မစ္ဆဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၇၄။ ရုက္ခဓမ္မဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၇၅။ မစ္ဆဇာတ်

၇၆။ အသင်္ကိယဇာတ်→

၅။ မစ္ဆရာဇဇာတ်

ဘုရားလောင်း၏သစ္စာတန်ခိုးဖြင့် မိုဃ်းကိုရွာစေသောအကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် အဘိတ္ထနယ ပဇ္ဇုန္န အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမစ္ဆဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ကိုယ်တော်သည် ရွာစေအပ်သောမိုဃ်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ အခါတပါး၌ ကောသလတိုင်းဝယ် မိုဃ်းသည် မရွာသတတ်၊ ကောက်တို့သည် ညှိုးကုန်၏။ ထိုထိုအရပ်၌ တဘက်ဆည်ကန် လေးထောင့်အိုင်တို့သည် ခြောက်ကုန်၏။ ဇေတဝန် ကျောင်းတော် တံခါးမုတ်အနီး ဇေတဝန်ရေကန်၌လည်း ရေသည်ပြတ်၏။ ညွန်ပျောင်းသို့ဝင်၍ ဝပ်အပ်ကုန်သောငါး, လိပ်တို့ကို ကျီး, စွန်အစရှိသည်တို့သည် သံတံကျင်နှင့်တူကုန်သော နှုတ်သီးတို့ဖြင့်ထိုးကုန် ထုတ်ကုန်၍ တုန်လှုပ်ကုန်စဉ်စားကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ငါးလိပ်တို့၏ ထိုသို့ပျက်စီးခြင်းကိုမြင်တော်မူ၍ မဟာကရုဏာတော်သည် တိုက်တွန်းအပ်သောနှလုံးတော် ရှိတော်မူသည်ဖြစ်၍ ယနေ့ ငါသည် မိုဃ်းကိုရွာစေခြင်းငှါသင့်၏ဟု ညဉ့်သည်လင်းလတ်သည်ရှိသော် ကိုယ်လက်သုတ်သင်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ ဆွမ်းခံအခါကိုမှတ်၍ များစွာသောရဟန်းသံဃာအပေါင်းခြံရံလျက် ဘုရားတို့၏ တင့်တယ်စမ္ပယ်ခြင်းဖြင့် သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းအလို့ငှါ ဝင်တော်မူ၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးပြီးသည်မှနောက်အဘို့၌ ဆွမ်းခံရွာမှဖဲတော်မူ၍ သာဝတ္ထိမြို့မှ ကျောင်းတော်သို့ကြွတော်မူသည်ရှိသော် ဇေတဝန် ရေကန်စောင်းတန်း၌ ရပ်တော်မူ၍ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို အာနနာ ရေသနုပ်ကိုယူခဲ့လော ဇေတဝန်ရေကန်၌ ရေချိုအံ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။

အရှင်ဘုရား ဇေတဝန်ရေကန်၌ ရေပြတ်၏။ ညွန်မျှသာလျှင် ကြွင်းသည် မဟုတ်လောဟု နားတော်လျှောက်၏။ အာနန္ဒာ ဘုရားတို့၏ အစွမ်းမည်သည် အလွန်ကြီး၏။ သင်သည် ရေသနုပ်ကိုယူခဲ့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်သည် ရေသနုပ်ကိုယူ၍ ကပ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် တခုသောအစွန်းဖြင့် ရေသနုပ်ကို ဝတ်တော်မူ၍ တခုသောအစွန်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကို ရုံတော်မူ၍ ဇေတဝန်ရေကန်၌ ရေချိုးအံ့ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် စောင်းတန်း၌ ရပ်တော်မူ၏။ ထိုခဏ၌လျှင် သိကြားမင်၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူသောအခြင်းအရာကို ပြ၏။ ထိုသိကြားမင်းသည် အကြောင်းကား အသို့နည်းဟု ဆင်ခြင်လတ်သည်ရှိသော် ထိုအကြောင်းကိုသိ၍ မိုဃ်းနတ်သားကိုခေါ်စေပြီးလျှင် အမောင် မိုဃ်းနတ်သား မြတ်စွာဘုရားသည် ဇေတဝန်ရေကန်၌ ရေချိုးအံ့ဟု စောင်းတန်းဦး၌ ရပ်တော်မူ၏။ လျင်စွာ အလုံးစုံသော ကောသလတိုင်းကို တစပ်တည်းပြု၍ မိုဃ်းကိုရွာစေဟု ဆို၏။ ထိုမိုဃ်းနတ်သားသည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံပြီးလျှင် တထည်သောတိမ်ပုဆိုးကိုဝတ်၍ တထည်သောတိမ်ပုဆိုးကိုရုံ၍ မိုဃ်းသီချင်းကိုသီလျက် အရှေ့လောကဓာတ်သို့ ရှေးရှုပြေး၏။

