သုတနုဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၉၇။ မနောဇဇာတ် (၇-၁-၂)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၉၈။ သုတနုဇာတ် (၇-၁-၃)

၃၉၉။ မာတုပေါသကဂိဇ္ဈဇာတ် (၇-၁-၄)→

၃။ သုတနုဇာတ်

မိဘကို လုပ်ကျွေးသင့်ကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ရာဇာ တေ ဘတ္တံအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုတနုဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းတစ်ပါးကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် သာမဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဆင်းရဲသော အမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား သုတနု ဟူသော အမည်ကို မည့်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် အရွယ်သို့ရောက်လတ်သော် သူရင်းငှား လုပ်၍ မိဘတို့ကို မွေး၍ အဖသည် သေသည်ရှိသော် အမိကို မွေး၏။

မင်းကြီးတာကထွက်

ထိုအခါ၌ကား ဗာရာဏသီမင်းသည် သမင်သတ်ခြင်းကို အလိုရှိ၏။ တစ်နေ့သ၌ များစွာသောအခြံအရံဖြင့် ယူဇနာတစ်ရာ အတိုင်း အရှည်ရှိသော တောသို့ဝင်၍ အကြင်သူ၏ တည်ရာအရပ်၌ သမင်ပြေး၏။ ထိုသူအား ဤ မည်သောဒဏ်သည် ဖြစ်စေ ဟု ခပ်သိမ်းကုန်သော သူတို့အား ကြားစေ၏။ အမတ်တို့သည် မင်းဆိုတိုင်းသော ခရီးဖြင့် အစုကိုဝေ၍ ပေးကုန်၏။ လူတို့သည် သားတို့၏ နေရာအရပ်တို့ကို ခြံရံ၍ ပဲ့တင်ထပ်ကုန်သဖြင့် ထစေအပ်ကုန်သော သားတို့တွင် တစ်ခုသော ဧဏီမည်သော သားသည် မင်း၏ နေရာအရပ်သို့ ပြေး၏။ မင်းသည် ထိုဧဏီမည်သောသားကို ပစ်အံ့ ဟု မြားကိုလွှတ်၏။ သင်အပ်ပြီးသော မာယာရှိသော သားသည် မြား လက်ယာနံပါးသို့ ရှေးရှုလာသည်ကိုသိ၍ ပြန်၍ မြားစူးသကဲ့သို့ လဲ၏။ မင်းသည် သမင်ကိုစူးပြီ ဟု ဖမ်းအံ့သောငှာ ပြေး၏။ သမင်သည် ထ၍ လေကဲ့သို့ လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ပြေး၏။ အမတ်အစရှိသော သူတို့သည် မင်းကို ပြက်ရယ် ပြုကုန်၏။

ဘီလူးဖမ်းခံရပြီ

မင်းသည် သမင်ကိုလိုက်၍ ပင်ပန်းသောကာလ၌ သန်လျက်ဖြင့်ပိုင်း၍ တစ်ခုသော လှံကန်၌ဆွဲ၍ ထမ်းပိုး၌ ဆောင်၍ လာလတ်သော် အတန်ငယ် အပင်ပန်းဖြေအံ့ ဟု ခရီး၏ အနီး၌ တည်သော ပညောင်ပင်သို့ဝင်၍ လျောင်းလတ်သော် အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ရောက်၏။ ထိုပညောင်ပင်၌ စောင့်သော မဃဒေဝမည်သော ဘီလူးသည် ထိုပညောင်ပင်သို့ ဝင်ကုန်သောသူတို့ကို ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီး၏ အထံမှ စားခြင်းငှာ ရ၏။ ထိုဘီလူးသည် ထ၍ သွားသော မင်းကြီးကိုမြင်၍ ရပ်လော့၊ ငါ့အစာဖြစ်ပြီဟု လက်၌ကိုင်၏။ သင်သည် အဘယ်အမည်ရှိသနည်း ဟု မေး၏။ ငါသည် ပညောင်ပင်၌ စောင့်သော ဘီလူးတည်း၊ ဤအရပ်သို့ ဝင်သောသူတို့ကို စားအံ့သောငှာ ရ၏ ဟု ဆို၏။

