوں دتی جھڑک غضب دی
جان میری سنگ کی کم تیرا نیت کس طلب دی
کس کارے پر جان میری دے پچھیں پتے نشانے
کون تیرا جو مارگ مینوں سن توں نعر ہیوانے
کون جوان میرے تھیں چنگا وچ جناں انساناں
ناہیں دیو زوراور بھارا میرے جیڈ تواناں
کس اگے فریاد کرینگی کون لڑے سنگ میرے
کس کارن پھر جان میری دے پچھیں پتے پکیرے
جاں دیوے ایہہ جھڑک غضب دی دتی بہت نروئی
میں بھی اگوں غصے بولی نالے ہنجھو روئی
دیوے اگے سڑکے بولی کیوں توں جھڑکیں مینوں
قید رننجانی ہک اانی ترس نہ آوے تینوں
مائع پیو بھیناں بھائیاں نالوں پائیوئی برا وچھوڑا
دیسوں کڈھ بدیس بدھوئی قہر نہ کیتو ای تھوڑا
نہ کوئی سنگ سہیلی ایتھے نہ کوئی ماں پیو جائی
ہک ہکلی قید تیری وچ میں نمانی آئی
کس اگے میں دسن چلی کہڑا ایتھے بندہ
کون میرا فریاداں جوگا جس تھیں لگوئی مندا
اگے انت شمار نہ غم دا سار-چنے نت چباں
میں سر گھٹّ مصیبت دسے ہور چڑھاویں دباں
درداں دی گلّ سن کے دیوے رحم پیا ات پاسے
سر میرے نوں جھولی رکھ کے لگا کرن دلاسے
کہن لگا دسّ دیواں تینوں تیرے تھیں کی چوری
جتھے جان میری اس جائے پہنچ نہ کسے ہوری
آدم ذات کسے دا اوتھے پیش نہ جاندا حیلہ
نہ تیرا نہ ہور بندے دا تردا وسّ وسیلہ
جان میری سندوکے اندر شیشے دا اوہ بنیا
پھر صندوق سندوکے اندر جندریاں سنگ گھنیاں
اوہ صندوق ندی دے تھلے ایہہ ندی جو وگدی
شاہ-مہرے سلیمانی ہوون واہ اوتھے تد لگدی
دو شاہ-مہرے صورتَ والے پاس ہوون جس بندے
ہمت کرکے آن کھلوئی ایس ندی دے دندے
اوہ شاہ-مہرے باندے کرکے دسے ایس ندی نوں
ندی صندوق لیاوے باہر سائت گھڑی ادھی نوں
کھل ونجن صندوق شتابی جاں شاہ-مہرے دسے
اوہناں وچ کبوتر چٹا اڈّ کتے ولّ نسے
اس کبوتر اندر رہندی میری جان پیاری
مر جاواں میں اسے ویلے جاں اس نوں کوئی ماری
ملکہ خاتوں خبر سنائی شہزادے نوں ساری
صیف-ملوک ہوئیاں دل خوشیاں بہت آئی ہشیاری
لگی آس ربے دے در تے ہویا فضل اساں تے
حکم خدا دے دیو مریگا آیا کم وساں تے
اوہ شاہ-مہرے صورتَ والے پاس شہزادے آہے
کر تعویز گلے وچ پائے آہے گلوں نہ لاہے
شکل بدیع-جمال پری دی آہی جان شہزادے
پل پل وچ نہ وسدا اس تھیں دن دن شوق زیادے
جانی نال رکھے لا سینے شاہ-مہرے سلیمانی
قوت کوت زیارت اس دی اوہو سی زندگانی
صیف-ملوک ہویا رنگ تازہ کھل گئی پیشانی
زہر اوہدا ہتھ میرے اندر مرسی دشمن جانی
ملکہ خاتوں نوں فرماندا ہن غم کرو نہ کوئی
پاس میرے شاہ-مہرے دونویں گلّ جنہاں دی ہوئی
