ဂေါဓဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၃၇။ ဗဗ္ဗုဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၃၈။ ဂေါဓဇာတ်

၁၃၉။ ဥဘတောဘဋ္ဌဇာတ်→

၈။ ဂေါဓာဇာတ်

အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ကိံ တေ ဇဋာဟိ ဒုမ္မေဓ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဂေါဓာဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ်အံ့ဘွယ်သရဲကို ဖြစ်စေတတ်သော တယောက်သောရဟန်းကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုသည် အောက်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောဝတ္ထုနှင့် တူသင်ကတည်း။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ဖွတ်အမျိုး၌ ပဋိသန္ဓေယူ၏။ ထိုအခါ တဦးသော ငါးပါးသောအဘိညာဉ်ရှိသော ခြိုးခြံသော အကျင့်ရှိသော ရသေ့သည် တခုသော ပစ္စန္တရစ်ရွာကိုအမှီပြု၍ တောအရပ်၌ သစ်ရွက်မိုးသော ကျောင်း၌ နေ၏။ ရွာ၌နေသော လူတို့သည် ရသေ့ကို ရိုသေစွာ လုပ်ကျွေးကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုရသေ့၏ စင်္ကြံဦး၌ တခုသောတောင်ပို့၌ နေ၏။ နေသော ဘုရားလောင်းသည်လည်း နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်ဆည်းကပ်၍ အကြောင်းအကျိုးနှင့်စပ်သော စကားကိုနာ၍ ရသေ့ကိုရှိခိုး၍ မိမိနေရာအရပ်သို့ ပြန်သွား၏။ နောက်အဘို့ကာလ၌ ရသေ့သည် ရွာ၌နေသော သူတို့ကို ပန်ကြား၍ ဖဲ၏။ သီလအကျင့်နှင့်ပြည့်စုံသော ထိုရသေ့သည် ဖဲသည်ရှိသော် တယောက်သော ကောက်ကျစ်သောရသေ့သည် လာလတ်၍ ထိုကျောင်း၌နေ၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း ဤရသေ့သည်လည်း သီလရှိ၏ဟုမှတ်၍ ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် ထိုရသေ့အထံသို့ လာ၏။

ထိုအခါ နွေကာလ၌ အကာလမိုဃ်းသည် ရွာသည်ရှိသော် တောင်ပိုတို့မှ ယင်တို့သည် ထွက်ကုန်၏။ ထိုယင်တို့ကို စားအံ့သောငှါ ဖွတ်တို့သည် လှည့်လည်ကုန်၏။ ရွာ၌နေကုန်သော သူတို့သည် ရွာမှထွက်၍ များကုန်သောဖွတ်တို့ကိုဖမ်း၍ ဖွတ်သားတို့ကို ပြေပြစ်သော အဆောက် အဦနှင့်ယှဉ်လျက် အချဉ်, အချိုချက်၍ ရသေ့အားလှူ၏။ ရသေ့သည် ဖွတ်သားကိုစားရ၍ ရသတဏှာဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သည်ဖြစ်၍ ဤအသားသည် အလွန်ကောင်း၏။ အဘယ်မည်သောသတ္တဝါ၏ အသားနည်းဟုမေး၍ ဖွတ်သားဟုကြား၍ ငါ့အထံ၌ ဖွတ်ကြီးသည်လာ၏။ ထိုဖွတ်ကြီးကို သတ်၍ အသားကိုစားအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ အိုးကို၎င်း ချဉ်, ဆားအစရှိသည်ကို၎င်းဆောင်စေ၍ တင့်အပ်သော အရပ်၌ထား၍ ဆောက်ပုတ်ကိုယူ၍ သင်္ကန်းဖြင့်ဖုံးလွှမ်း၍ ကျောင်းတံခါး၌ ဘုရားလောင်း၏လာခြင်းကိုကြည့်လျက် အလွန်ငြိမ်သက်သကဲ့သို့ ဖြစ်၍ နေ၏။