နေ့တိုင်း ထမင်းထုပ်ပို့ပါမည်

မင်းသည် သတိကိုဖြစ်စေ၍ သင်သည် ယနေ့လျှင် စားလတ္တံ့လော၊ မပြတ် စားလတ္တံ့လော ဟု မေး၏။ ရသော် မပြတ်စားအံ့ ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ယနေ့ ဤသမင်ကိုစား၍ ငါ့ကိုလွှတ်လော့၊ ငါသည် သင့်ဖို့ နက်ဖြန်မှစ၍ တစ်ခုသောထမင်းချက်နှင့်တကွ တစ်ယောက်သောသူကို ပို့စေအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား မမေ့မလျော့ဖြစ်လော့၊ မပို့လာသောနေ့၌ သင့်ကို လာ၍စားအံ့ ဟု ဆို၏။ ငါသည် ဗာရာဏသီ မင်းတည်း၊ ငါ မရှိသောမည်သည် မရှိ ဟု ဆို၏။ ဘီလူးသည် ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၍ မင်းကို လွှတ်၏။

ထမင်းပို့ ဆင်းရဲသားသွားပုံ

မင်းသည် မြို့သို့ဝင်၍ ထိုအကြောင်းကို အမတ်တစ်ယောက်အား ကြား၍ ယခု အသို့ပြုအံ့နည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် ရှင်မင်းကြီး နေ့အပိုင်းအခြားကို ပြုခဲ့၏လော ဟု မေး၏။ မပြုခဲ့ဟု ဆို၏။ သင်မင်းကြီးသည် မသင့်သည်ကို ပြုသော်လည်း မကြံလင့်၊ နှောင်အိမ်တို့၌ လူတို့သည် များစွာ ရှိကုန်၏ ဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား သင်သည် ဤအမှုကိုပြုလော့၊ ငါ့အား အသက်ကို ပေးလော့ဟု ဆို၏။ အမတ်သည် ကောင်းပြီ ဟု ဝန်ခံ၍ နေ့တိုင်း နှောင်အိမ်မှ လူကိုထုတ်၍ ထမင်းခွက်ကို ယူစေ၍ ဘီလူးထံသို့ ပို့စေ၏။ ဘီလူးသည် ထမင်းကို စားပြီးသော် လူကိုစား၏။ နောက်အဖို့၌ နှောင်အိမ်၌ လူတို့သည် ကုန်ကုန်၏။ မင်းသည် ထမင်းပိုအံ့သောသူကို မရ၍ သေဘေးဖြင့် တုန်လှုပ်၏။ ထိုအခါ မင်းကို အမတ်သည် နှစ်သိမ့်စေ၍ အရှင်မင်းကြီး... အသက်၌ တပ်စွန်းခြင်းထက် ဥစ္စာ၌ တပ် စွန်းခြင်းသည် အလွန်အားရှိ၏။ ဆင်ကျောက် ကုန်း၌ ဥစ္စာထောင်ထုပ်ကိုတင်၍ “အဘယ်သူသည် ဤဥစ္စာကိုယူ၍ ဘီလူးသို့ ထမင်းပို့လတ္တံ့နည်း” ဟု စည်လည်စေလော့ ဟု ဆို၍ အမတ်ကြီးဆိုတိုင်း ပြုစေ၏။ ထိုအခါ ထိုစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် အခစားလုပ်သဖြင့် ပဲဝက် ပဲဝက်သော ဥစ္စာကို စုရုံး၍ ငြိုငြင်သဖြင့် အမိကိုမွေးရ၏။ ဤဥစ္စာကိုယူ၍ အမိအားပေး၍ ဘီလူးအထံသို့ သွားအံ့၊ ဘီလူးကို ဆုံးမခြင်းငှာ အကယ်၍ စွမ်းနိုင်အံ့၊ ဤသို့ စွမ်းနိုင်သည်ရှိသော် အပြစ်မရှိ။ အကယ်၍ မတတ်နိုင်အံ့၊ ငါ့အမိသည် ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးရလတ္တံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ထိုအကြောင်းကို အမိအား ကြား၍ အမောင် မသင့်၊ ငါ့အား ဥစ္စာဖြင့် အလိုမရှိ ဟု နှစ်ကြိမ်မြောက်ပယ်၍ သုံးကြိမ်မြောက်၌ အမိကို မပန်မူ၍လျှင် အရှင်တို့ ဥစ္စာတစ်ထောင်ကို ဆောင်ခဲ့ကြကုန်လော့၊ ငါ ထမင်းကို ပို့အံ့ ဟု ဥစ္စာတစ်ထောင်ကို ယူ၍ အမိအားပေး၍ မိခင် မကြံလင့်၊ ငါသည် ဘီလူးကိုဆုံးမ၍ လူအများအား ချမ်းသာခြင်းကို ပြုအံ့၊ ယနေ့လျှင် မျက်ရည်စွတ်သော မျက်နှာကို ရွှင်စေလျက် လာအံ့ ဟု ဆို၍ အမိကိုရှိခိုး၍ မင်းချင်းယောကျ်ားနှင့်တကွ မင်း၏အထံသို့ သွား၍ ရှိခိုး၍ ရပ်၏။

