قصہ سیف الملوک/34
| ←33 | قصہ سیف الملوک by |
35→ |
34. در بیانِ جوابِ شاہزادہ کہ فگفورِ
چین را فرستادا
(شہزادے دا چینی بادشاہ نوں جواب)
فغفورے دا خط شہزادے جاں سارا پڑھ ڈٹھا
ایلچی نوں فرماون لگا بول زبانوں مٹھا
ایے ایلچی فغفور شاہے دے جائ اپنے سلطانے
آکھ سلام اساڈا اول دسیں کھولھ بیعانے
صیف-ملوک میرا ہے نانواں عادی دا شاہزادہ
نہیں غنیم نہ ویر کسے دا میں دل ہور ارادہ
نہ میں ملک ولایت لینی نہ رہنے دی نیت
دو تنّ روز شکارے کارن کیتی چا جمیعت
میں اپنے ہک مطلب کارن آیا چھوڑ وطن نوں
اس مقصود لئی نت بھالاں پانی وسطی بن نوں
جے میں وانگ غنیماں آندا لیاندا فوج گھنیری
چالیھ شاہ تختاں دے سائیں این منیندے میری
باپ میرا سلطان مصر دا عاصم شاہ بہادر
میرے نال لڑائی کرسیں ہے تیرا کی بادر
پر میں آپ لڑائی چھڈی نہیں خسومت بھاوے
ہر اک نال محبت رکھدا جے کوئی یار کہاوے
میں مقصود اپنے دا بھکھا ہر ہر جائی لوڑاں
جاں جاں اوہ مقصود نہ ملسی سفروں مکھ نہ موڑاں
سبھ ززیرے ٹاپو پھرساں کوہ قافاں تے پانی
ایویں لوڑ کریندا مرساں جس دن عمر وہانی
شاہ فگفور تائیں جا آکھو ایہہ حقیقت میری
جیکر کریں غریب مہمان نوازی جاناں شفقت تیری
سر-فراز کرو جے سانوں لایق ہے شاہاں نوں
نہیں تاں فجرے کوچ کراںگے بیڑے ٹھیل راہاں نوں
ایلچی جا اخبار سنائی شاہ فغفورے تائیں
خوش ہویا تے ملیا لوڑے سن کے صفت سنائیں
تحفے بہت پیارے لے کے ملنے کارن آیا
دونویں شاہ ملے کر الفت ہک دوجے گل لایا
شہزادے فغفورے تائیں اپر تخت بہایا
آپوں ہٹ بیٹھا ہک گٹھے ادبوں رتبہ پایا
صیف-ملوک شہزادے کیہا حاضر ہوون ساقی
سوہنے حسن اداواں والے مصری ہور عراقی
چھوکریاں تے گولے آئے سوہنے حسن رنگیلے
غمزے نال کرن دل گھائل سندر نین رسیلے
صورتَ نازک وانگ گلاباں لالے وانگ پیالے
قد چمبے دی ڈالی وانگر پھلّ لگے گل لالے
طوطے کوئل وانگو بولن ہنساں ہار لٹکدے
چور دلاں دے ٹھگّ نیناں دے تردے اکھ مٹکدے
کاسے ہتھ سفید بلوری بھرے اکیکی مدھ دے
ساقی نویں شراب پرانا نشے سوائے ودھدے
نال محبت پین پیالے اک دوجے نوں دیندے
پی پی مغزیں گرمی آئی باتاں خوب کریندے
صیف-ملوک شہزادے کولوں پچھیا شاہ فغفورے
کیسی سرگردانی تینوں ٹریوں کس زرورے
کیہی مہم پئی ایہہ تینوں آئؤں چھڈّ ولایت
جے کجھ میرے وسے ہووے دسو کراں حمایت
صیف-ملوک سنایا قصہ جو کجھ اس سرورتی
حکم دتا فغفور وزیراں لوڑو اپنی دھرتی
جو کوئی وچ ولایت ساڈی ہیگا مرد سیلانی
حاضر کرو شہزادے اگے متّ کوئی دے نشانی
جو سیلانی لوک سوداگر ہور فقیر سپاہی
حاضر آن ہوئے سبھ اوتھے حکم جتھے سی شاہی
صیف-ملوک پچھے تے اگوں ہر اک گلّ سناندا
پر کوئی اس دے مقصد والی مول نہیں دسّ پاندا
ہوروں ہور ٹکانے دسن پھر آئے جس جائی
