قصہ سیف الملوک/30
| ←29 | قصہ سیف الملوک by |
31→ |
30. داستان در رخصت تلبیدنِ شاہزادہ از مادر وا
التماس پیشِ پسر
(شہزادے دا ماں کولوں سفر دی ازازت منگنا تے ماں دے ترلے)
جاں سبھ کم رہا ہو پکا کیتی شاہ تیاری
صیف-ملوک ماؤ تھیں رخصت لیندا چھیکڑ واری
جائ گھراں وچ کول ماؤں دے بدھے ہتھ کھلوندا
نالے آکھے رخصت دیہو نالے ہنجھو روندا
ماؤ بال ڈٹھا تن لسا جیوں بیمار چروکا
چودھویں دے چن جیہا چہرہ ہویا چن اجوکا
پھل بہاری جیہی پشاکی میلی ہوئی غباروں
شیشے وانگ جسا سی جہڑا کالا ہویا زنگاروں
لال مثال جمال پتر دا آہا کمال انگاروں
کولے وانگ ہویا تن لوٹھا لمب عشقَ دی ناروں
در-خشاب بے-آب دسیوے ڈالے کپڑ کالے
نرگس نین مریض رونوں تھیں داغ لگا گل-لالے
سرو آزاد بلند سفیدا نیلا چوہ چوہ کردا
کیسی واء خزاں دی وگی ہو گیا رنگ زردا
مائی دائی ویکھ جدائی آکھن قہر خدائی
ایہہ کی بھائِ اساڈے آیا توں چلیوں کت جائی
ہنجھو باراں وین امباراں وانگو مینہہ پھہاراں
اوسے کوسے جل نہایا بیٹا نال پیاراں
ماں پیار دیوے منہ اتے ہتھ پھیرے ہر پاسے
نال محبت کنگھی پھیرے رکھے لا دلاسے
سر پیراں تکّ چمے چٹے لاہے میل بدن تھیں
زاری کر کر آکھے بیٹا جائیں نہیں وطن تھیں
جو کجھ لاڈ پیار ماواں دے کی کجھ آکھ سناواں
جے اج ماں ہندی رو مردی کی پرواہ بھراواں
جے اج مائی بابل میرے دنیاں اتے ہندے
خستہ ہالی ویکھ پتر دی سکھ نہ سوندے روندے
ہک اوہناں دا لال پیارا خاک اندر رل ستا
دوجا کمبدا لکدا پھردا جیوں کر پاؤں کتا
تریجے نوں ربّ بھاگ لگائے لکھاں شکر خدا دے
دولت عمر اقبال اوہناں دے دن دن ہون زیادے
ترلے کر کر لدھے آہے خوشیاں کر کر پالے
ہائِ ہائِ اج نہیں آ تکدے ماپے جننے والے
جے میں اج ٹراں پردیسیں سے کوہاں دے جاواں
کہڑا پچھوں کرے دوائیں رو رو وانگو ماواں
اپنے دکھ محمد بخشا جے توں پھولن لگوں
قصہ ہک بنیگا ایہو بیٹھ صبر کر اگوں
کس نوں گن گن دکھ سناسیں کس نوں پیڑ اساڈی
مڑ کے دسّ شہزادے والی رہیا گلّ دراڈی
صیف-ملوک اتے پھر مائی کر کے مہر گھنیری
متیں دین لگی سن بیٹا ایہہ کی خواہش تیری
ایہہ کی عشقَ لگا تدھ الٹا چلیوں چھوڑ وطن نوں
ایویں مورت دے جھلکاروں لائیو روگ بدن نوں
نہ مورت نے جگّ پر رہنا نہ اس صورتَ والے
کی یارانہ اس دا جہڑا سدا پریت نہ پالے
موج جوانی مان گھراں وچ رہو وطن دا راجا
یا پھر موت سرے تے دسدی کر اس دا کجھ ساجا
تیری کالی رات جوانی گھر وچ لنگھسی مٹھی
نہ تدھ اگے سفر ازمائیں نہ کوئی سختی ڈٹھی
ہانی تیرے رل مل کھیڈن توں وچوں کیوں نسیں
ایہہ کوہ قاف سمندر کالے بچہ کیکر پھرسیں
چھوٹی عمر اننجان طبیعت نازک بدن گلابوں
عاقل کہندے سفر برابر دوزخ نال ازابوں
شینہ بگھیلے غاراں اندر ہور آفات ہزاراں
سنگ جنہاں دے پیش نہ جاندی نال ایہناں ہتھیاراں
متّ کوئی کھاون دھاوے تینوں کون سنیگا چیکاں
تیرے دشمن اوتھے جاسن سانوں رہن اڈیکاں
جان تیری کوئی پتھر ناہیں پانی وچ نہ گلسی
ظالم برف پہاڑاں والی نت سرے تے جھلسی
ناریں پچھے لگّ نہ مریئے چھڈّ بچہ ایہہ کھہڑا
سمبھل پیر ٹکائیے اتے دنیاں تلکن بھیڑا
آپ سڑیں تے سانوں ساڑیں اس گلوں باز نہ آویں
رو رو کہندی ماں محمد اتھے ہی دل لاویں
ساقی دیئ شراب شتابی جس تھیں آوے مستی
بیڑا ٹھیلھ دئیے وچ ہاؤ چھوڑ شہر دی وسطی
ماپے روندے چھوڑ گھراں وچ دیئ جواب دسن دا
پچھ لے راہ عشقے کولوں باغ-ارم چمن دا