ထို့နောင်မှ မင်းသည် မောင် သင်သည် ထမင်းကိုပိုလတ္တံ့လော ဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ပို့ပါမည် ဟု ဆို၏။ သင့်အား အဘယ်ကိုရခြင်းငှာ သင့်သနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး... အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ရွှေခြေနင်းကိုရခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆို၏။ အဘယ့်ကြောင့်နည်း ဟုမေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး ထိုဘီလူးသည် သစ်ပင်ရင်း၌ရပ်သော သူတို့ကိုသာ စားခြင်းငှာ ရ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ဘီလူး၏ ဥစ္စာဖြစ်သာမြေ၌ မရပ်မူ၍ ခြေနင်းတို့၌သာ ရပ်အံ့ ဟုဆို၏။

ဤမှတစ်ပါး အဘယ်ကို ရခြင်းငှာ သင့်သနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အရှင်မင်းကြီးတို့၏ထီးကို ရခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆို၏။ ဤထီးကို အဘယ်အကျိုးငှာနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး - ဘီလူးသည် မိမိသစ်ပင်ရိပ်၌ တည်သော သူတို့ကိုသာ စားခြင်းငှာ ရ၏။ အကျွန်ုပ်သည် ထိုဘီလူး၏ သစ် ပင်ရိပ်၌ မရပ်မူ၍ ထီးရိပ်၌ရပ်အံ့ ဟုဆို၏။ ဤမှတစ်ပါး အဘယ်ကို ရခြင်းငှာ သင့်သနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော အရှင်မင်းကြီးတို့၏ သန်လျက်ကို ရခြင်းငှာ သင့်၏ ဟု ဆို၏။ ဤသန်လျက်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိသနည်း ဟု မေးသည်ရှိသော် "အရှင်မင်းကြီး ဘီလူးတို့လည်း လက်နက်စွဲကုန်သော သူတို့အား ကြောက်တတ်ကုန်သလျှင်ကတည်း ဟု ဆို၏ ဤမှတစ်ပါး အဘယ်ကို အလိုရှိသနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး... အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ရွှေခွက်ကိုယူ၍ အရှင်မင်းကြီး၏ စားတော်ထမင်းကို ပြည့်စေ၍ ပေးကုန်လော့ ဟု ဆို၏။ အမောင်... အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟု မေးသည်ရှိသော် အရှင်မင်းကြီး... အကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ ပညာရှိသော ယောကျ်ားအား မြေခွက်ဖြင့် ရုန့်ရင်းသော ဘောဇဉ်ကို ဆောင်အံ့သောငှာ မလျောက်ပတ်ဟု ဆို၏။ အမောင် ကောင်းပြီ ဟု မင်းသည် အလုံးစုံကိုပေး၍ ဘုရားလောင်းကို ဝေယျာဝစ္စပြုသော သူတို့ကို စီရင်စေ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောမင်းကြီး ကြောက်တော်မမူလင့်၊ ယနေ့ အကျွန်ုပ်သည် ဘီလူးကိုဆုံးမ၍ အရှင်မင်းကြီးတို့အား ချမ်းသာခြင်းကိုပြု၍ လာအံ့ ဟုဆို၍ မင်းကိုရှိခိုး၍ အဆောက်အဦကို ကိုင်ခဲ့စေ၍ ထိုအရပ်သို့သွား၍ လူတို့ကို သစ်ပင်၏အနီး၌ ထားခဲ့၍ ရွှေခြေနင်း ကိုစီး၍ သန်လျက်ကိုဖွဲ့၍ ထီးဖြူကိုဆောင်း၍ ရွှေခွက်ဖြင့် ထမင်းကိုယူ၍ ဘီလူးအထံသို့ သွား၏။ ဘီလူးသည် ခရီးကို ကြည့်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ ဤယောကျ်ားသည် တစ်ပါးကုန်သောနေ့တို့၌ လာသောနည်းဖြင့် မလာ၊ အကြောင်းကား ဘယ်သို့နည်း ဟု ကြံ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း သစ်ပင်အနီးသို့ သွား၍ သန်လျက်နှင့် ထမင်းခွက်ကို အရိပ်အတွင်း၌ထား၍ အရိပ်အစွန်း၌ ရပ်လျက်-