جو ربّ کرسی سوئیؤ ہوسی ہور نہیں کجھ ہونا
کیتا کرم کریم تیرے تے مکا پٹنا رونا
ملکہ خاتوں ایہہ گلّ سن کے بہت ہوئی خوش وقتی
سجدے پے کے شکر گزارے دور کرے ربّ سختی
'الحمد ولمنت للا' دھنّ اساڈے سائیاں
میں تسی تے رحمت باراں کھریوں تدھ وسائیاں
رات ہنیری ندی ڈونگھیری گھمن گھیر غماں دے
رڑھدی جاندی غوطے کھاندی وچ شمار دماں دے
غیبوں کشتی سنے ملاحاں آن ملائیؤ مینوں
ہر آزز مسکین بندے دا ہے خصمانہ تینوں
اوکھی گھاٹی مشکل اندر تدھ بن کوئی نہ والی
آپ مسببّ نال سبباں غموں کریں خوش حالی
'عنا للئبد ارہما' ربا سچ تیرا فرمانا
ماں پیو بھیناں بھائیاں ایتھوں آہا کد چھڈانا
میں آزز پر کرم کمائیؤ کیتو ای رحم رہیما
تونہیں ساتھی بے قصاں دا لیناں ایں سار یتیماں
توں ڈھٹھیاں نوں دیویں پٹی پھٹں بنھے پٹی
بندی واناں کریں خلاصی ککھّ نہ لینیں چٹی
بھاری مرض غریب بندے نوں دارو کجھ نہ سردا
توں اس ویلے دکھ ونجائیں سکھ مریضاں کردا
جے کوئی صبر کرے در تیرے جو دیویں سر جھلے
اوڑک اس تے کرم کماویں ہو جاون سبھ بھلے
لکھ کروڑاں نئمت بخشیں باجھوں مل مزوری
رات ہنیری اندر دیویں بال شمع کافوری
لکھ گناہ تیرے در پچدے ایسا لطفَ غفوری
اگے تیرے ہر کوئی آزز کون کرے مغروری
منگے باجھوں دیئں مراداں بے انداز شماراں
جو احسان میرے پر کیتوئی دم دم شکر گزاراں
کتھے ایہہ شاہ-مہرے آہے کتھے سی شاہزادہ
کتھوں ٹریا کتھے پہتا تیرا فضل زیادہ
ماں پیو سجن بھیناں بھائی ذات میری کلّ ساری
ڈھونڈن لگدے نہ ہتھ لگدی رہندی قید بیچاری
آپے فضل کیتا تدھ سائیاں قید اندر چاوتی
جس ویلے توں مہریں آئؤں اس ویلے پرچتی
بہت زہیری تے دلگیری میں سر ورتی آہی
مہر کیتی تدھ ایہہ شاہ-مہرے آن دتے وچ پھاہی
صیف-ملوکے اوہ شاہ-مہرے کھولھ تاویزوں کڈھے
ملکہ سنے ندی تے آیا اوہ ٹکانے چھڈے
کیتا وضو دوگانا پڑھیا کردا پھیر دوائیں
مشکل حلّ کریں ربّ سائیاں ہوون ردّ بلائیں
نہ کوئی زور دلیری میری نہ قدرت شاہ-مہرے
سبھ قدرت دا سائیں تونہیں حکم تیرا ہے مہرے
حکم تیرے بن ککھّ نہ ہلدا جو چاہیں سو ہوندا
جس نوں آپ دلیری بخشیں اوہ میدان کھلوندا
تیرے مان طران دلیری ہور نہیں کوئی ڈھیری
ماریں دشمن دیو اساڈا سام پیا میں تیری
فاتحہ خیر درود دوائیں آمین آکھ مکائیاں
مہرے کھولھ ندی نوں دسے دریاوے موجاں آئیاں
کانگ چڑھی ہک وانگ توفانے شوکو-شوکو قہر دی
گھڑی پچھوں صندوق لیاندا باہر موج لہر دی
پانی دھکّ کنارے آندا دندے آن کھلویا