အရှေ့မျက်နှာအရပ်ဘို့၌ ကောက်နယ်တလင်းခန့်မျှလောက်သော တခုသော တိမ်အဝန်းသည်ထလတ်၍ အထပ်တရာ အထပ်တထောင်ဖြစ်၍ ထစ်ကြိုးလျှက် လျှပ်စစ်ပြက်လျက် အောက်သို့မျက်နှာပြု၍ထားအပ်သော ရေအိုးအသွင်ဖြင့် ရွာစေလျက် အလုံးစုံသောကောသလတိုင်းကို ကြီးစွာသောရေအယဉ်ဖြင့် လွှမ်းဘိသကဲ့သို့ မိုဃ်းသည်အယဉ်မပြတ်ရွာလျက် တခဏခြင်းဖြင့်သာလျှင် ဇေတဝန်ရေကန်ကို ပြည့်စေ၏။ စောင်းတန်းဦးကိုဆိုက်၍ ရေသည်တည်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရေကန်၌ရေချိုးပြီးလျှင် အလွန်နီသော နှစ်ထပ်သောသင်းပိုင်တော်ကိုဝတ်၍ ခါးပန်းတော်ကိုဖွဲ့၍ မြတ်စွာဘုရားသင်္ကန်းတော်ကြီးကို ပခုံးတဘက်၌စမ္ပယ်တင်တော်မူ၍ ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် ဂန္ဓကုဋီပရိဝုဏ်၌ခင်းအပ်သော မြတ်သောဘုရားနေရာတော်၌ နေတော်မူ၍ ရဟန်းသံဃာသည် ဝတ်ပြုအပ်သည်ရှိသော် ထတော်မူ၍ ပတ္တမြားစောင်းတန်း၏အပြင်၌ ရပ်တော်မူလျက် ရဟန်းသံဃာအား အဆုံးအမကိုပေးတော်မူ၍ လွှတ်လိုက်၍ မွှေးလှစွာသောပန်းတို့ဖြင့်ထုံအပ်သော ဂန္ဓကုဋိသို့ဝင်တော်မူ၍ လကျ်ာနံပါးဖြင့် ကေသရာဇာခြင်္သေ့မင်း၏ အိပ်ခြင်းနှင့်တူသော ကျိန်းတော်မူခြင်းကိုပြု၍ ညချမ်းသောအခါ တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်သောရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင်တို့ မြတ်စွာဘုရား၏ ခန္တီမေတ္တာ၊ ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို ရှုကြကုန်လော့။

အထူးထူးအပြားပြားသော ကောက်တို့သည် ညှိုးကုန်သည်ရှိသော် အထူးထူးသော ရေကန်ရေအိုင်တို့သည် ခြောက်ကုန်သည်ရှိသော် ငါး လိပ်တို့သည် ကြီးစွာသောဆင်းရဲသို့ ရောက်ကုန်သည်ရှိသော် ကရုဏာတော်ကိုဖြစ်စေ၍ များစွာသောသတ္တဝါအပေါင်းကို ဆင်းရဲမှလွတ်စေအံ့ဟု ရေသနုပ်တော်ကိုဝတ်တော်မူ၍ ဇေတဝန်ရေကန်၏ စောင်းတန်းဦး၌ရပ်တော်မူ၍ တခဏခြင်းဖြင့် အလုံးစုံသောကောသလတိုင်းကို များစွာသောရေအယဉ်ဖြင့် လွှမ်းစေဘိသကဲ့သို့ မိုဃ်းကိုရွာစေ၍ များစွာသောသတ္တဝါကို ကာယိကဒုက္ခ စေတသိကဒုက္ခမှလွတ်စေ၍ ကျောင်းတော်သို့ဝင်တော်မူ၏။ ဤစကားဖြစ်လတ်သည်ရှိသော် ဂန္ဓကုဋိမှထွက်တော်မူ၍ တရားသဘင်သို့ ကြွတော်မူပြီးလျှင် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြကုန်သနည်းဟုမေးတော်မူ၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌သာ များစွာကုန်သော သတ္တဝါအပေါင်းသည် ပင်ပန်း သည်ရှိသော် မိုဃ်းကိုရွာစေသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း တိရစ္ဆာန်မျိုး၌ဖြစ်၍ ငါးမင်းဖြစ်သောကာလ၌လည်း မိုဃ်းကိုရွာစေဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဤကောသလတိုင်း သာဝတ္ထိပြည် ဇေတဝန်ရေကန်အရပ်၌ တခုသော နွယ်တို့ဖြင့်ခြံရံအပ်သော ရေအိုင်သည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ငါးမျိုး၌ဖြစ်၍ ငါးအပေါင်းခြံရံလျက် ထိုရေအိုင်၌နေ၏။ ယခုအခါ၌ ကဲ့သို့လျှင် ထိုအခါ၌လည်း ဤကောသလတိုင်း၌ မိုဃိးသည် မရွာ၊ လူတို့၏ကောက်တို့သည် ညှိုးကုန်၏။ ထုံးအိုင်အစရှိသည်တို့၌ ရေပြတ်၏။ ငါး လိပ်တို့သည် ညွန်ပျောင်းသို့ဝင်ကုန်၏။ ဤအိုင်၌လည်း ငါး လိပ်တို့သည် ညွန်ပျောင်းသို့ဝင်၍ ထိုထိုအရပ်၌ နေကုန်၏။ ကျီးအစရှိသည်တို့သည် နှုတ်သီးဖြင့်ထိုး၍ ထုတ်ကုန်လျှက် စားကုန်၏။