၁၅။ ရာဇာ တေ ဘတ္တံ ပါဟေသိ၊ သုစိံ မ့သူပသေစနံ။
မဃဒေဝသ္မိံ အဓိဝတ္တေ၊ ဧဟိ နိက္ခမ ဘုဉ္ဇဿု။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၅။ မဃဒေဝသ္မိံ၊ ပညောင်ပင်၌။ အဓိဝတ္တေ၊ စောင့်သောနတ်။ တေ၊ သင့်ဖို့။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ မံသူပသေစနံ၊ သားပြွမ်းဖြစ်သော။ ဘတ္တံ၊ ထမင်းကို။ ပါဟေသိ၊ ပို့စေ၏။ ဧဟိ၊ လာလော့။ နိက္ခမ၊ ထွက်လော့။ ဘုဉ္ဇဿု၊ စားလော့။

ဘီလူးခေါ်သံ

ထိုစကားကိုကြား၍ ဘီလူးသည် လှည့်စား၍ အရိပ်အတွင်းသို့ဝင်သော ဤယောကျ်ားကို စာအံ့ဟု ကြံ၍-

၁၆။ ဧဟိ မာဏဝ ဩရေန၊ ဘိက္ခမာဒါယ သူပိတံ။
တွဉ္စ မာဏဝ ဘိက္ခာစ၊ ဥဘော ဘက္ခာ ဘဝိဿထ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သောဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၆။ မာဏဝ၊ လုလင်။ သူပိတံ၊ ဟင်းနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဘိက္ခံ၊ ငါ့အား အမြဲ ဝတ်တည်သော ထမင်းကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဩရေန၊ ဤမှာဘက်သို့။ ဧဟိ၊ လာလော့။ မာဏဝ၊ လု လင်။ တွဉ္စ၊ သင်သည်လည်း။ ဘိက္ခာ စ၊ ငါ့အစာပင် မဟုတ်လော။ ဥဘော၊ ထမင်းနှင့်သင် နှစ်ပါးတို့သည်။ ဘက္ခာ၊ ငါ့အစာတို့သည်။ ဘဝိဿထ၊ ဖြစ်ကုန်လတ္တံ့။

အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြ

ထို့နောင်မှ ဘုရားလောင်းသည်-

၁၇။ အပ္ပကေန တုဝံ ယက္ခ၊ ထုလ္လမတ္တံ ဇဟိဿသိ။
ဘိက္ခံ တေ နာဟရိဿန္တိ၊ ဇနာ မရဏသညိနော။

၁၈။ လဒ္ဓါယံ ယက္ခ တဝ နိစ္စဘတ္တံ။
သုစိံ ပဏီတံ ရသသာ ဥပေတံ။
ဘိက္ခဉ္စ တေ အာဟရိယော နရော ဣဓ၊
သုဒုလ္လဘော ဟေဟိတိ ဘက္ခိတေ မယိ။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၇။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ တွံ၊ သင်သည်။ အပ္ပကေန၊ အနည်းငယ်သော အကြောင်းဖြင့်။ ထုလ္လံ၊ ကြီးစွာသော။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ ဇဟိဿသိ၊ စွန့်ရလတ္တံ့။ ဇနာ၊ လူတို့သည်။ မရဏသညိနော၊ သေရအံ့ဟု အမှတ်ရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ တေ၊ သင့်အား။ ဘိက္ခံ၊ ထမင်းကို။ နာဟရိဿန္တိ၊ မပို့ဆောင်ကုန်လတ္တံ့။

၁၈။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ တဝ၊ သင့်ဖို။ သုစိံ၊ စင်ကြယ်သော။ ပဏီတံ၊ မြတ်သော။ ရသသာ၊ အရသာနှင့်။ ဥပတံ၊ ပြည့်စုံသော။ နိစ္စဘတ္တံ၊ အမြဲဝတ်တည်သော ထမင်းကို။ လဒ္ဓါ၊ ရ၍။ အယံ၊ ဤ ငါ၏ လာခြင်းသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ မယိ၊ ငါ့ကို။ ဘက္ခိတေ၊ စားသည်ရှိသော်။ တေ၊ သင်၏။ ဘိက္ခဉ္စ၊ ထမင်းကိုလည်း။ အာဟရိယော၊ ဆောင်ဝံ့သော။ နရော၊ လူကို။ ဣဓ၊ ဤဗာရာဏသီပြည် ၌။ သုဒုလ္လဘော၊ အလွန်ရခဲသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။

