قصہ سیف الملوک/07
| ←06 | قصہ سیف الملوک by |
08→ |
7. در مدہ جناب مرشد ہادی حضرت پیر پیراں
شاہ غازی کدس اﷲ سراؤل-ازیزل
(پیراں دے پیر، نیکی دے رہبر جناب شاہ غازی
دی استتِ وچ، ربّ اوہناں دے اچتم بھیداں نوں
پوترتا بخشے)
بسملا بسملا اگوں مدح مبارک آئی
ہادی مرشد دی جس دولے چارے کوٹ نوائی
مسلم ہندو کوئی نہ نابر سیوے سبھ لوکائی
داتا سخی محمد بخشا دن دن دیگ سوائی
آزز نردھن اس دے در تے لکھ نیامت کھاندے
ہکّ دمڑی دا تحفہ لے کے دیندا دان لکھاں دے
شاہ سلطان اوہناں دے بوہے آزز بن وکھاندے
آزز اس دے شاہ سدا بن اس دا مان رکھاندے
اس در دے سگّ عاری کولوں شیر ببر بھؤ کردا
اگے چڑھے نہ چڑی اوہدی دے باز شکاری ڈردا
بادشاہاں دا پیر کہاوے پیراں شاہ کر جاتا
میراں شاہ قلندر غازی نت سوا لکھ داتا
سیک لگے جدھے سیوک تائیں ترت سنے فریاداں
پہنچے کر تاکید محمد پان مرید مراداں
زندہ پیر کرامت ظاہر فیض ہمیشہ جاری
باغ نبی دا گل اجائب کھڑیا سدا بہاری
جمل-جہان دھمی خشبوئی جھلی واؤ کرم دی
واہ سہیل کرے یلغاراں قیمت پیندی چمّ دی
ساوی جھنگی جوبن رنگی جلوا حسن کمالوں
شاخاں مستاں سر لٹکائے دم دم جھولن ہالوں
طوطے مینا کمری بولن کوئل مور لٹورے
دھنّ پیرا دھنّ پیرا جس نے رزق اساڈے ٹورے
بلبل بھور گلاں دی باسوں پھردے مست دیوانے
ہد ہد کرن سجود عبادت سر پر تاج شہانے
ککڑ اٹھ سباہیں دندے ٹھپّ تیمم بانگاں
بوڑے تے گل-چٹیاں سوزوں کردے کوکاں چانگاں
اٹھویں روز ہووے نت میلہ لوگ زیارت آون
شاہ مرداں تے مست قلندر بھیراں گنج سناون
پیر میرے دی دھم چپھیرے آون ولی سلامی
چمن خاک کریندے خدمت دعویٰ رکھ غلامی
جنت شان مکان منور روپ ڈلہے ہر پاسے
در اس دے نت نویں سوالی پاون آس نراسے
اؤتریاں نوں پتر دیندا وچھڑے یار ملاوے
در اس دے دی خاک ملن تھیں کوڑھ فرنگ اٹھ جاوے
رڑھے زہاز لگاوے بنے ہر مشکل حلّ کردا
لڑ لگے دا شرم تسانوں پاک شہیدا مردا
جس پر تیرا سایہ پیرا اوگن وی گن اس دے
جانی دشمن دوست بندے جو دوکھی سو مسدے
رحمت نظر تساڈی جیکر میں پر ہووے سائیاں
بخشنہارے دی کی حاجت کجو عیب خطائیاں
توں ہیں بخشنہارا میرا نت ستاری کردا
ظاہر باطن مالم تینوں تکّ برائییاں زردہ
میں نکاری اؤگنہاری پور تقصیر بیچاری
مان طران تساڈا حضرت شرم شاہاں نوں ساری
جو چاہیں سو لکھیں سائیاں! مالک لوح-قلم دا
میں مسکین حوالے تیرے توں ضامن ہر کم دا
ہکّ پل مشکل باجھ تساڈے سائے-پشت-پناہوں
میں آزز نوں نام اﷲ دے ردیں نہ درگاہوں
سدا محمد بخش نمانا ہلیا کرم فضل دا
تکیہ پرنا مہز تساڈا نہ کجھ رلا عمل دا
کی مجال میری جے آکھاں انج کرو گلّ میری
گلّ میری ہتھ تیرے سائیاں! سام پیا نت تیری
نہیں عزیز مساہبی لایق در تیرے سگّ ستا
کتیاں دا بھی نفر نکارا نفراں پچھے کتا
جس سر ہے دستار تساڈی میں بھی اس دے در تے
خیر خیرائت بیٹھا کھاواں جے کجھ چھاندا ورتے