ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၆၆။ မုဒုလက္ခဏဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၆၇။ ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်

၆၈။ သာကေတဇာတ်→

၇။ ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်

ပညာရှိသော မိန်းမတယောက်ကြောင့် သုံးယောက်သောသူတို့သည် အပြစ်ဘေးမှလွတ်သောအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့် တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဥစ္ဆဂေ ဒေဝ မေ ပုတ္တာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ဥစ္ဆင်္ဂဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တယောက်သော ဇနပုဒ်၌နေသောမိန်းမ ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တပါးသောအခါ ကောသလတိုင်း၌ သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် တခုသောတောအုပ်၏အဝ၌ လယ်ထွန်ကုန်၏။ ထိုအခါ တောအုပ်၏အတွင်း၌ ခိုးသူတို့သည် လူတို့ကိုလုယက်ကုန်၍ ပြေးကုန်၏။ ထိုခိုးသူတို့ကိုရှာကုန်၍ မမြင်ကုန်သည်ရှိသော် ထိုလယ်ထွန်ရာအရပ်သို့လာလတ်၍ သင်တို့သည် တောအုပ်၌လုယက်ကုန်ပြီး၍ ယခုအခါ လယ်ထွန်သောသူကဲ့သို့ ဖြစ်ကုန်၏ဟုဆို၍ ထိုသုံးယောက်သောသူတို့ကို ခိုးသူတို့တည်းဟု နှောင်ဖွဲ့ပြီးလျှင်ဆောင်၍ ကောသလမင်းကြီးအားဆက်ကုန်၏။ ထိုအခါ တယောက်သော မိန်းမသည်လာလတ်၍ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား အဝတ်ကို ပေးတော်မူပါကုန်လော၊ အကျွန်ုပ်အား အဝတ်ကိုပေးတော်မူပါ ကုန်လောဟုငိုကြွေးလျက် အဖန်တလဲလဲမင်းအိမ်သို့လှည့်လည်၏။ မင်းကြီးသည် ထိုမိန်းမအသံကိုကြား၍ ထိုမိန်းမအား အဝတ်ပေးလာဟု ဆို၏။ မင်းချင်းတို့သည် အဝတ်ကိုယူ၍ ပေးကုန်၏။ ထိုမိန်းမသည် အဝတ်ကိုမြင်၍ အကျွန်ုပ်သည် ဤအဝတ်ကို မတောင်း၊ လင်ဟူသောအဝတ်ကို တောင်း၏ဟုဆို၏။ ထိုသူတို့သည် သွားကုန်၍ မင်းကြီးအား ဤမိန်းမသည် ဤအဝတ်ကို မတောင်း၊ လင်ဟူသောအဝတ်ကိုသာ တောင်း၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးသည် ထိုမိန်းမကိုခေါ်၍ သင်သည် လင်ဟူသောအဝတ်ကို တောင်းသလောဟုမေး၏။ အရှင်မင်းကြီးတောင်းသည် မှန်ပေ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ လင်သည် မိန်းမ၏ အဝတ်မည်၏။ လင်မရှိသည်ရှိသော် အဘိုးတထောင်ထိုက်သောအဝတ်ကို ဝတ်ရငြားသော်လည်း လင်မှကင်းသောမိန်းမသည် အချည်းနှီးသာလျှင်မည်၏။ ဤအနက်ကို သိစိမ့်သောငှါ-

နဂ္ဂါ နဒီ အနူဒကာ၊ နဂ္ဂံ ရဋ္ဌံ အရာဇိကံ။
ဣတ္ထီပိ ဝိဓဝါ နဂ္ဂါ၊ ယဿာပိ ဒသဘာတရော။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆင်အပ်၏။

အနူဒကာ၊ ရေမရှိသော။ နဒီ၊ မြစ်သည်။ နဂ္ဂါ၊ အချည်းနှီးသာ ဖြစ်၏။ အရာဇိကံ၊ မင်းမရှိသော။ ရဋ္ဌံ၊ တိုင်းနိုင်ငံသည်။ နဂ္ဂံ၊ အချည်းနှီးသာလျှင်ဖြစ်၏။ ယဿာ၊ အကြင်မိန်းမအား။ ဒသ ဘာတရော၊ တကျိပ်သော မောင်တို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်ငြားအံ့။ တထာပိ၊ ထိုသို့ရှိသော်လည်း။ ဝိဓဝါ၊ လင်မှကင်းသော။ ဣတ္တီပိ၊ မိန်းမသည်လည်း။ နဂ္ဂါ၊ အချည်းနှီးသာဖြစ်၏။