ငါ့မှာ သန်လျက်သည်

အဘယ်ကြောင့် ဖြစ်လတ္တံ့နည်းဟူမူကား- ဗာရာဏသီပြည်၌ ငါနှင့်တူသော ပညာရှိသောသူမည်သည် မရှိ၊ ငါ့ကိုစားသည်ရှိသော် သုတနုကိုစင်လျက်လည်း ဘီလူးသည် စားအပ်၏။ တစ်ပါးသော တစ်စုံတစ်ယောက်သူအား ထိုဘီလူးသည် အဘယ်မှာ ရှက်လတ္တံ့နည်းဟု ထမင်းပို့အပ်သော သူကို မရလတ္တံ့၊ ထိုသို့ဖြစ် သည်ရှိသော် သင့်အား ဤနေ့မှစ၍ ထမင်းကို ရခဲသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ငါတို့၏မင်းကိုလည်း ဖမ်းအံ့သောငှာ မရလတ္တံ့၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဟူမူကား. သစ်ပင်မှ အပဖြစ်သောကြောင့်တည်း၊ ဤထမင်းကိုစား၍ ငါ့ကို အကယ်၍ လွှတ်လိုက်အံ့၊ ငါသည် မင်းအားပြောဆို၍ အမြဲဖြစ်သော ထမင်းကို ပို့လာစေအံ့၊ သင့်အား ငါ့ကိုလည်း စားအံ့သောငှာ မပေးလတ္တံ့၊ ငါသည် သင်၏ ဥစ္စာ ဖြစ်သော အရပ်၌ မရပ်၊ ခြေနင်းတို့၌ ရပ်၏။ သင်၏ သစ်ပင်ရိပ်၌လည်း မရပ်၊ ထီးရိပ်၌လျှင် ရပ်၏။ ငါနှင့်တကွ အကယ်၍ စစ်ထိုးအံ့၊ သင့်ကို သန်လျက်နှင့် နှစ်ပိုင်းဖြတ်အံ့။ ငါသည် ထိုအကျိုးငှာလျှင် စီရင်၍ လာ၏ ဟု ဘီလူးကို ဘုရားလောင်းသည် ခြိမ်းခြောက်၏။

မင်းတော်တယ် ပြန်နိုင်ပြီ

ဘီလူးသည် ဤလုလင်ကား သင့်သော သဘောကို ဆို၏ ဟု မှတ်၍ ကြည်ညိုသောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍-

၁၉။ မမေဝ သုတနော အတ္ထော၊ ယထာ ဘာသသိ မာဏဝ။
မယာ တွံ သမနုညာတော၊ သောတ္ထိံ ပဿာဟိ မာတရံ။

၂၀။ ခဂ္ဂံ ဆတ္တဉ္စ ပါတိဉ္စ၊ ဂစ္ဆ မာဒါယ မာဏဝ။
သောတ္ထိံ ပဿတု တေ မာတာ၊ တွဉ္စ ပဿာဟိ မာတရံ-

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၉။ သုတနော၊ သုတနမည်သော။ မာဏဝ၊ လုလင်။ တွံ၊ သင်သည်။ ယထာ၊ အကြင်အခြင်းဖြင့်။ ဘာသသိ၊ ဆို၏။ တထာ၊ ထိုသို့ဆိုသော အခြင်းအရာဖြင့်။ ဘာသိတော၊ ဆိုအပ်သော။ အတ္ထော၊ အကျိုးသည်။ မမေဝ၊ ငါ၏သာလျှင်။ အတ္ထော၊ အကျိုးတည်း။ မယာ၊ ငါသည်။ တွံ၊ သင့်ကို။ သမနုညာတော၊ ခွင့်ပြုအပ်၏။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ မာတရံ၊ အမိကို။ ပဿာဟိ၊ ရှုလေလော့။

၂၀။ မာဏဝ၊ လုလင်။ ခဂ္ဂဉ္စ၊ သန်လျက်ကိုလည်းကောင်း။ ဆတ္တဉ္စ၊ ထီးကိုလည်းကောင်း။ ပါတိဉ္စ၊ ရွှေခွက်ကိုလည်းကောင်း။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂစ္ဆ၊ သွားလျှင်းလေလော့။ တေ၊ သင်၏။ မာတာ၊ အမိသည်။ သောတ္ထိံ၊ ချမ်းသာစွာ။ ပဿတု၊ ရှုစေ သတည်း။ တွဉ္စ၊ သင်သည်လည်း။ မာတရံ၊ အမိကို။ ပဿာဟိ၊ ရှုလေလော့။

