လောမဟံသဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၉၃။ ဝိသာသဘောဇနဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၉၄။ လောမဟံသဇာတ်

၉၅။ မဟာသုဒဿနဇာတ်→

၄။ လောမဟံသဇာတ်

ဘုရားလောင်းသည် မိစ္ဆာအယူ၌ မှား၍ကျင့်ဘူးကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သောတတ္တော သောသိန္နော စေဝ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤလောမဟံသဇာတ်ကို ဝေသာလီပြည်ကိုအမှီပြု၍ ပဋိကအမည်ရှိသော သီတင်းသည်သည် ဆောက်အပ်သော ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သုနက္ခတ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကိုချဲ့ဦးအံ့၊ အခါတပါး၌ သုနက္ခတ်သည် မြတ်စွာဘုရား အလုပ်အကျွေးဖြစ်၍ သပိတ်သင်္ကန်းကိုယူ၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ကောရခတ္ထိယ၏တရားကိုနှစ်သက်၍ မြတ်စွာဘုရားအား သပိတ်သင်္ကန်းကိုပေးအပ်၍ ကောရခတ္တိယကိုမှီ၍နေ၏။ ထိုကောရခတ္တိယ၏ ကာဠကဉ္စိကအသုရာမြိုး၌ဖြစ်သောကာလ၌ လူထွက်၍ ရဟန်းဂေါတမအား အရိယာ၏အဖြစ်ကို ပြုစွမ်းနိုင်သော မဂ်ဉာဏ်တရား အထူးဖြစ်သော ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မသည် မရှိ၊ ရဟန်းဂေါတမသည် ကြံဆ၍ မိမိပညာဖြင့်စုံစမ်းအပ်သော မိမိဉာဏ်အားထင်သောတရားကို ဟော၏။ အကြင် သူ၏ အကျိုးငှါလည်း ထိုရဟန်းဂေါတမသည် အပ်၏။ ထိုတရားသည် မိမိကိုကျင့်သောသူအား ကောင်းစွာဆင်းရဲကုန်ခြင်းငှါမဖြစ်ဟု ဝေသာလီမြို့၏ တံတိုင်းသုံးထပ်တို့၏အကြား၌ လှည့်လည်လျှက် မြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးမဲ့ကဲ့ရဲသောစကားကိုသာ ဆို၏။

