Un Zastre

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Un Zastre
by Artur de Azevedo

Metiu-se an cabeça de l pobre Raposo que habie de ser l marido de la senhorita Ernestina Soares, i berdade, berdade, el tenie por si ls pais de la moça, que l sabien tendor dun buono númaro de prédios i apólices i bian na sue pessona l eideal de l genros.

La senhorita nun era de la mesma oupinion, an purmeiro lhugar porque gustaba mui de l primo Enéias, que nun tenie apólices nin prédios, mas era un guapo rapaç i un mimoso poeta i, an segundo lhugar, porque l Raposo, coitado!, pesaba nada menos de ciento i binte quilogramas, esto ye, tenie ua pança que l ancumpatibilizaba absolutamente cun un eideal de moça.

L Soares - honra le seia! - nun era home que oubrigasse la filha a casar-se contra la bontade; antretanto, percurou cumbencé-la de que la corpuléncia de l Raposo nun era un pecado nin un delito, nin ua bergonha, i melhor bida tenerie eilha an cumpanha del que na de l primo Enéias, un troca-tintas que nun balia dous caracóis.

— Nó, papai! mil bezes nó! Eisija de mi todo quanto quejir, menos que you me case cun ua barriga daquelas!

L Soares, que tenie las sues lheituras, apuntou a la filha l eisemplo de muitos homes eilustres que fúrun grande barrigudos, mas todo an ban: decididamente la pequeinha staba anrabichada pul primo Enéias.

L más que l bielho oubtebe fui fazer cun que la filha recebisse, an cumpanha de l pais, la besita de l Raposo.

— Tu nun l conheces! Mira que ye un home de sprito i un cabalheiro de fina eiducaçon! Esso de más barriga ó menos barriga nó quier dezir nada! Bou cumbidá-lo para benir tomar ua nuite dessas ua xícara de xá an nuossa casa. Durante la sue besita eisaminá-lo-ás de acerca. Quien sabe? Talbeç se modifiquen las tuas ampressones. Se nun se modificáren, pacéncia - casa-te cun quien quejires i sei pobre a la tua bontade!

Na nuite aprazada l lhandau de l Raposo cunduziu-le la pança até a la casa de l Soares, i l capitalista fui recebido cun muita amabilidade por to la família.

El sentou-se nua delicada cadeira de braços an que parecie nun caber, i durante ua hora falou de la sue bida, de las sues biaiges, de las sues abinturas por esse mundo la fura cun tanta lhoquacidade, cun tanta grácia, cun tanta berbe, que efetibamente la senhorita squeciu-se de que el era gordo i ampeçou la achá-lo simpático.

Ne l fin daquela hora l primo Enéias staba quaije squecido; mas beijan ls lheitores de que depende, a las bezes, l çtino dun home: quando, cumbidado a passar a la sala de jantar, adonde staba serbido l xá, Raposo se argueu, argueu cunsigo la cadeira que quedou apertada antre ls sous quadris, straordinariamente dilatados por un ancho repouso.

L çgraçado forceijou para arrincar la cadeira i nun cunseguiu. L Soares aprossimou-se del i ampeçou la puxá-la cun to la fuorça, anquanto l Raposo, curbado, agarraba-se al umbral dua puorta cumo a un punto de apoio.

Tamien l Soares nun cunseguiu tirar l pobre Raposo daquela prison.

— Nun puxe! nun puxe más! - gritou el. - Olhe que quebra!...

I, amarrado, sgueirou-se pula scaleira ambaixo, sin se çpedir de naide, lhebando cunsigo la cadeira.

La puorta speraba-lo l lhandau adonde el antrou, calculen cun que dificuldade, gritando al cocheiro que l lhebasse a la casa, anquanto alguns transeuntes, spantados, rian a las gargalhadas bendo aquel barrigudo, ne l carro, de gaticas, cun ls anchos quadris cumpremidos antre ls braços dua cadeira.

La senhorita, zde que l Raposo se argueu até que l biu antrar ne l lhandau, riu tanto, tanto, que fui perciso zapertar-le l jaleco.

Ua hora depuis un criado restituía al Soares la maldita cadeira.

Naqueilha casa nunca más se falou ne l Raposo.

La senhorita cuntina a namorar l primo Enéias, que stá a la spera dun amprego ne l Poboamento de l Tierra para se poder casar.