မင်းသည် ထိုမိန်းမအားကြည်ညိုသည်ဖြစ်၍ ဤသုံးယောက်သောသူတို့သည် သင့်အား အဘယ်သို့တော်ကုန်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး တယောက်သည် အကျွန်ုပ်လင်တည်း၊ တယောက်သည် မောင်, တယောက်သည်သားတည်းဟုလျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် ငါသည် သင့်အားနှစ်သက်၏။ ဤသုံးယောက်ကုန်သောသူတို့တွင် တယောက်သောသူကို သင့်အား ပေးအံ့၊ အဘယ်သူကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ ထိုမိန်းမသည် အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်သည် အသက်ရှင်သည်ရှိသော် တယောက်လင်ကို ရပါလတ္တံ့၊ သားကိုလည်း ရပါလတ္တံ့၊ အကျွန်ုပ်၏ အမိအဘကိုကား သေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် မောင်ကိုသာလျှင်ရခဲ၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်အား မောင်ကိုပေးပါဟု လျှောက်၏။ မင်းကြီးသည် နှစ်သက်၍ သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့ကိုလည်း လွှတ်၏။ ဤသို့လျှင် တယောက်တည်းသောမိန်းမကိုမှီ၍ သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ဆင်းရဲမှလွတ်ကုန်၏။

ထိုအကြောင်းသည် ရဟန်းသံဃာအား ထင်ရှားသည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်၍ ငါ့သျှင်တို့ တယောက်တည်းသောမိန်းမကိုမှီ၍ သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ဆင်းရဲမှလွတ်ကုန်၏ဟု ထိုမိန်းမ၏ ကျေးဇူးစကားဖြင့် စည်းဝေး၍နေကြကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်ကြွလာတော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ယခုငါလာတော်မူသောအခါ၌ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဤမိန်းမသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် ထိုသုံးယောက်သောသူတို့ကို ဆင်းရဲမှလွတ်စေသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လွတ်စေဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် တောအုပ်ဝ၌လယ်ထွန်ကုန်၏။ ဤသို့အစရှိသော အလုံးစုံသောစကားသည် ရှေ့စကားနှင့်တူသည်သာလျှင်တည်း။ ထိုအခါမင်းသည် သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့တွင် အဘယ်သူကို အလိုရှိသနည်းဟုမေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့ကို ပေးခြင်းငှါမတတ်နိုင်ပါကုန်သလောဟုလျှောက်၏။ မတတ်နိုင်သည် မှန်၏ဟု မင်းကြီးဆို၏။ အရှင်မင်းကြီး သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့ကို ပေးခြင်းငှါ အကယ်၍ မတတ်နိုင်ကုန်အံ့၊ အကျွန်ုပ်အား မောင်ကိုသာပေးပါကုန်လောဟုဆိုသည်ရှိသော် သားကို၎င်း လင်ကို၎င်းမယူ၊ မောင်ဖြင့် သင့်အား အဘယ်ပြုအံ့နည်းဟုဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ထိုသား, လင်တို့သည်ကား ရလွယ်ပါကုန်၏။ မောင်ကိုရခဲ၏ဟု ဆိုလို၍-

၆၇။ ဥစ္ဆင်္ဂေ ဒေဝ မေ ပုတ္တော၊ ပထေ ဓာဝန္တိယာ ပတိ။
တဉ္စ ဒေသံ န ပဿာမိ၊ ယတော သောဒရိယမာနယေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၆၇။ ဒေဝ၊ မင်းကြီး။ ဥစ္ဆင်္ဂေ၊ ခါးပိုက်၌။ ဍာကသဒိသောဝ၊ ဟင်းရွက်နှင့်အတူသာလျှင်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ပုတ္တော၊ သားသည်။ သုလဘော၊ ရလွယ်၏။ ပထေ၊ ခရီး၌။ ဓာဝန္တိယာ၊ ပြေးသွားသောမိန်းမအားလည်း။ ပတိ၊ လင်သည်။ သုလဘော၊ ရလွယ်၏။ ယတော၊ အကြင်အရပ်၌။ သောဒရိယံ၊ တမိဝမ်းခေါင်း အောင်းဘက်ဖြစ်သော မောင်ကို။ အာနယေ -အာနေယျံ၊ ဆောင်ရာ၏။ တဉ္စ ဒေသံ၊ ထိုအရပ်ကိုကား။ န ပဿာမိ၊ မမြင်ပါ။

မင်းကြီးသည် ဤမိန်းမကား မှန်သောစကားကိုသာဆို၏ဟု နှစ်သက်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ သုံးယောက်ကုန်သော သူတို့ကို နှောင်အိမ်မှ ဆောင်၍ပေး၏။ ထိုမိန်းမသည် သုံးယောက်ကုန်သောသူတို့ကို ယူ၍သွား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌ သာလျှင် ဤမိန်းမသည် ဤသုံးယောက်သောသူတို့ကို ဆင်းရဲမှလွတ်စေသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လွတ်စေဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု ဤဓမ္မဒေသနာကိုဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ လေးယောက်ကုန်သောသူတို့သည် ထိုအခါ ထိုလေးယောက်ကုန်သော သူတို့သည်သာလျှင် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။