ဘုရားလောင်းသည် ညချမ်းအခါ၌ ရသေ့အထံသို့သွားအံ့ဟု ထွက်၍ ကပ်သည်ရှိသော် ထိုရသေ့၏ ဣန္ဒြေဖောက်ပြန်ခြင်းကို မြင်၍ ရသေ့သည် တပါးသောနေ့တို့၌နေသော အခြင်းအရာဖြင့် မနေ၊ ယနေ့ ရသေ့သည် ငါ့ကိုကြည့်ငြားသော်လည်း ပျက်သော ဣန္ဒြေရှိသည် ဖြစ်၍ ကြည့်၏။ ထိုရသေ့ကို စုံစမ်းအံ့ဟု ဘုရားလောင်းသည် ရသေ့၏ လေအောက်၌နေ၍ ဖွတ်သားနံ့နံ၍ ဤကောက်ကျစ်သောရသေ့သည် ယနေ့ ဖွတ်သားကို စားသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ထိုရသေ့အား ရသတဏှာသည် နှောင်ဖွဲ့အပ်သည်ဖြစ်၍ ယနေ့ မိမိအထံသို့ကပ်သောငါ့ကို ဆောက် ပုတ်ဖြင့် ရိုက်၍ အသားကိုချက်၍ စားလိုသည် ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ထိုရသေ့ အထံသို့ မကပ်မူ၍ ဖဲ၍ သွား၏။

ရသေ့သည် ဘုရားလောင်း၏ မလာသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ဤရသေ့သည် ငါ့ကိုသတ်လို၏ဟု ဤဖွတ်သည် သိအပ်သည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုသို့သော အကြောင်းကြောင့် မလာငြားသော်လည်း ထိုဖွတ်အား အဘယ်မှာလွတ်ရအံ့နည်းဟု ဆောက် ပုတ်ကိုထုတ်၍ ပစ်၏။ ထိုဆောက် ပုတ်သည် ဘုရားလောင်း၏ အမြီးအဖျားကိုလျှင် ခတ်မိ၏။ ဘုရားလောင်းသည် လျှင်စွာတောင်ပို့သို့ဝင်၍ တပါးသောအပေါက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကိုဖော်၍ အို- ကောက်ကျစ်သော ရသေ့ ငါသည် သင်၏အထံသို့ ကပ်သည်ရှိသော် သီလရှိ၏ဟု မှတ်ထင်၍ ကပ်၏။ ယခုအခါကား ငါသည် သင်၏ ကောက် ကျစ်သောအဖြစ်ကို သိရပြီ၊ ထိုသို့သဘောရှိသော ခိုးသူကြီးအား ဤရဟန်းအသွင်ဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်းဟု ဆိုလို၍-

၁၃၈။ ကိံ တေ ဇဋာဟိ ဒုမ္မေဓ၊ ကိံ တေ အဇိနသာဋိယာ။
အဗ္ဘန္တရံ တေ ဂဟနံ၊ ဗာဟိရံ ပရိမဇ္ဇသိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၃၈။ ဒုမ္မေဓ၊ ရသေ့မိုက်။ တေ၊ သင့်အား။ ဇဋာဟိ၊ ဆံကျစ်တို့ဖြင့်။ ကိံ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ တေ၊ သင့်။ အဇိနသာဋိယာ၊ သစ်နက်ရေဖြင့်။ ကိံ၊ အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း။ တေ၊ သင်၏။ အဗ္ဘန္တရံ၊ ကိုယ်တွင်းနှလုံးသည်။ ဂဟနံ၊ ဖုံးလွှမ်းအပ်သော ကိလေသာ အုပ်ရှိ၏။ ဗာဟိရံ၊ အပြင်ကသာ။ ပရိမဇ္ဇသိ၊ ပြေပြစ်၏။

ခိုးသူဖြစ်သောသင်သည် ဤအရပ်၌ နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လျှင်စွာ ဤအရပ်မှ ပြေးလေလော၊ အကယ်၍ မပြေးအံ့၊ သင့်အား ရွာ၌နေသောလူတို့အားကြား၍ နှိပ်စက်ခြင်းကို ပြုအံ့၊ ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ကောက်ကျစ် သောရသေ့ကို ခြိမ်းချောက်၍ တောင်ပို့သို့လျှင် ဝင်၏။ ကောက်ကျစ်သော ရသေ့သည်လည်း ထိုအရပ်မှ ဖဲလေ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ၌အံ့ဘွယ်သရဲကိုဖြစ်စေတတ်သောရဟန်းသည် ထိုအခါ ကောက်ကျစ်သော ရသေ့ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ သာရိပုတ္တရာသည် ထိုအခါ ရှေးဦးစွာနေသော သီလရှိသော ရသေ့ကြီး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဖွတ်ဖြစ်ဘူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။