ဘီလူးကို ပသခံစေပြီ

ဘီလူးစကားကိုကြား၍ ဘုရားလောင်းသည် "ငါ၏ အမှုသည် ပြီးပြီ။ ငါသည် ဘီလူးကို ဆုံးမအပ်ပြီ၊ များစွာသော ဥစ္စာကိုလည်း ရအပ်ပြီ၊ မင်း၏စကားကို ပြုအပ်ပြီ ဟု နှစ်သက်သော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဘီလူးအား အနုမောဒနာကို ပြုလိုရကား-

၂၁။ ဧဝ ယက္ခ သုခီ ဟောဟိ၊ သဟသဗ္ဗေဟိ ဉာတိဘိ။
ဓနဉ္စ မေ အဓိဂတံ၊ ရညော စ ဝစနံ ကတံ။

ဟူသော အဆုံးဖြစ်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

၂၁။ ယက္ခ၊ ဘီလူး။ မေ၊ ငါသည်။ ဓနဉ္စ၊ ဥစ္စာကိုလည်း။ အဓိဂတံ၊ ရပြီ။ ရညော၊ မင်း၏။ ဝစနဉ္စ၊ စကားကိုလည်း။ ကတံ၊ ပြုအပ်ပြီ။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ တွံ၊ သင်သည်။ သဗ္ဗေဟိ၊ ခပ်သိမ်းကုန်သော။ ဉာတိဘိ၊ အဆွေအမျိုးတို့နှင့်။ သဟ၊ တကွ။ သုခီ၊ ချမ်းသာခြင်းသည်။ ဟောဟိ၊ ဖြစ်လော့။

ဤသို့ဆို၍ ဘီလူးကိုခေါ်၍ အဆွေ... သင်သည် ရှေး၌ အကုသိုလ်ကံကို ပြု၍ ရုန့်ရင်းကြမ်းကြုတ်သည်။ သူတပါးတို့၏ အသားအသွေးကို စားတတ်သည်ဖြစ်၏။ ဤနေ့မှစ၍ ပါဏာတိပါတ အစရှိသည်တို့ကို မပြုလင့် ဟု သီလ၏ အကျိုးကိုလည်းကောင်း။ သီလမရှိခြင်း၌ အပြစ်ကိုလည်းကောင်း ဆို၍ ပဉ္စသီတို့၌ တည်စေ၍ သင့်အား ဟောနေသဖြင့် ဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လာလော့၊ မြို့တံခါး၌ သင့်ကိုနေစေ၍ ထမင်းဦးရခြင်းကို ပြုအံ့ ဟု ဘီလူးနှင့်တကွ ထွက်၍ သန်လျက် အစရှိသည်တို့ကို ဘီလူးကို ကိုင်စေ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ လာ၏။

စစ်သူကြီးဖြစ်ရခြင်း

သုတနုလုလင်သည် ဘီလူးကိုခေါ်၍ လာ၏ ဟု မင်းအား ကြားကုန်၏။ မင်းသည် အမတ်အပေါင်းခြံရံလျက် ဘုရားလောင်းအား ခရီးဦးကြို၍ ဘီလူးကို မြို့တံခါး၌ နေစေ၍ ထမင်းဦး အစရှိသည်တို့ကို ရခြင်းကိုပြု၍ မြို့သို့ဝင်၍ စည်လည်စေ၍ မြို့သူမြို့သားတို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ဘုရားလောင်း၏ ကျေးဇူးကိုဆို၍ စစ်သူ ကြီးအရာကို ပေး၏။ မိမိလည်း ဘုရားလောင်း၏ အဆုံးအမ၌ တည်၍ အလှူအစရှိသော ကောင်း မှုတို့ကိုပြု၍ နတ်ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ အမိကိုလုပ်ကျွေးသော ရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဤဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား- ယခုအခါ အင်္ဂုလိမာလသည် ထိုအခါ မဃဒေဝဘီလူးဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ မင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည် ထိုအခါ သုတနုလုလင်ဖြစ်ပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

မိဘအရေး၊ အသက်ပေး၊ ကျွေးမွေးပြုစုရာ

သုံးခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော သုတနုဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****