Een Ableck

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Een Ableck  (1829) 
by Antoine Meyer
E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus

Een Ableck


EEN ABLECK

AN ENGEM WIRTSHAUS ZU LEZEBURG;

E’ BILD NOH DER NATUR.

Du wees de Weisse’ quom d’leescht bei de’ P**,
He’ soht, me giet mer dach geschwenn e’ Pat,
Elei zo menger haarder drech’ner Kuuscht,
Ech hun, dir west, e’ mechtech grossen Duuscht:
Doot hoïe der och e’ booren decke’ Su,
Fir mech e’ Pat a’ fir de Pinter fu.
De’ Lui gov doierob verfluchte’ bés,
Ewell hen as da’ mechtesch generés,
A’ ka’ keng Grimmel leide’ net,
Dat eppes him en armer Deiwel get.
He’ seht dem Weissen over neischt,
He’ setzt sech doier, hen drenkt a’ kreischt,
Gelt dir, he’ wolt hem keen Affront oiendun,
A’ wolt de’ Schei’ vun engem Gurmang hun,
Nach lever as hem ovzeschlohn
Den Dronk, deen hien hem oie’gesohn.
De’ Weissen as da’ grausem delicat,
Geseit de’ Lui dat he’ Chagreng haat,
A’ seht, me soh, toi Chagreng toi,
Il faut buver doierob cinq fois;

Komm setz geschwenn dech hier bei mech,
A’ sé mer net ze hofferech,
An dir, Fra Pr, brengt mir an hei dem Heer,
Geschwenn elo eng nei Chasmarré hier.
Elei de’ Lui, fro wé d’Himmelreich,
Geheid sech em den Halz vum Weisse’ gleich,
A’ kesst sein zocker-rose’ Baak, dir Leid,
Dat nemmescht gov an senger Freed gescheid.
Nu soht de’ Lui, komm du sech meng Weis,
Viens-ci, meng Aal, an op deng Brantwin scheis,
Ci dans la Sall well ech deng Portrait maach,
Dat d’Engel sech vu’ Freed an d’Himmel laach.
De’ Weissen hiift sech doierob ob a’ geeht,
A’ get vum Lui an de Sal geleet.
Do woren dan, so weit mer nemme’ kuckt,
Em d’Descher weit a’ breet heremm geduckt,
Waat d’Staad vun Heeren a’ vun Dammen hoiet,
All Schénes wor dan daatmool a’geloiet:
De’ Petter mat dem Mrs**
Oien engem Desch zerstreide’ sech,
A’ bei der Fenster hiift de’ Liebegott,
Mat Méh, de’ volle’ pte ee ob;
An d’Kr wor dan daatmool och alt do,
Daat rifft: Fra P*, herob mat menger Klo.
Ech scheis ob eere’ Birendrank,
He’ maecht ee’ nemme’ stlerveskrank,


Geschasst as net gemohlt, meng Lév!
De Weisse’ stong am Sal ewé en Dév
Ze zid’re’ wé en Espe’laav,
A’ metten an deem Heeren-Haaf.
Zum Gleck hen as net ongemut,
Och werfft he’ gleich vum Kap sein Hut,
Doier enner d’Baenk, wè bei dem Schaaf,
De’ Lui him eng Plaaz verschaaft.
De’ Pinter haat seng Pensel an der Hand,
A’ wor dermat schonn aan an d’Faarv gerant,
Nun as hen an dem Mohle’ voelleg drob an droien,
An alles laeft herbei, an’t geng iech keen dervoien
Fir Himmel, Ierd a’ Welt,
A’ fir kee’ Preis, a’ fir kee’ Geld,
An all um Kap hir Haenn zesoieme’ schlohn,
Wé d’Bild gemaacht, an d’Mohlerei gedoon.
De’ Weissen haat sei’ Bild nach net gekuckt,
A’ schonn haat sexmool him sein Hlerz gekluckt,
Et laeft heremm em d’Stuff vun Hand zu Hand,
Neischt schéner wor ob Himmel, Ierd a’ Land!
Hei, jaizt zum Gass de’ Liebegott,
(Dé zwee versti’ gewess sech drob,)
Hei waat en A, e’ Kenn, eng Noïs, e’ Mond,
A’ soh, hoies du meng Lieven eppes schéner font.


Mat Batté quom Katolé och herbei,
Ze kucken dé bewonnert Hexerei:
Si kucken alles aus, vun hanne’ bis virun,
Gesi’ sogoier wô d’Flé sein Hlem beschasst,
Gesi’ wo s’oien dem Halz hem d’Blut gefasst.
De’ Weisse’ krit nun endlech d’Mohlerei,
He’ kuckt, oh Leed! a’ koemt an d’Rooserei,
Sei’ Mond ervellt sech deck mat Schaum,
Dé mechtech Lepsen haale’ kaum,
Ewé dem roos’ne Faar schwellt ob seng Stemm,
Scho’ faalen d’Descher, d’Still an d’Baenken em,
De’ Lui fléht baal hier, baal doier,
An alles denkt hen as verloier:
Baal leit hen ob dem Desch, baal henkt hen oien der Dir,
Sein Hut, an hlen, dé brieche’ kreiz a’ quïer d’Geschir;
Me waart, du Gé, ech waerd dech léh’ren,
Mein Halz mat Fléstech ze garné’ren!
Secours! jaizt bausse’ sech de Pinter fu,
A’ kreischt, a’ blut, a’ jaizt alt, oh mon cou!
Du hiift sech dan den Te ob, a’ koemt
Ma’m Gass, mat sengem allerbeschte’ Frend,
De’ Weissen as gleich ohne Saaft a’ Kraait,
De’ Lui get vum Boiedem obgeraaft,


