قصہ سیف الملوک/37
| ←36 | قصہ سیف الملوک by |
38→ |
37. داستانِ در بیانِ جنگ با سنگساراں
(سنگساراں نال جنگ دا بیان)
ترکھے ترکھے دوڑے آون وانگو کتے ہلکے
دیکھ شاہزادہ کہندا یاراں سبھ کھلووو رل کے
ایہہ سنگسار اسانوں پکڑن آئے نال چلاکی
مارو تیر اڈاؤ ایہناں نسن ویکھ ہلاکِ
سبھ اکٹھے ہو کھلوتے کرکے راس ہتھیاراں
چھک کمان جوان توانا آن پئے سنگساراں
مارن تیر سریر پروون چیر کلیجہ دیندے
پھیر ہتھیں شمشیر چلاون وار دلیر کریندے
دونہ طرفاں تھیں جڑی لڑائی چمک کڈھی تلواراں
چھم چھم تیر شنکار اٹھایا جیوں ساون دیاں باراں
صیف-ملوک شاہزادہ گجے وانگو شینہ مریلے
پھرے چپھیرے دے دلیری مارن رن وچ سیلے
نیزہ مار کرے تن ریزا سانگاں بھنن سانگاں
ڈھالیں اپر وجع وجع بھجن سنگساراں دیاں ڈانگاں
سنگساراں نے گوگا کیتا آئے کرکے ہلاّ
یار شہزادے دے سبھ کمبے آپ دلیر اکلا
شہزادے نوں جمبش چڑھیا یاراں نوں للکارے
پڑ وچ رہو کھلوتے دشمن ایہہ مارے کہ مارے
صیف-ملوک بہادر ایسا دیتاں دے سنگ لڑدا
دیئ مروڑ روڑ جہاں نوں کوئی نہ اگے اڑدا
ہلے ویکھ شہزادے والے بہمن دم نہ مارے
رستم رسم غلامی پھڑکے آن سلام پکارے
سر سامے دے ہوش نہ رہندی جیوں سرسامے والے
زال زوال ہزیمت کولوں دھولے کردا کالے
اسفند ہار بناوے ڈھاہ کے اسفندیار جہاں نوں
پھیر اہیدوں مکھ موڑ فریدوں رکھے جان جہاں نوں
چھڈّ لالچ لندھور شتابی شان لندھور نہ کردا
شہزادے ول رکھ شیرینی بنے شاگرد ہنر دا
شہزادے کر زور دلیری بھنّ دتا سنگساراں
خس لئے ہتھیار پوشاکاں خوب کرائیاں ماراں
کرکے زیر اوہناں نوں اوتھوں آپ ہوئے پھر راہی
جنگل باراں بہتے لنگھدے شیر جوان سپاہی
کئیں کوہاں دا پینڈا کرکے پہتے ندی کنارے
ایسی ندی ڈونگھیری جہڑی ویکھدیاں بھؤ مارے
ساقی کاسہ پور شرابوں آن پلا شتابی
عاشق سکھیا چنگا ناہیں دم دم بھلی خرابی
پی شراب ہوواں مستانہ ٹھلھاں ندی پرم دی
جھلاں ظلم اغیاراں والے خاتر یار صنم دی