Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza/Tom I/XXVII

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Xavier de Montépin
Tytuł	Żebraczka z pod kościoła Świętego Sulpicjusza
Wydawca	Władysław Izdebski
Data wydania	1898
Druk	Tow. Komand. St. J. Zaleski & Co.
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Władysław Izdebski
Tytuł oryginalny	La mendiante de Saint-Sulpice
Źródło	Skany na Wikisource
Inne	Cała powieść Download as:
Indeks stron

[ 158 ]

XXVII.

 Henryka zachwiała się z okrzykiem przerażenia. Gilbert, wspomniawszy o dziecku, mającem mu przynieść majątek, podtrzymał ją, niedozwalając upaść na podłogę.
 Duplat wycelował pistolet w Raula d’Areynes, który stojąc niewzruszony przyskoczył doń szybko, jak piorun, a pochwyciwszy jego podniesioną rękę, spuścił ja na dół z niezrównaną, siłą.
 Łotr pomimo tego, zdołał nacisnąć kurek. Strzał wypadł, ale na szczęście kula utkwiła w podłodze.
[ 159 ] Henryka podtrzymywana przez męża, zemdlała.
 Ksiądz Raul był silnym, a do owej siły fizycznej łączył krew zimną. Serwacy Duplat uczuł, że ręka wikarego miażdży mu pięść, jak gdyby młotem żelaznym.
 Zapienił się z wściekłości, z oczu tryskały mu błyskawice gniewu i cierpienia. Zawył przeraźliwie.
 — Posłuchaj! — zaczął młody kapłan stanowczym lecz tak spokojnym głosem, jak gdyby nie zaszedł żaden wypadek — zobelzyłeś mnie bez przyczyny, chciałeś mnie zabić bez powodu.
 Tu, lewą ręką, jaką miał wolną, wyrwał mu z za pasa drugi pistolet.
 — Mógłbym teraz cię zabić — mówił dalej ksiądz Raul — Zostałoby pewnie uwzględnionem, ponieważ walczę w obronie własnego życia, wszelako jako sługa Boży, przebaczam tobie! Tak, przebaczam — mówił — lecz jednocześnie nakazuje ci wyjść z tego mieszkania, opuścić je natychmiast, inaczej nie bacząc na to, że jestem kapłanem będę pamiętał tylko, że jestem człowiekiem, a ów człowiek w imieniu wszystkich uczciwych ludzi, wymierzy sprawiedliwość zabijając cię bez litości, jak się zabija drapieżne rozjuszone Zwierzę, jak się zabija psa wściekłego!
 Duplat przestraszony, cofnął się wstecz.
 — Owem drapieżnem zwierzęciem, tym psem zaciekłym, ty jesteś! zaczął chrapliwie. Poczekaj! ja cię odnajdę!
 — A wskazując na Gilberta: Jak i tego zarówno — dodał — odpłacę wam obu!
 I wybiegł.
 Henryka wróciwszy go przytomności, przypomniała sobie o tem co zaszło.
 — Ach! księże wikary, cożeś uczynił? — zawołał z trwogą Gilbert.
 — Stanąłem w twojej obronie...
 — Zgubiłeś nas i siebie. Ten człowiek jest łotrem ostatniego rodzaju, nienawidzi księży! Wszakże słyszałeś co mówił? — On tu powróci za chwile, przyprowadziwszy wraz z sobą kilku nędzników, któremi dowodzi. Zagrożonem zostało twoje życie, tak jak i nasze zarazem!
[ 160 ] — W rzeczy samej! Gilbert ma racją ozwała się Henryka drżącym ze wzruszenia głosem. — Błagam cię kuzynie, wyjdź ztąd co prędzej, ponieważ ten potwór wróci tu wraz ze swojemi wspólnikami! stanowczo.
 — Będę na nich oczekiwał — odrzekł stanowczo.
 — Ależ to szaleństwo! — zawołał Gilbert.
 — Odejdź... zaklinam! prosiła Henryka. — Jestem kobietą, mam zostać matką... może to wzbudzi nieco litości w sercu tamtego rozbójnika. Lecz tobie on nie przebaczy, na pewno! Rozbroiłeś go... pokonałeś, upokorzyłeś! On pragnie teraz krwi twojej! Przenieś się z tego okręgu... wyjedź z Paryża... udaj się do Wersalu i połącz z rządem regularnym.
 — Henryka dobrze radzi, kuzynie poparł Gilbert — Tu zostałbyć zamordowanym, to nieuchronne, podczas gdy ja sam pozostawszy, potrafię stawić czoło temu łotrowi i jego towarzyszom. Odjeżdżaj, odjeżdzaj co prędzej!
