Zajac a mrowja
We sonach słódkich na poli
Knjez zajac něhdy spaše,
Tuž jeho mrowja wubudźi,
Kiž po nim zběhowaše;
Wón na nju njemdrje sakruje
A za to smjerć ji sudźeše.
"Ach njebudź takle surowy,
Tuž mrowja poča prosyć,
Budź wulcymyslnje zmysleny
Ja dźak chcu wěčny nosyć
We wutrobje a pomjatku
Za twoju sćeřpnu dobrotu.'
"Běž," rjekny wuchač, "puzorna,
Mi hódno njej' će skazyć,
Hejz' budźeš pak mi do lěhwa
Hdy wjacy na mnje łazyć,
Dha pak so z tobu stało je -
Tón dźak - njech jeno wostanje."
We sonach słódkich po lěći
Tam zajac zasy spaše,
Tuž mrowja jeho wubudźi
A jachlo powědaše:
Ćekń, ćekń! ja widźach ze štoma
Po polu khodźo hajnika."
Knjez Měšawka so dźakuje
A nóžkuje, štož móže,
A ducy sej tak mysleše:
Što podawa so lóže,
Hač zo tón mały zacpity
Je wulkemu tež wužitny.
- Author: Handrij Zejler (public domain)
- Source: http://texty.citanka.cz/pata/sc1-29.html
- Note: Stary prawopis