ဝဋ္ဋကဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၁၇။ တိတ္တိရဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၁၈။ ဝဋ္ဋကဇာတ်

၁၁၉။ အကာလရာဝိဇာတ်→

၈။ ဝဋ္ဋဇာတ်

ဘေးရောက်သောအခါ မြတ်သောအကြံကိုကြံ၍ ဘေးမှလွတ်သော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် နာစိန္တယန္တော ပုရိသော အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဝဋ္ဋတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဥတ္တရသူဌေးသားကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သာဝတ္ထိပြည်၌ များသောစည်းစိမ်ဥစ္စာရှိသော ဥတ္တရမည်သော သူဌေးသည် ဖြစ်သတတ်၊ ထိုသူဌေး၏မယား၌ တယောက်သော ပညာရှိသောသတ္တဝါသည် ဗြဟ္မာပြည်မှစုတေ၍ ပဋိသန္ဓေကိုယူ၍ အရွယ်ရောက်လတ်သော် အဆင်းလှ၏။ ကြည်ညိုဘွယ်ရှိ၏။ ဗြဟ္မာနှင့်တူသော အဆင်းရှိ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် တန်ဆောင်မုန်းလ နက္ခတ်ပွဲသဘင်ကြွေးကြော်လတ်သော် အလုံးစုံသောလူသည် နက္ခတ်သဘင်ကိုမှီသည်ဖြစ်၏။ သူဌေးသား၏အဆွေခင်ပွန်းဖြစ်ကုန်သော တပါးကုန်သော သူဌေးသားတို့သည် မယားနှင့်တကွဖြစ်ကုန်၏။ ဥတ္တရသူဌေးသား၏ ကာလရှည်စွာ ဗြဟ္မာ့ပြည်၌နေသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ကိလေ သာတို့၌ စိတ်သည် မငြိ။ ထိုအခါ ဥတ္တရသူဌေးသား၏ အဆွေ ခင်ပွန်းတို့သည် ဥတ္တရသူဌေးသားဘို့လည်း တယောက်သောမိန်းမကို ဆောင် ယူကုန်၍ နက္ခတ်ပွဲသဘင်ကို ကစားအံ့ဟု ဆိုကြကုန်၏။ ငါ့အား မိန်းမဖြင့်အလိုမရှိဟုဆိုသော်လည်း အဖန်တလဲလဲဆိုကုန်လျက်ဝန်ခံစေ၍ တယောက်သောပြည့်တန်ဆာမိန်းမကို ခပ်သိမ်း သောတန်ဆာတို့ဖြင့် တန်ဆဆင်၍ သင်သည် ဥတ္တရသူဌေးသားအထံသို့ သွားပါလေလော့ဟု အိပ်ရာအိမ်သို့စေ၍ ထွက်ကုန်၏။ ထိုပြည့်တန် ဆာမကို အိပ်ရာသို့ဝင်သော်လည်း ထိုအခါ ဥတ္တရသူဌေးသားသည် ကြည့်လည်းမကြည့် စကားလည်းမပြော ဤပြည့်တန်ဆာမသည် ဤသူဌေးသားကား သို့စဉ်တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ရောက်သော မြတ်သောစံပယ်ခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသောငါ့ကို ကြည့်လည်းမကြည့် စကားလည်းမပြော၊ ယခု သူဌေးသားကို ငါ၏မိန်းမအမူအရာ မိန်းမ၏စံပယ်ခြင်းဖြင့် ကြည့်စေအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ မိန်းမ၏စံပယ်ခြင်းကိုပြလျက် ရွှင်သောအခြင်းအရာဖြင့် သွားဖျားတို့ကိုဖော်၍ ရယ်၏။