شاہزادہ کر یاد ربے نوں پکڑن اتے ہویا
پڑھ بسملا کلمہ جلدی شہزادے ہتھ پایا
یا قادر یا غالب کہہ کے سندوکے نوں چایا
اس بنگلے وچ جا ٹکایا جس وچوں سن آئے
ہر موری دروازے سارے محکم بند کرائے
اعظم-اسم مبارک پڑھ کے چا صندوق اگھاڑے
وچ کبوتر چٹا ڈٹھا راہ نسن دے تاڑے
صیف-ملوکے بازاں والی کرکے جھٹّ شتابی
پنجے مار کبوتر پھڑیا جیوں کیڑا مرغابی
بنگلے وچوں باہر وگایا وڈھّ دھڑوں سر اسدا
جاں سر وکھ ہویا تاں دھڑ تھیں پھیر نہیں کجھ کھسدا
جھکھڑ مینہہ ہلونا آیا گرد غبار ہنیری
امبر دھرتی کجھ نہ دسے دھندوکار چوپھیری
اسماناں تھیں لہو وٹھا زمیں ہوئی آ رتی
متّ ڈر جاوے ملکہ خاتوں اندر اہلے گھتی
دھندوکار ہویا کجھ مٹھا دیو ہواؤں ڈھٹھا
وڈا بلند اوازا ہویا ہور دینہدا سی گھٹا
اپرلا دھڑ سارا اس دا کافوری رنگ چٹا
لکوں ہیٹھ سیاح تمامی کیا تلیاں کیا گٹہ
نکّ وچ ساس کمبے تے آکھے واہ دلیر جوانا
تیرے جیسا دنیاں اتے ہے اج کون توانا
میرے جیہا دلیر بہادر دیوتیاں پر بھارا
تدھ انسانے مار گوایا ہیں کوئی لوک نیارا
اول ایسی جائی آون ناہیں کم انساناں
توں کوئی مرد کرامت والا اڈدا پھریں جہاناں
میرا تے کوئی زور نہ چلدا مار گوائیوئی مینوں
باپ میرے تھیں کت ولّ نسسیں جان نہ دیسی تینوں
کر گلاں دم دیون لگا ایسا نعرہ مارے
مچھّ موئے دریائے وچوں لگے ترن کنارے
کنڈی ہیٹھ ہوئیاں ڈھڈّ اتے تردے مچھّ موئے سن
دیوَ مویا شہزادے ہوریں دوئے خوش ہوئے سن
صیف-ملوک شاہزادہ پڑھدا ایہو حرف زبانوں
ہور بھی بہرے وچ سناواں بینت بنا تسانوں
توکلت اﷲ ربّ اولسما وا سلمنا بِ
اسباب ال کزائ
(ہے اسماناں دے اچے ربا ! تیرے تے بھروسہ ہے ۔ توں
اپنے حکم نال ساڈی سلامتی دے سادھن کردا ہیں)
روح شاہزادہ دو شاہ-مہرے صدق محبت بھائی
حرص ہوا دنی دا بنگلا تن کوٹے دی جائی
آز حرص دو شیر کلاں دے کفل دراں بدبختی
ملکہ خاتوں ایہہ دل ستا شہوت جادو تختی
نفس اساڈا دیوَ مریلا غفلت ندی ڈونگھیری
جہل صندوق ہوئے دو پکے کنجی اسم چنگیری
پنکھی پنجریاں وچ حساں پنج باطن پنج ظاہر
باغ-ارم ولّ تانگھاں کردے نکلن ہوئے نہ باہر
بابل مرشد جس شاہ-مہرے تحفہ چیز پچائی
اس دے دتے لے شاہ-مہرے ہمت کریں کمائی
ملکہ خاتوں ستی جاگے خبر دیئ دلبر دی
چلے نال جمال دسالے سمجھو رمز فقر دی
پور کر آن شراب پیالہ ساقی رنگ رنگیلا
سہل ہووے پھر رنج مصیبت جاں سنگ ٹرے وسیلہ
پی نشہ جیؤ مستی آوے جان قضیے سارے
کنگالوں پھر شاہ کہاواں وچھڑے ملن پیارے