باغ-ارم تے بدیع-جمالوں کسے نہ سی دسّ پائی
اوہناں وچوں ہک سی بڈھا پھر آیا کئی برساں
گزری عمر اوہدی سی یارو ہک سو چالی برساں
اس بڈھے نے آکھ سنایا سن توں حضرت شاہا
متّ تدھ خبر لبھے اس راہوں میں دساں ہک راہا
دور ایتھوں ہک شہر وڈیرا استمبول اس کہندے
ہر ملکوں ہر دیسوں اوتھے آن مسافر رہندے
ملک فراخ نہایت سوہنا انت نہ آوے جسدا
ہر ولایت ہر شہر دا آدم اوتھے دسدا
کئی سیلانی کرن کہانی نال زبانے مٹھی
کنیں سنی کوئی سر ورتی کوئی اکھیں ڈٹھی
کوہ قافاں دے پھرنے والے اس جائے سیلانی
تیرے مقصد دی متّ اوتھوں لبھے خبر نشانی
شہزادے اس بڈھے تائیں خلعت دتی بھاری
ہور انعام دتے خوش ہو کے گلّ دسی اس کاری
شاہ فغفور کیتا چا رخصت کیتی آپ تیاری
بڈھے تھیں پچھ لئی شہر دی پتہ نشانی ساری
بادبان سدھے کر لائے ٹھیلھ دتے سبھ بیڑے
وجن باجے گان گویئے ساز خوشی کر چھیڑے
استمبول شہر نوں پچھ کے ہویا شاہ روانہ
تیروں تیز چلاؤ بیڑے کہیوسُ کشتی باناں
بیڑے واؤ گھوڑے چاڑھے جاندے مار سراڑے
چھ مہینے گئے چلائی کھلے نہ ہک دہاڑے
خوشیاں وچ رہا سبھ آدم گھوڑے وہتر سارے
نہ کوئی خفگی تنگی آئی نہ اوہ واؤ مارے
تاں پھر ہک دہاڑے اوہناں ٹاپو نظری آیا
بیڑے چا لگائے اوتھے ڈٹھا تھاں سہایا
میوے رنگارنگ ہزاراں اشکاراں دے ٹولے
خوش آواز ہر پنکھی اوتھے نال سراں دے بولے
چا مقام کیتا شہزادے کھان لگے اٹھ میوے
کیکر کراں آرام محمد جے ربّ کرن نہ دیوے
سبھنیں گلیں خوب ززیرا خلل بڑے دو اوتھے
ایسے گلوں رہے ویرانی وسدا نہ کوئی اوتھے
ہک بگھیاڑ مریلے مندے مار لے جاون گھوڑے
دوجا پنکھی اڈدے آون بہت وڈے بیؤڑے
آدمیاں نوں چا کھڑیندے جا کتے ولّ کھاندے
ایسے طرحاں دہاڑ گزاری لوک ہوئے درماندے
رات پئی تاں پانی وچوں نکلے مچھّ ہزاراں
سبھناں دے منہ لئل پھڑے جو روشن کرن اندھاراں
جیوں اسمانی تارے روشن تویں لئل نورانی
لوء لگی سبھ سو دریاوے آئی ویکھ حیرانی
جیوں کر چور ہنیرے گھر وچ بال انگریزی تیلے
چانن لاء چراون چیزاں مچھاں بھی اوہ حیلے
چانن کر دریا کنارے آدم پھڑ پھڑ کھڑدے
مار شکار اوہ کھاون کارن لے پانی وچ وڑدے
آدم نال دغے دے مچھی کڈھ دریاؤں کھاندے
مچھّ کھاون دریائیں آدم دوویں بدلہ پاندے
شہزادے نے مالم کیتا جے میں ایتھے رہا
آدم گھوڑے فوج مسالہ کھڑ کھڑ کھاسن ایہا
سبھ سپاہ اکٹھی کیتی مال اسباب سمبھالے
فجریں ٹھیلھ دتے پھر بیڑے کر کے ربّ حوالے
کرن عبادت نال ارادة ہردم یاد الٰہی
اکی روز رہے پھر چلدے گھڑی نہ لیندے ساہی
با-آرام رہا سبھ ڈیرہ تنگی کسے نہ پائی
رین دہاں وچ چین گزارن آپو اپنی جائی
ساقی دے شراب پیالہ جسدا نشہ نہ گھٹے
آیا وقت طوفان قہر دا نال ہمت دے کٹے
مال اسباب کھڑائے توڑے بچ رہے تن جانوں
اس طوفانوں بنے لگے بخرا لئے ایمانوں