Katolé leeht sech draan, a’ seht a-ça!
Hei geeht et uet wé bei der Aeppelfra;
He’ rifft du gleich de’ Me,
Net Liebegott, ’lo scheckt et sech,
Dat onsen Haenn de’ Weissen net entgeeht,
An dat gestrooft he’ get fir al daat Leet,
Waat Lui hoiet vun him erdrohn;
Fir dat ons over d’Leid net sohn,
Him wér sei’ Recht net widerfoier,
Da’ kommt, a’ sezt dir ïech eloier;
Beloiele’ get dem Weissen alsobaal,
Z’erschengen hei am Tribenaal.
De’ Mrr koemt als Praesident,
Katolé as sein Assistent,
De’ Batté rifft, - jeeh, chapeau bas!
Kee’ Spaas elei - e’ grosse’ cas;
Den T koemt als Procureur,
Du bas, soht Lui him, mon défenseur,
Duu helt hen dan eng Chick, an hiift sech ob
Heer Mr, an du oh Liebegott,
An all dir Heeren do, giet oiecht mat ons:
A’ wien der Deiwel gov ons hier an d’Fonz,
Deen Hongerlider Weissen,
Me ’t soll een ob he’ scheissen,
Oh Lui géh, a’ stoss hen dach ob d’Melz,
Tu n’es qu’un lâche, wan-s-de deng revange net hels!


De’ Weissen ob dé Rïed erbleecht,
A’ baal an d’Box vun Aengschte seecht,
A’ rifft: oh Jeses Maria, stéh mer bei!
Ewell den Trf quom an d’Rooserei.
De’ Praesident, dee’ mé verstaenneg wor,
Rifft; stel! steh ob, a’ seht ’lo get et klor;
An alles dreckt sech bei, a’ kuckt hen oien,
An alles denkt de’ Weissen denn as droien!
Me waat! seht bausse’ sech de Praesidcnt,
Mat engem mechteg grosse’ Rïed-Talent,
Waat hoiet deen arme’ Lui dir gedoon,
Fir hien es kreizjémerlech ze schlohn,
Du haaz he’ jo doier ausgestreckt,
Ech hu’ gemeent he’ wé’r verreckt.
Dir Heere’, faenkt de Weissen oien, giet oiecht,
Waat hoie’ der dach vu’ mir gedoiecht,
Mech oierech hei beim Riichter oienzeklohn,
Do ech de Lui jo mat Recht geschlohn.
Och haett dach onser Herrgott mir sei’ Seege’ gin,
Dat ech dach kee’mool haett hei dezen Daag gesin,
Dan haett de’ Lui ech geklapt dabaal,
Net steng de’ Weissen an dem Tribenaal;
Den T*s haett mein Armuth net veroiecht,
Ech wé’r vum Praesident nach haut geoiecht.
Doierfir aus Grond vun eerem Herzen,
Hoielt mat mengem Leed dach Schmïerzen,


Soht, he’ steht genoch am Kreiz, am Leed,
Fir dat ons Gnood hem haut gev matgedeelt.
Och! all dir Heere’ wé der git a’ sit,
A’ laeft alt nach an eerem gut Gemith,
De’ Seege’ Gottes, deen den Armuth haellt ze
Roth,
Da’ gïet dem armen aale’ Weissen dach éer
Gnood,
Ze zéen ongestrooft aus desem Roth,
Dat nemmescht him an sengen aalen Doh’n,
Keng Grimmel haett dach nohzesohn.
Hen haellt doierob eng Weilche’ stel, a’ kreischt,
A’ wescht sech d’Aen ov, a’ seht nach neischt,
An alle’goierten em hen traurech stin,
An all am Hïerz hem hire’ Beifal gin.
Over nee’, faengt he, langsam oien,
Et as verbei, ech sen nun droien,
Fir den aale’ Weissen as ob Ierden,
Kee’ Gleck, trotz allem Rieden.
Neen, ech faalen ennert d’Schennesch-Hand,
Mein Noiem get schaendlech aller Welt bekant,
Gehange’, waerd, nach spét noh mengem Stïerven,
De’ schwaarze’ Koieb oie’ menge’ Glider lleven.
An du meng Fra, mat deer ech Gleck a’ Leed,
Bis hiren Dood ganz briderlech gedeeld,


Gesin deng Knoche’ schon am Grav sech ré’ren,
Daat, oh steh mer bei mei’ léve’ Gott do oieven!
Dei’ ganze’ Rass, dee’ jider ee’ muss loieven,
Bis an dé allerspétest Dohn,
Mat Schiemt a’ Schaan, waerd schlohn.
Haal aan deng Riede’, Weissen, haal se aan!
Seht drob de’ Praesident, a’ wescht sech d’A’n,
Du haaz d’Talent ons Hïerzer ze erweechen,
Net waers de schaendlech haut erbleechen!
D’Trénen dé wé Bure’ laafen,
Aus allen A’n dé ons begaafen,
Dé lossen dech net ennergohn;
Och as deng Stroof der nohgesohn!
Bravo! kleckt alles héch an d’Haenn,
Aus Freed fir d’gut erfollegt Enn,
An alles em den Halz hem laeft,
An an den Trénen hen ersaeft.
Mir seht, dat graad an deem Moment,
Ob d’Scheller flog vum Praesident,
Eng schloiedweis Dauf, an doraus liicht,
Dat Gott zefriede’ wor mat deem Geriicht.
Och seht mer datt, ze danke’ Gott,
Gehaale’ gov eng grs Ribott.