Без килеп тә җиттек
Әни безнең урын-җирләрне төреп бәйли башлады. Инженер абый чемоданына сузылды. Үзара этелә-төртелә башладылар. Мине бөтенләй коридорга ук төртеп чыгардылар. Ә коридорда бар да инде кепка, пальтоларын киеп, чемоданнарын кулларына тотып, әзер булып торалар иде. Безнең паровоз кычкыртты. Кинәт төн кебек караңгыланып китте.
Әни:
— Алеша, юньсез малай, син кая йөрисең? Тагын адашасың киләмени? — дип, минем кулымнан җитәкләде.
Коридордагылар бар да кузгалдылар. Аннан соң носильщиклар йөгерешеп килеп җиттеләр. Безнең вокзалдагы төслеләр, ак алъяпкычлылар. Без платформага чыктык. Мин:
— Москва менә шушы инде! — дидем. Теге инженер абый:
— Юк әле, бу вокзал гына, ә хәзер Москваны да күрерсең. Хуш, Алеша, — диде дә китеп барды.
|