БЕГУМОН [бе.. + гумон] рвш. 1 Гумон-сиз, шак-шубҳасиз; бирор фикр, нарса-ҳодисага шубҳаланмай ишонишни англатади. Бегумон билдим, Ҳабибий, бор экан меҳру вафо. Ҳабибий.
2 Ўйлаб, гумонсираб ўтирмасдан. Ҳов-лига келди азиз меҳмон, Чопа келинг бегумон. «Нурали».