ဥတ္တရသူဌေးသားသည်ကြည့်၍ သွားရိုး၌ နိမိတ်ကိုယူ၍ အဋ္ဌိကသညာသည် ဖြစ်၏။ အလုံးစုံသော ပြည့်တန်ဆာမိန်းမ၏ကိုယ်သည် အရိုးစုကဲ့သို့ ထင်၏။ ဥတ္တရသူဌေးသားသည် ထိုပြည့်တန် ဆာမိန်းမအား ရိက္ခာကိုပေး၍ သွားလေလောဟု လွှတ်လိုက်၏။ ဥတ္တရသူဌေးသား၏အိမ်မှ ဆင်းသွားသော ထိုပြည့်တန်ဆာမကို အစိုးရသော တယောက်သောသူသည် ခရီးအကြား၌ မြင်လတ်၍ ရိက္ခာပေး၍ မိမိအိမ်သို့ ဆောင်၏။ ခုနစ်ရက်လွန်လတ်သော် နက္ခတ်သဘင်ပွဲသည် ပြီး၏။ ပြည့်တန်ဆာမ၏ မိဘတို့သည် သ္မီးကိုမမြင်လတ်၍ သူဌေးသားတို့၏အထံသို့ သွားကုန်၍ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးကုန်၏။ ထိုသူဌေးသားတို့သည် ဥတ္တရသူဌေးသားအိမ်သို့ သွားကြကုန်၍ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် အဘယ်မှာနည်းဟုမေးကုန်၏။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ထိုပြည့်တန်ဆာမအား ရိက္ခာပေး၍ လွှတ်လိုက်၏ဟု ဆို၏။ ထိုအခါ ပြည့်တန်ဆာမ၏အမိသည် ငိုလျှက် သ္မီးကိုမမြင် ငါ့ကိုပေးလော့ဟု ဥတ္တရသူဌေးသားကိုခေါ်၍ မင်း၏အထံသို့သွား၏။ မင်းသည် တရားကိုစီရင်လတ်သော် ဤသူဌေးသားတို့သည် ပြည့်တန် ဆာမကိုဆောင်၍ သင့်အားပေးကုန်သလောဟုမေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ပေးကြကုန်၏ဟုဆို၏။ ယခု ထိုပြည့်တန်ဆာမသည် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး အကျွန်ုပ်မသိ၊ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ပြည့်တန်ဆာမကိုလွှတ်လိုက်ပြီဟုဆို၏။ ယခုထိုပြည့်တန်ဆာမကိုဆောင်သောငှါ တတ်နိုင်၏ လော ဟု မေး၏။ ရှင်မင်းကြီးမတတ်နိုင်ဟု ဆို၏။ မင်းသည် ပြည့်တန်ဆာမကိုဆောင်အံ့သောငှါ အကယ်မတတ်နိုင်အံ့၊ ဥတ္တရသူဌေးသားအား အာဏာကို ပြုကြကုန်လောဟုဆို၏။

ထိုအခါ ဥတ္တရသူဌေးသားကို လက်ပြန်ချည်၍ မင်းအာဏာကို ပြုကုန်အံ့ဟုယူ၍ သွားကြလေကုန်၏။ ပြည့်တန်ဆာမကို ဆောင်၍ပေးအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သောသူဌေးသားကို မင်းအာဏ ပြုစေ၏ဟု မြိုအလုံးသည် အုတ်အုတ် ကျက်ကျက် ဖြစ်၏။ များစွာကုန်သောလူတို့သည် ရင်၌ လက်တို့ကိုထားကုန်၍ အရှင်ဤအမှုကား အဘယ်မည်သောအမှုနည်း၊ အရှင်သည် ကိုယ့်အား မလျောက်ပတ်သောအမှုကို ရ၏ဟု ငိုကြကုန်၏။ သူဌေးသည်လည်း သား၏ နောက်မှနောက်မှ ငိုလျက်လိုက်၏။ သူဌေးသားသည် ငါ့အား ဤသို့သဘောရှိသောဆင်းရဲသည် အိမ်၌နေသည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ဖြစ်၏။ ဤဆင်းရဲမှ ငါသည် အကယ်၍လွတ်ငြားအံ့ ဂေါတမဘုရား၏အထံတော်၌ ရဟန်းပြုအံ့ဟုကြံ၏။ ထိုပြည့်တန်ဆာမသည်လည်း ထိုအုတ်အုတ်ကျက်ကျက်သော အသံကိုကြား၍ ဤအသံကား အဘယ်မည်သောအသံနည်းဟု မေး၍ ထိုအကြောင်းကိုကြား၍ လျှင်မြန်သဖြင့်ဆင်းသက်၍ အရှင်သင်တို့သည် ဖဲကြကုန်လော့ ဖဲကြကုန်လော့၊ ကျွန်ုပ်ကို မင်း ချင်းယောက်ျားတို့အား မြင်ခြင်းကို ပေးကုန်လော့ဟု ကိုယ်ကိုပြ၏။ မင်းချင်းတို့သည် ပြည့် တန်ဆာမကိုမြင်၍ အမိအားအပ်နှင်း၍ သူဌေးသားကိုလွှတ်၍ ဖဲကုန်၏။

