Z Homeroweje Iliady
Złobjenje, bohowka, spěwaj Achillowe Pelesa syna
škódne, kiž staji do njepřeměrnych bědow Achajskich
a mnohe sylne ryćerjow duše k Hadesej torhny,
samych pak rubjenstwo witane sčini psykam a ptakam,
- wobzamknjenje pak Dzeusowe je so wuwjedło połnje -
po tym hac prjedy w rozkorje hněwnej so dźěliłoj běštaj
Atresa syn, knjez škitacy ludy, a krasny Achilles. -
Kotry dźě bohow jeju we zwadźe wojować zehna?
Dzeusowy syn a Latony. Tón mjenujcy hněwny na krala
khorosć we wójsku budźeše škódnu, a mrějachu ludy,
dokelž joh' Chryzesa měšnika njeběše dostojnje česćił
Atresa syn. Wón dźěše wšak k łódźam spěšnym Achajskich
wukupić dźowku a přinjesć njepřeměrjomnu wukup,
w rukomaj wěnc Apolla dodalatřělerja mějo
na złotym bjerle, a prošeše naležnje wšitkich Achajskich,
Atresa synow pak najbóle dweju, kazarjow luda:
"Atresa synaj a druzy zwupaskowani Achajscy,
wam njech bohojo domy olympiske mějacy dadźa
wutupić Priama město a zbožownje domoj so wróćić;
dźěćo pak lube mi pušćće a wukup tule sej wzmiće
bojo so Dzeusa syna dodalatřělca Apolla."
Tehdy přihłosowachu druzy wšitcy Achajscy
měšnika česćić a wukup wubjernje wosebnu přijeć;
ale Atridźe Agamemnonej njeběše lubo,
ale zlě wotpósła, słowo pak k tomu nasylne staji:
"Zo tebje, šedźiwco, njezetkam ja při žłobojtych łódźach,
ani hdyž nětko so komdźiš ani so přichodnje wróćiš;
zo snano z bjerłom ći wěnc by bohowy njepomhał ničo.
Ju pak ja njepušću, doniž tež staroba w našim ju domje
njenadpadnje w Argejskej, daloko wótcneho kraja,
khodźacu wokoło krosnow a bližacu k mojom' so lěhwu.
Ale dźi, njehněwaj mje, zo by čerstwiši domoj so wróćił!"
Tak dźeše, boješe so pak wón šedźiwc a podda so słowu,
dźěše pak mjelčacy při brjozy wjelewalneho morja.
Horco pak potom wón šedźiwc prošeše dodala ducy
knjeza Apolla, kotrehož podja kudźerna Leto:
"Słyš mje, třělco ze slěbornym prokom, kiž škituješ Khryzu
a jara swjatu Killu a knježiš nad Tenedom z mocu,
Smintheso! je-li hdy tebi swjatnicu k wjeselu twarjach
abo hdy hižo tebi pleca tukojte palach
howjaze abo kózlace, tole mi žadanje dopjelń:
Moje njech Danajscy z kłokami twojimi zapłaća sylzy!"
Tak dźeše z modlenjom, jeho pak słyšeše Fojbos Apollo.
Dźěše pak dele z wjeŕškow Olympa we wutrobje hněwny,
z prokom na ramjenjomaj a kłokadłom zawrjenym twjerdźe;
zašćerčachu dźě kłoki pak z ramjenjow hněwneho, hdyž so
hibaše sam; wón kroceše cyle pak podobny nocy.
posydny potom so nazdala łódźow a sypaše kłóki;
strašny pak za slěborneho wrjeskot wobłuka nasta.
Mule a spěšne psyčata najprjedy nadpadowaše,
dale potom na samych so měrjacy kónčojte kłoki
mjetaše; přeco pak wohnje za mortwych so palachu huste. -
Dźewjeć dnjow po wójsku nadpadowachu bohowe kłoki,
na dźeń pak dźesaty zwoła do rady lud sebi Achilles;
jemu wšak bohowka k wutrobje da, běłołohćata Hera;
so wšak wo Danajskich staraše, dokelž dźě widźeše mrěće.
Hdyž pak ći tak so skhadźowali a w hromadźe běchu,
k nim pak so zběhnywši dźeše hibity běhaŕ Achilles:
"Atresa syno, měnju, zo nětko my ćěrjeni wróćo
domoj so podamy, je-li zo wukhowarny so smjerći,
hdyž tola kóncuje zdobom wójna a khorosć Achajskich.
Ale nó, někajkoh' wěšćerja nětk abo měšnika prašeć
chcemy so abo tež sonarja - přetož tež són je wot Dzeusa -
kiž by mohł prajić, što hněwa tak jara so Fojbos Apollo,
hač dźě wón slubjenjow dla abo hač je dla woperow hněwny,
hač něhdźe wonjenje młodych wowcow a dospołnych kozow
dostawši zechce z nas wotwobroćić skaženje jěre."
Wěsće wón rjeknywši tak so dźě sydny, a mjez nimi stany
Kalchas, syn Thestorowy, hač najlěpši ptačatow znajeŕ,
kotryž, što bywa a budźe a było je, znaješe derje
a bě do Ilija nawjedował łódźe Achajskich
z wěšćenjom swojim, kiž dał běše jemu Fojbos Apollo;
ton k nim rěčeše dobreje mysle a mjez nimi dźeše:
"Oh luby bohu Achillo, mi złobjenje kazaš Apolla
wułožić knježerja, kiž do daloka z kłokami třěla;
po tajkim rěčeć ja chcu, ty pak kedźbuj a přisahaj mi so,
zo wěsće přećelny mi ze słowom a z rukomaj spomhaš.
Wěsće wšak měnju, zo rozhněwa muž so, kiž wšitkich Argejskich.
knjez je mócny, a jemu posłuchaju Achajscy.
Přetož sylniši kral je, hdyž hněw ma na snadneho muža;
by-li wšak tež dźeń samsny hnewanje spóžerał do so,
ale tež pozdźišo hidu ma, doniž dokonjał njeje,
we swojej wutrobje. Ty pak sej přemysl, hač pomhać mi budźeš."
Jemu pak z wotmołwu dźeše hibity běhaŕ Achilles:
"Budź jara mužneje mysle a wozjew wěšćenje, kiž wěš.
Wšak při Apollonje, lubušku Dzeusowym, kotrehož prošo,
Kalchaso, bože ty wěšćenja Danajskim wozjewješ jasnje,
nichtó za žiwjenje moje a zemske rozhladowanje
na tebje při łódźach žłobojtych ćežkej njezłoži rucy
ze wšěch Danajskich, ani, kiž wo wjele najlěpši hordźi,
Agamemnon, Achajskich so być, by-li myslił na njeho."
A tehdy potom bu mužny a šwarny rěčeše wěšćeŕ:
"Ani dźě wón dła slubjenjow ani dla woporow hněwny
njeje, ale dla měšnika, kotrehož je Agamemnon
wohanił, dźowku tež njepušći ani njepřija wukup,
tohodla bědy dźě dał je třěleŕ a pósćele dale.
Ani wón prjedy z Danajskich njewozmje hanibne horjo,
hač nanej lubemu njedadźa rjanoličkate holčo
darmo bjez wukupje, wopor pak pósćelu swjedźeński swjaty
do Chryzy; tehdy zwujednawši zdobrimy jeho."
- Author: translated by Matej Urban (public domain)
- Source: http://citanka.cz/pata/sc1-113.html
- Note: Stary prawopis