 Wikary zrozumiał, iż rzeczywiście jego obecność u Rollinów powiększała niebezpieczeństwo, tak dla nich, jak i dla niego i że byłoby bezrozumnem wystawiać się na śmierć niechybną, gdy ta śmierć nie przyniesie nikomu pożytku.
 Rozdrażnił jedną z tych natur występnych, której nic w świecie teraz powstrzymać nie byłoby w stanie od wybuchu wściekłości posuniętego aż do zbrodni!
 Uścisnąwszy przeto Henrykę, podał rękę Gilbertowi.
 — Śpiesz się na Boga! powtórzył tenże, drzwi otwierając — a bądź bacznym wychodząc z tego domu; mogą czatować na ciebie na zewnątrz.
 Ksiądz d’Areynes mając wyjść, zatrzymał się w progu.
 — Ale wy... wy... co poczniecie? zapytał. Skoro jesteście do tego stopnia zagrożonymi przez tego zbrodniarza, dlaczego nie wyjedziecie z Paryża, jak mnie to radzicie uczynić? Moglibyśmy razem wyjechać?
 — Stan zdrowia Henryki na to nie pozwala, rzekł Gilbert. Upewniam cię kuzynie że potrafię przywieść Duplat’a do upamiętnienia, choćby mi przyszło chwilowo przyjąć dowództwo przezeń ofiarowane.
 Gorączka niepewności i trwogi wstrząsała Henryką. Co [ 161 ]chwila zdawało się jej że słyszy na schodach kroki i szczęk broni.
 Wychodź kuzynie! — wołała i niech cię Bóg ma w swojej opiece.
 — Niech wami się opiekuje! — odparł wikary, a widząc jaki niepokój sprawia jego obecność biednej kobiecie, wyszedł.
 Rollin, mimo że złorzeczył mu w głębi duszy niechciał byłby jednak ażeby śmierć spotkała go w jego domu. Jego obawa o życie księdza d’Areynes nie pochodziła ani z życzliwości, ani ze wstrętu do zbrodni, lecz wywoływała ją myśl o strasznych następstwach jakie wyniknąć mogły z morderstwa, popełnionego w jego mieszkaniu, i w jego obecności.
 Rozgłoszono by o tem, rozbierano szczegóły i posądzono by go może o wspólnictwo. Wiadomość o zaszłym wypadku, mogłaby dobiedz do Fenestranges. Hrabia Emanuel natenczas, uczyniwszy go odpowiedzialnym za śmierć swego synowca, w przystępie gniewu, mógł unieważnić testament.
 Gdyby wikary został gdziekolwiek zaaresztowanym, wsadzonym do więzienia, a nawet rozstrzelanym przez rozbójniczą bandę Kommunistów, mało to obchodziło Gilberta, byle to tylko nie nastąpiło w jego mieszkaniu. Stawał mu bowiem jak widmo przed oczyma stracony majątek.
 Groźby, wymierzone przeciw sobie przez Duplat’a, nie trwożyły go wiele. Zostając w dobrych stosunkach z kilkoma członkami Komitetu centralnego Kommuny, wystarczyłoby mu udać się do nich, aby nakazać milczenie byłemu sierżantowi.
 W ostatnim razie, postanowił, że ujmie za broń pozornie, ale do żadnego ruchu mieszać się nie będzie, a nadewszystko nieprzyjmie dowództwa oddziałem. Nazbyt był na to przezornym, przewidywał bowiem bliskie stłumienie tego powstania, a nadewszystko nie chciał, ażeby jego nazwisko figurowało w dzienniku Kommunistycznym, jaki mógłby wpaść w ręce hrabiego Emanuela, a tym sposobem sprowadzić wydziedziczenie przezeń jego synowicy.
 — Trzeba cierpliwie oczekiwać!.. — mówił sobie po odejściu wikarego, prowadząc Henrykę do jej pokoju.
 Wyszedłszy od Gilbertów, ksiądz Raul d’Areynes przemyśliwał o owej strasznej scenie jaka nastąpiła przed chwilą, i zaczął sobie czynić wyrzuty.
[ 162 ] Porwany chwilowo wzbudzeniem krwi staroszlacheckiej, teraz, po ochłonięciu, stał się znów kapłanem.