သူဌေးသားသည် အဆွေခင်ပွန်းတို့ဖြင့်ခြံရံလျက် မြစ်သို့သွား၍ ဦးခေါင်းလျှော်ပြီးလျှင် အိမ်သို့သွား၍ နံနက်စာစားပြီးသော် မိဘတို့ကိုရှိခိုး၍ ရဟန်းအဖြစ်ကိုခွင့်တောင်း၍ သင်္ကန်း ပုဆိုးတို့ကိုယူလျှက် များစွာသောအခြံအရံဖြင့် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့သွား၍ ရှိခိုးလျက် ရဟန်းအဖြစ်ကိုတောင်းပန်၍ သာမဏေအဖြစ် ပဉ္စင်းအဖြစ်ကိုရလတ်သော် မလွတ်သော ကမ္မဋ္ဌာန်းရှိလျက် ဝိပဿနာကိုပွားစေ၍ မကြာမြင့်မီ အရ ဟတ္တဖိုလ်၌ တည်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် တရား သဘင်၌ စည်းဝေးကုန်၍ ငါ့သျှင်တို့ ဥတ္တရသူဌေးသားသည် မိမိအားဘေးဖြစ်လတ်သော် သာသနာတော်၏ ကျေးဇူးကိုသိ၍ ဤဆင်းရဲမှလွတ်ပါမူကား ရဟန်းပြုအံ့ဟုကြံ၍ ထိုကောင်းသောအကြံဖြင့် သေဘေးမှလွတ်၏။ ရဟန်းပြု၍ အရဟတ္တဖိုလ်၌လည်း တည်၏ဟု ဥတ္တရ သူဌေးသား၏ ကျေးဇူးစကားကို ပြောဆိုကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟုမေးတော်မူ၍ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးကြပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဥတ္တရသူဌေးသားသည်သာလျှင် မိမိအားဘေးဖြစ်လတ်သော် ဤဥပါယ်ဖြင့် ဤဆင်း ရဲမှလွတ်စေအံ့ဟုကြံ၍ သေဘေးမှလွတ်သည် မဟုတ်သေး၊ လွန်လေပြီးသောအခါ ပညာရှိတို့သည်လည်း မိမိအား ဘေးဖြစ်လတ်သော် ဤဥပါယ်ဖြင့် ဤဆင်းရဲမှလွတ်အံ့ဟုကြံ၍ သေ ဘေးမှလွတ်ဘူးကုန်သလျှင်ကတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုလတ်သည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် စုတိပဋိသန္ဓေ၏အစွမ်းအားဖြင့် အမျိုးပြောင်းလျှက် ငုံးမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ထိုအခါ တယောက်သောမုဆိုးသည် တောမှ များစွာကုန်သောငုံးတို့ကိုဆောင် ယူ၍ အိမ်၌ထားလျက် အစာပေး၍ အဘိုးကိုယူ၍လာကုန်သူတို့၏လက်၌ ငုံးတို့ကိုရောင်းလျှက် အသက်မွေး၏။ ထိုမုဆိုးသည် တနေ့သ၌ များစွာကုန်သောငုံးတို့နှင့်တကွ ဘုရားလောင်းကိုလည်း ဖမ်းယူ၍ဆောင်၏ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဤမုဆိုးသည် ပေးအပ်သော အစာကို၎င်း ရေကို၎င်း အကယ်၍ သုံးဆောင်ငြားအံ့၊ ဤမုဆိုးသည် အဘိုးကိုယူ၍ လာကုန်သောသူတို့အား ပေးလတ္တံ့၊ ငါသည် အကယ်၍ မသုံးဆောင်ငြားအံ့၊ ငါသည် ညှိုးလတ္တံ့၊ ထိုအခါ ညှိုးသောငါ့ကိုမြင်၍ လူတို့သည် မယူကုန်လတ္တံ့၊ ဤသို့ မယူကုန်သည်ရှိသော် ငါ့အား ချမ်းသာသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤဥပါယ်ကိုပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ကြံတိုင်းပြုလျှက် ညှိုး၍ အရိုး အရေရှိကုန်သည်ဖြစ်၏။