ထိုအခါ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် ဆွမ်းအလို့ငှါသွားသည်ရှိသော် ဤသို့ မြတ်စွာဘုရားအား ကျေးဇူးမဲ့ကိုဆိုသော သုနက္ခတ်၏ စကားကိုကြား၍ ဆွမ်းခံရာမှဖဲခဲ့သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကို မြတ်စွာဘုရားအား ကြားလျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် သာရိပုတ္တရာ မဂ်ဖိုလ်မှအချည်းနှီးဖြစ်သော သုနက္ခတ်သည် ငါဘုရား၌ အမျက်ထွက်၏။ အမျက်၏ အစွမ်းအားဖြင့်လျှင် ထိုရဟန်းဂေါတမတရားသည် မိမိကိုကျင့်သောသူအား ကောင်းစွာဆင်းရဲကုန်ခြင်းငှါ မဖြစ်ဟုဆို၏။ မသိ၍လည်း ငါဘုရား၏ ကျေးဇူးမဲ့ကိုသာလျှင်ဆို၏။ ထိုမဂ်ဖိုလ်မှအချည်းနှီးဖြစ်သောသုနက္ခတ်သည် ငါဘုရား၏ကျေးဇူးတော်ကို မသိသလျှင်ကတည်း၊ သာရိပုတ္တရာ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါဘုရားအား ခြောက်ပါးအဘိညာဉ်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ဤအဘိညာဉ် ခြောက်ပါးသည်လည်း ငါဘုရား၏ ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မလျှင်တည်း၊ ဒသဗလဉာဏ်တော်တို့သည် ရှိကုန်၏။ လေးပါးသော ဝေသာရဇ္ဇဉာဏ်တော်သည်ရှိ၏။ လေးပါးသောအမျိုးကို ပိုင်းခြားတတ်သော ဉာဏ်တော်သည် ရှိ၏။ ဤဉာဏ်သည်လည်း ငါဘုရား၏ ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မလျှင်တည်း။ ဤသို့ ဥတ္တရိမနုသာဓမ္မနှင့် ပြည့်စုံသော ငါဘုရားကို အကြင်ပုဂ္ဂိုလ်သည် ရဟန်းဂေါတမအား ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မမရှိ ဆိုငြားအံ့၊ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည် ထိုစကားကိုမစွန့်မူ၍ ထိုစိတ်ကိုမစွန့်မူ၍ ထိုအယူကိုမစ္စန့်မူ၍ လက်ဖြင့်ဆောင်ယူ၍ထားသကဲ့သို့ ထို့အတူ ငရဲ၌ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသို့လျှင် ကိုယ်တော်၌ ထင်ရှားရှိသော ဥတ္တရိမနုဿဓမ္မကျေးဇူးကို ဟောတော်မူပြီးလျှင်- သာရိပုတ္တရာ သုနက္ခတ်သည် ကောရခတ္တိယ၏ငြိုငြင်သဖြင့် ကျင့်အပ်သောမိစ္ဆာအကျင့်၌ ကြည်ညို၏။ မိစ္ဆာအကျင့်၌ ကြည်ညိုသောသူမည်သည် ငါဘုရား၌ ကြည်ညိုခြင်းငှါ သင့်၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ငါဘုရားသည် ဤဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာမှ ကိုးဆယ့်တကမ္ဘာထက်၌ ဤမိစ္ဆာအယူ၌ အနှစ်သာရရှိသလောဟု သာသနာတော်မှအပဖြစ်သော မိစ္ဆာအယူကိုစုံစမ်းသည်ရှိသော် ခြိုးခြံသောအကျင့်ရှိသည်ဖြစ်အံ့၊ အလွန်ခိုးခြံသော အကျင့်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိလေသာခေါင်းပါးသည်ဖြစ်အံ့၊ အလွန်ခေါင်း ပါးသောကိလေသာရှိသည်ဖြစ်၍ မကောင်းမှုကို စက်ဆုပ်သည်ဖြစ်အံ့၊ အလွန်မကောင်းမှုကို စက်ဆုပ်သည်ဖြစ်၍ မကောင်းမှုမှကင်းသည်ဖြစ်အံ့ဟု နှလုံးသွင်း၍ လေးပါးသောအင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံသော ဗြဟ္မစရိယကိုကျင့်၍ နေခြင်းဖြင့်နေ၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်သာရိပုတ္တရာမထေရ်သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဘဒ္ဒကပ်ကမ္ဘာမှ ကိုးဆယ့်တကမ္ဘာထက်၌ ဘုရားလောင်းသည် ငါသည် သာသနာတော်မှအပဖြစ်သော မိစ္ဆာအကျင့်ကို စုံစမ်းအံ့ဟု အာဇီဝကရဟန်းအဖြစ်ဖြင့် ရဟန်းပြု၍ အဝတ်မဝတ်သောရဟန်းသည် ဖြစ်၏။ မြူအညစ်အကြေးကပ်လိမ်းသော ကိုယ်ရှိ၏။ ဆိတ်ငြိမ်ရာအရပ်သို့ ကပ်သည် ဖြစ်၏။ တယောက်တည်းသာနေသည် ဖြစ်၏။ လူတို့ကိုမြင်လျှင် သမင်ကဲ့သို့ပြေး၏။ ကြီးသော ဖောက်ပြန်သော အစာကို စားသည်ဖြစ်၏။ နွားငယ်ချေး အစရှိသည်တို့ကို စား၏။ မမေ့မလျော့နေခြင်းငှာ တခုသောကြောက်မက်ဘွယ်ရှိတော၌ နေ၏။ ထိုတောအုပ်၌နေသည်ရှိသော် ဆီးနှင်းကျသောကာလ တပို့တွဲလ တပေါင်းလတို့၏ ရှစ်ရက်အကြား၌ ညဉ့်အခါမှထွက်၍ လွင်တီးခေါင်၌နေ၍ နေထွက်သောအခါ၌ တောအုပ်သို့ဝင်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် ညဉ့်အခါ လွင်တီးခေါင်၌ ဆီးနှင်းရေဖြင့်စွတ်သကဲ့သို့ ထို့အတူ နေ့အခါ တောအုပ်မှယိုစီးကုန်သောရေပေါက်ဖြင့် စွတ်၏။ ဤသို့လျှင် နေ့ညဉ့်ပတ်လုံး အဆင်းရဲကိုခံစား၏။ နွေလတို့၏ အဆုံးဖြစ်သောကာလ၌ကား နေ့အခါ လွင်တီး ခေါင်၌ နေ၍ ညဉ့်အခါ တောအုပ်သို့ဝင်၏။ ထိုဘုရားလောင်းသည် နေ့အခါ လွင်တီးခေါင်၌ နေဖြင့် ပူပန်ခြင်းကဲ့သို့ ထို့အတူ ညဉ့်အခါ လေမတိုက်သောတောအုပ်၌ ပူပန်ခြင်းသို့ရောက်၏။ ကိုယ်မှချွေး အရည်တို့သည် ယိုထွက်ကုန်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းအား ရှေး၌မကြားဘူးသော-

၉၄။ သောတတ္တော သောသိန္နောစေဝ၊ ဧကော ဘိံသနကေ ဝနေ။
နဂ္ဂေါ န စဂ္ဂိမာသီနော၊ ဧသနာ ပသုတော မုနိ၊

ဟူသော ဤဂါထာသည် ထင်လာ၏။

၉၄။ မုနိ၊ ရဟန်းသည်။ သောတတ္တော၊ အလွန်အပူခံ၏။ သောသိန္နော စေဝ၊ အလွန် အချမ်းလည်းခံရ၏။ ဧကော၊ တယောက်တည်း။ ဘိံသနကေ၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော။ ဝနေ၊ တောအုပ်၌။ ဝိဟာသိ၊ နေရ၏။ နဂ္ဂေါ၊ ချမ်းသော်လည်း အဝတ်မဝတ်။ န စဂ္ဂိမာသီနော၊ ချမ်းသော်လည်း မီးမလှုံ။ ဧသနာ ပသုတော၊ မြတ်သောအကျင့်ကိုရှာခြင်း၌ လုံ့လပြု၏။

ဤသို့လျှင် အင်္ဂါလေးပါးနှင့်ပြည့်စုံသော မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်၍ ဘုရားလောင်းသည် သေခါနီးသောကာလ၌ ထင်လာသော ငရဲနိမိတ်ကိုမြင်၍ ဤအကျင့်သည်ကား စင်စစ်လျှင် အကျိုးမရှိသည်ဟုသိ၍ ထိုခဏ၌ပင်လျှင် ထိုမိစ္ဆာအယူကိုဖျက်၍ သမ္မာအယူကိုယူ၍ နတ် ပြည်၌ ဖြစ်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ အဝတ်မဝတ်သော အာဇီဝကဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။