 Wplatałem się bezpotrzebnie w ową szaloną walkę — mówił sobie. Nie trzeba mi się było ukazywać temu łotrowi, który niewiedział o mojej obecności u Gilberta. Skompromitowałem jego i Henrykę, naraziłem własne życie, o które zresztą niewiele mi chodzi, gdy by nie myśl o moich ubogich, którzy w razie mojej śmierci, pozbawieni by zostali pomocy. Groziłem zabójstwem człowiekowi i uniesiony krewkością gotów byłem go zabić... ja... sługa Boży na ziemi!... Przebacz mi... przebacz!.. Stwórco miłosierny!..
 Po kilku sekundach zadumy mówił dalej.
 — Henryka dobrze radzi... Wyjadę do Wersalu nieodkładając, tej nocy. W Paryżu byłbym śledzonym, uwięzionym, jak arcybiskup Darboy, i ksiądz Deguerry. Zostałbym zabity nie spełniwszy obowiązków jakie sobie nakazałem? Nie!.. nie!.. żyć powinienem, ażeby dalej pełnić czyny miłosierdzia.
 Przystanął, i obejrzał się w stronę ulicy Servan.
 Noc była ciemna; przesunął się szybko pod murami domów, a doszedłszy ulicy Chemin-Vert, zatrzymał się powtórnie i spojrzał w około siebie.
 Nikogo widać nie było; żaden hałas nie dochodził.
 Nagle usłyszał gwar ludzkich głosów, i krok miarowy jakoby nadchodzącego oddziału, i jednocześnie przy świetle gazowej latarni ujrzał na kilkadziesiąt kroków przed sobą błyszczące bagnety i dwunastu żołnierzy Kommuny, prowadzonych przez dowódcę.
 — Może to Duplat wiedzie swych towarzyszów do Gilberta Rollin? pomyślał z trwogą. I przebiegłszy szybko ulicę Saint-Maur, wszedł na pusty plac, znajdujący się w pobliżu, gdzie ukrył się poza szczątkami starego muru.
 Oddział, przeszedłszy spokojnie, minął ulice Saint-Maur, zwracając w stronę Roquette.
 Wikary odetchnął i zaczął iść dalej. W kilku minutach przybył do swego mieszkania przy ulicy Pepincourt.
 Stara jego służąca oczekiwała nań z niepokojem.
 — Postaraj się coprędzej Magdaleno, o jakie cywilne ubranie; — rzekł do niej. — Przynieś mi pantalony, surdut i kapelusz.
[ 163 ] — Co się stało... na Boga? — pytała przestraszona kobieta.
 — Jadę do Warsalu.
 — Jakto... teraz, w nocy?
 — Natychmiast! Grozi więc niebezpieczeństwo?
 — Tak!
 — Ach! wielki Boże.... ulituj się nad nami!... wołała łkając służąca.
 — Nie płakać i rozpaczać, Magdaleno, ale spieszyć się nam potrzeba, — mówił wikary. Czas nagli!.. Mogą tu lada chwila przyjść po mnie!
 — Nasz zakrystyan mieszka tu obok. Jest on tegoż samego wzrostu i tej tuszy... Biegnę do niego po ubranie! mówiła, zabierając się do wyjścia.
 W pół godziny potem, ksiądz d’Areynes zmieniony do niepoznania, w świeckiem ubraniu, wyszedł z ulicy Pepincourt, zwracając się ku Belleville. Postanowił wyjść z Paryża od strony Près-Saint-Gervais, ażeby nie budząc podejrzeń mógł uniknąć badań obostrzonych przez przepisy. Słusznie przypuszczał, iż fortyfikacye, położone z drugiej strony miasta, słabiej są strzeżone i nie mylił się w tym razie.
 Dwudziestu gwardzistów, pod wodzą porucznika, stanowiło straż od strony Saint-Gerwais.
 Była godzina druga nad ranem, gdy Raul d’Areynes znalazł się naprzeciw biur Akcyzy, zajętych obecnie na odwach przez związkowych.
 Echa pijackich głosów, wybuchy idiotycznego śmiechu, mężczyzn i kobiet, zwrotki sprośnych pieśni, uderzyły słuch jego.
 Przystanął.
 Pomieszany ów hałas, wybiegał z wnętrza budynku, w którym obecnie, jak wspomnieliśmy, mieścił się odwach.
 Uczucie wstrętu wstrząsnęło młodym kapłanem; zatrzymał się, wachając. To jednak wachanie krótko trwało. Potrzebując bądź cobądź wydostać się poza obręb Paryża, postąpił naprzód.
 Pijany szyldwach zastąpił mu drogę.
[ 164 ] — Stój obywatelu! wykrzyknął głosem chrypliwym, zaledwie trzymając się na nogach. — Niewiesz, ze przechodzić tędy nie wolno?

---