လူတို့သည် ထိုဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ မယူကုန်၊ မုဆိုးသည် ဘုရားလောင်းကိုထား၍ ကြွင်းကုန်သောငုံးတို့သည် ကုန်လတ်သော် တောင်းကိုထုတ်၍ တံခါး၌ ထားပြီးလျှင် ဘုရားလောင်းကို လက်ဝါးပြင်၌တင်၍ ဤငုံးကား အသို့ဖြစ်သနည်းဟုကြံ၍ ကြည့်အံ့သောငှါ အားထုတ်၏။ ထိုအခါ မုဆိုး၏ မေ့လျော့သောအဖြစ်ကိုသိ၍ ဘုရားလောင်းသည် အတောင်ကိုဖြန့်၍ပျံသဖြင့် တောသို့သာလျှင် သွား၏။ တပါးသော ငုံးတို့သည် ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ အရှင်သင့်အား အဘယ့်ကြောင့် မထင်သနည်း၊ အဘယ်သို့ သွားချေသနည်းဟု မေးလတ်၍ မူဆိုးသည်ဖမ်းအပ် ၏ဟု ပြောဆိုသည်ရှိသော် အဘယ်သို့ပြု၍ လွတ်ခဲ့သနည်းဟု မေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ငါကား ထိုမုဆိုးပေးအပ်သော အစာ အာဟာရကို မယူဘဲ ဥပါယ်ဖြင့်လွတ်၏ဟု ဆို လို၍-

၁၁၈။ နာစိန္တယန္တော ပုရိသော၊ ဝိသေသ မဓိဂစ္ဆတိ။
စိန္တိတဿ ဖလံ ပဿ၊ မုတ္တောသ္မိ ဝဓဗန္ဒနာ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၈။ ဘောန္တော ဝဋ္ဋကာ၊ အို ငုံးများတို့။ အစိန္တယန္တော၊ မကြံစည်သော။ ပုရိသော၊ ယောက်ျားသည်။ ဝိသေသံ၊ ဆင်းရဲမှ လွတ်ခြင်း ဟူသော အကျိုးဝိသေသကို။ န အဓိဂစ္ဆတိ၊ မရ။ စိန္တိတဿ၊ ငါကြံအပ်သောအမှု၏။ ဖလံ၊ အကျိုးကို။ ပဿ၊ ရှုလော့။ တေနေဝ ဥပါယေန၊ ထိုသို့ ကြံ စည်အပ်သော ဥပါယ်ဖြင့်လျှင်။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဝဓဗန္ဓနာ၊ သတ်ခြင်းနှောင်ဖွဲ့ခြင်းမှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မိမိပြုအပ်သော အကြောင်းကို ကြား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သေဘေးမှလွတ်သော ငုံးဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။