ဘုရားလောင်းငါးမင်းသည် ဆွေမျိုးအပေါင်း၏ ပျက်စီးခြင်းကိုမြင်၍ ထိုဆွေမျိုးတို့၏ဤဆင်းရဲကို ငါ့ကိုထား၍ တပါးသော လွတ်စေခြင်းငှါစွမ်းနိုင်သောသူမည်သည် မရှိ၊ သစ္စာပြုခြင်းကိုပြု၍ မိုဃ်းကိုရွာစေပြီးလျှင် ဆွေမျိုးတို့ကို သေခြင်းဆင်းရဲမှလွတ်စေအံ့ဟု မည်းသောအဆင်းရှိသောညွန်ကို နှစ်ဖြာယက်၍ထွက်ပြီးလျှင် ညိုသောသစ်သားနှစ်တံကျင်အဆင်းနှင့်တူသော အဆင်းရှိသော ငါးကြီးသည် ကောင်းစွာသွေးအပ်ပြီးသော နီသောပတ္တမြားလုံးနှင့် တူကုန်သော မျက်စိတို့ကိုဖွင့်၍ ကောင်းကင်သို့ကြည့်၍ ပဇ္ဇုန်နတ်မင်းအား အသံကိုပေး၍ အိုပဇ္ဇုန်နတ်မင်း ငါသည်ဆွေမျိုးအပေါင်းကိုမှီ၍ ဆင်းရဲ၏။ သင်သည် သီလရှိသောငါသည် ပင်ပန်းလျှက် အဘယ့်ကြောင့် မိုဃ်းကိုမရွာစေသနည်း၊ သည်ဇာတ်တူဖြစ်သောသတ္တဝါတို့ကို စားတတ်သောအမျိုး၌ဖြစ်ပါလျှက် ဆန်လုံးပမာဏရှိသော ငါးကိုအစပြု၍ စားဘူးသောမည်သည် မရှိ၊ ငါသည် တပါးသောသတ္တဝါကိုလည်း ဇီဝိတိန္ဒြေမှ မချစဘူး၊ ဤသို့လျှင် ငါ၏သစ္စာကြောင့်မိုဃ်းကိုရွာစေ၍ ငါ၏ဆွေမျိုးအပေါင်းတို့ကို၎င်း ငါ့ကို၎င်း ဆင်းရဲမှလွတ်စေလော့ဟုဆို၍ အလုပ်အကျွေးအစေအပါးဖြစ်သောသူကို စေဘိသကဲ့သို့ မိုဃ်းနတ်မင်းကို ခေါ်လိုရကား-

၇၅။ အဘိတ္ထနယ ပဇ္ဇုန္န၊ နိဓိံ ကာကဿ နာသယ။
ကာကံ သောကာယ ရန္ဓေဟိ၊ မဉ္စ သောကာ ပမောစယ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၇၅။ ပဇ္ဇုန္န၊ ပဠုန်နတ်မင်း။ အဘိတ္ထနယ၊ ထစ်ကြိုးလော။ ကာကဿ၊ ကျီး၏။ နိဓိံ၊ ဥစ္စာအိုးကို။ နာသယ၊ ဖျက်ဆီးလော။ ကာကံ၊ ကျီးကို။ သောကာယ၊ စိုးရိမ်ခြင်းငှါ။ ရန္တေဟိ၊ ပြုလော။ မဉ္စ၊ ငါ့ကိုလည်း။ သောကာ၊ စိုးရိမ်ခြင်းမှ။ ပမောစယ၊ လွတ်စေလော။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် အလုပ်အကျွေးအစေအပါးဖြစ်သူကို စေဘိသကဲ့သို့ မိုဃ်းနတ်မင်းကိုစေ၍ အလုံးစုံသောကောသလတိုင်း၌ မိုဃ်းကြီးစွာရွာစေ၍ များစွာသောသတ္တဝါအပေါင်းကို သေခြင်းဆင်းရဲမှ လွတ်စေ၍ အသက်၏အဆုံး၌ ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ယခါအခါ၌သာလျင် ငါဘုရားသည် မိုဃ်းကို ရွာစေသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌ ငါးအမျိုး၌ ဖြစ်သော်လည်း ရွာစေဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်တော်မူ၍ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ ငါးအပေါင်း ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပဇ္ဇုန်နတ်မင်းဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ငါးမင်း ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။