قصہ سیف الملوک/32
| ←31 | قصہ سیف الملوک by |
33→ |
32. داستان روانہ شدنِ شاہزادہ از مسر وا
کشتی راندن
(شہزادے دا کشتی چلا کے مصر توں روانہ ہونا)
جاں شاہزادہ ہویا روانہ کیتی چھاں نشاناں
بادبان کھلے کر دتے سبھناں کشتی باناں
گھریا دھونسا تریا ڈیرہ لگی چوٹ نکارے
وجے ترم اشارت ہوئی بیڑے ٹھلھے سارے
جد ملاہ ہلاون چپے زوراور کرارے
واء اڈائی جاوے بیڑے کولوں کولی سارے
جو کجھ حکم کرے شاہزادہ سبھ بجا لیاون
رنگا رنگ کھلاون کھانے کھیڈن جی بہلاون
ہسن کھیڈن دل پرچاون رکھن دل بہلائی
راتیں دہاں کھلوندے ناہیں جان جہاز چلائی
وچے رجھدا پکدا کھاندے وچے سبھ کم ہوندے
نہ اوہ دندے لاون بیڑے ناہیں کتے کھلوندے
اٹھ مہینے دہاں راتیں گئے دوڑائی بیڑے
خوب خوش رہا سبھ ڈیرہ آفت کسے نہ چھیڑے
نہ کوئی خفگی تنگی آئی نہ ہوئی دلگیری
سارا ڈیرہ رہا سکھلا کردے عیش امیری
اس مدت تھیں پچھوں ہک دن ٹاپو نظر پیو نے
جان نزدیک دندے دے آئے شاہ تھیں حکم لیو نے
بیڑے کنڈھے لائِ ملاحاں لنگر سٹّ کھلھارے
لعاں نال بدھے پھر دندے جیوں کر اٹھ قطارے
ہک پکاون لگے کھانا ہک بیٹھے ہک ستے
ہک لنگر سن ہیٹھ ندی دے ہک لنگر سن اتے
لنگر-باسن ہتھ وچ لے کے زنگی شاہ پلنگر
لقمہ آ منگے جے ویکھے شہزادے دا لنگر
کھانا کھائِ آرام کیتو نے ورتی پھیر صراحی
کرن لگے پھر سیر زمیں دا ڈٹھی خوب نواہی
سبزیوں سبز پوشاک زمیں نوں وانگو نیکو بختاں
ہر ہر پاسے پانی نہراں لایا رنگ درختاں
میوادار پکی ہر ڈالی لٹک زمیں پر آئی
گل پھل رنگ برنگی پھلے رونق جوہ سہائی
کوئل مور چکور ہزاراں خوش آواز لٹورے
طوطے کمری کالے تتر بولن وانگ کٹورے
کھگاں ٹور گمانی کڈھی چلن وانگو ہنساں
بہتے مرگ شکاری دوجے کتنے گن گن دساں
باغوباغ ہووے دل اس دا جو اس جوہے پھردا
خوش ہوا خشبوئی والی جنت وانگ چوگردا
صیف-ملوک جمیعت کیتا کوئی دن اوتھے ڈیرہ
کردے سیر شکار اس جوہے ویکھ مقام بھلیرا
کدے شاہزادہ مجلس لائے جیوں دربار شہاں دے
کدے شکار کرے وچ جنگل تتر مرگ سہاں دے
اک دن لا دربار شاہزادہ بیٹھا وچ وزیراں
چار جوان آئے کوئی دکھنوں صورتَ وانگ امیراں
شوکت شان شہزادے والا تکّ کے ہوئے سلامی
جھلّ سلام شہزادے کیہا بیٹھو ہوئِ ارامی
جاں بیٹھے تاں پچھن لگا گلوں گلّ ہلاندے
ایس زمیں دا نام بھراؤ کی کجھ تسیں بلاندے
آدمیاں دی وسطی کوئی ہے نیڑے اس گردے
یا تسی بھی وانگ اساڈے دوروں آئے پھردے
اوہناں جواناں آکھ سنایا سن شاہزادہ سندر
'این-ال-عرض' کہن اس دھرتی شہر کئی اس اندر
وڈا شہر اتھے ہک نیڑے ایہہ ہے چین کہاندا
رہا تخت ہمیشہ اتھے وڈیاں بادشاہاں دا
ہن بھی تخت اتے شاہزادہ ہے فغفور سداندا
عادل نیک بہادر دانا سوہنا نور دلاں دا
فغفوراں دی نسلے وچوں ہے سلطان قدیمی
مہماناں دا یار ہمیشہ پچھے نال حلیمی
اوہناں گلاں دے وچ شاہزادہ ہویا ذرا آرامی
ہور آئے ترے بندے کوئی ہوئے آن سلامی
چمّ زمیں سر نیواں کر کے کرن لگے تازیماں
صفتاں کر کر دین دوائیں وانگر نفر قدیماں
بعد اس تھیں پھر عرض گزارن آکھن سن توں شاہا
شاہ فغفور تیرے ولّ گھلیا عذر نہیں کجھ آہا
جو پیغام اس نے فرمائے تینوں اساں سنانے
خاہے بخشیں جان اساڈی خاہے کریں جو بھانے
شاہ فگفور اساڈے لکھیا رقہ خاص تسانوں
واچو نظر مبارک دھر کے دیہو جواب اسانوں
صیف-ملوک ڈٹھا پڑھ رقہ آپوں نال طلب دے
لکھیا بادشاہاں دی ڈولے چنگا نال ادب دے
ساقی بخش شراب پیالہ ہووے نشہ زیادے
واچاں خط جواب سناواں الفت کرن شہزادے