Un Capricho

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Un Capricho
by Artur de Azevedo

An Mar de Spanha habie un bielho fazendeiro, biubo que tenie ua filha mui tola, mui mal-eiducada, i, subretodo. mui caprichosa. Chamaba-se Zulmira.

Un buono rapaç, que era ampregado ne l comércio de la lhocalidade, achaba-la guapa, i cumo stubisse apaixonado por eilha, nun le çcubria l menor defeito.

Preguntou-le ua beç se cunsentie que el fusse pedi-la al pai.

La moça eisigiu dous dies para refletir.

Bencido l prazo, respundiu:

— Cunsinto, sob ua pequeinha cundiçon.

— Qual?

— Que l sou nome seia ampresso.

— Cumo?

— Ye un capricho.

— Ah!

— Anquanto nun benir l sou nome an lhetra redonda, nun quiero que me peça.

— Mas esso ye la cousa más fácele...

— Nun tanto cumo supone. Note que nun se trata de la assinatura, mas de l sou nome. Ye perciso que nun seia cousa sue.

Eipidauro, que assi se chamaba l namorado, parecie tener cumprendido. Zulmira acrescientou:

— Arranje-se!

I repetiu:

— Ye un capricho.

Eipidauro aceitou, resignado, a singular cundiçon, i fui para casa.

Ande chegado, deitou-se al cumprido na cama, i, cuntemplando las puntas de l çapatos, ampeçou a eimaginar por que meios i modos fazerie publicar l sou nome.

Depuis de meia hora de cogitaçon, assentou an screbir ua correspondéncia anónima para cierto periódico de la Corte, dando-le graciosamente amboras de Mar de Spanha.

Mas l pobre namorado tenie que lhutar cun dues dificuldades: la purmeira ye que an Mar de Spanha nada sucedera dino de mençon; la segunda staba an cumo ancaixar l sou nome na correspondéncia.

Afinal cunseguiu anchir dues tiras de papel de amboras deste jaeç!

"Custa-me ls que l Reb.me l Padre Fulano, bigário desta freguesie, passa para la de tal parte."

"L Eilmo Sr. Dr. Beltrano, juiç de dreito desta comarca, cumpletou trasdonte 43 anhos de eidade. S. Sª, que se acha mui bien cunserbado, reuniu an sue casa alguns amigos."

"Ten chobido bastante estes redadeiros dies", etc.

Antre essas modestas nobidades, l correspondente spontáneo, depuis de bencer un pequenino scrúpulo, screbiu:

"L nuosso amigo Eipidauro Pamplona tenciona stabelecer-se por cunta própia."

Debidamente selada i lhacrada, la correspondéncia seguiu, mas...

Mas nun fui publicada. Eimaige:Separator.jpg

L pobre rapaç resolbiu tomar un spediente i l camboio de fierro.

— A la Corte! a la Corte! dezie el cunsigo; eilhi, por fás ó por nefas, hai de ser ampresso l miu nome!

I bino para la Corte.

De la staçon central dirigiu-se eimediatamente al scritório dua fuolha diária, i formulou grabes queixas contra l serbício d'a camino de fierro. Rematou dezindo:

— Puode dezir, Sr. redator, que sou you l anformante.

— Mas quien ye l senhor? preguntou-le l redator, molhando ua pena; l sou nome?

— Eipidauro Pamplona.

L jornalista screbiu; l queixoso tubo un sorriso de sperança.

— Bien. Se fur perciso, acá chimpa l sou nome.

Querie ber-se lhibre del; ne l die seguinte, nin mesmo la queixa bino la lhume.

Eipidauro nun desesperou.

Outra fuolha abriu ua suscriçon nun sei para que bítimas; publicaba todos ls dies la relaçon de l cuntribuintes.

— Que guapa ocasion! murmurou l ouscuro Pamplona.

I fui lhebar cinco mil-réis a la redaçon.

Cun tan mala lhetra, mas, assinou, i tan pouco cuidado tubírun na rebison de las probas, que saliu:

Eipifánio Peixoto 5$OOO

Eipidauro tubo bergonha de pedir errata, i assinou más 2$OOO.

Saliu:

"Cula quantie de 2$, que un cabalheiro onte assinou, perfaç la suscriçon tal la quantie de tanto que hoije antregamos, etc.

Stá cerrada la suscriçon." Eimaige:Separator.jpg

Ua reflexon de Eipidauro:

Oh! Se you me chamasse José de la Silba! Qualquier nome eigual que se publicasse, ambora nun fusse l miu, poderie serbir-me! Mas you sou l solo Eipidauro Pamplona...

I era.

Dende, talbeç, l capricho de Zulmira. Eimaige:Separator.jpg

Ua fuolha caricata questumaba respunder a las pessonas que le mandában artigos declarando ls respetibos nomes ne l Spediente.

Eipidauro mandou uns bersos, i que bersos! La repuosta dezie: "Sr. I. P. Nun seia tolo." Eimaige:Separator.jpg

Cumo redadeiro recurso, Eipidauro apoderou-se dun queiso de Minas a la puorta dua benda i deitou a fugir cumo quien nun pretendia eibitar ls ourbanos, que aparecírun lhougo. L própio gatuno fui l purmeiro a apitar.

Lhebórun nel para ua staçon de polícia. L ouficial de serbício quedou mui admirado de que un moço tan bien trajado furtasse un queiso, cumo un reles lharápio.

Studantadas... refletiu l militar; i, boltando-se para l detido:

— L sou nome?

— Eipidauro Pamplona! bradou cun triunfo l namorado de Zulmira.

L ouficial acendiu un cigarro i dixe nun ton paternal:

— Stá bien, stá bien. Sr. Plampona. Beijo que ye un moço decente--- que cediu la algua rapaziada.

El quijo protestar.

— You sei l que esso ye! atalhou l ouficial. Dua beç an que sali de súcia cun uns camaradas mius pula Rue de l Oubidor, tiramos a la suorte qual de nós habie de furtar ua lhata de goiabada a la puorta dua cunfeitarie. Yá alhá ban muitos anhos.

I noutro ton:

— Baia-se ambora, moço, i trate de eibitar las malas cumpanhas.

— Mas...

— Çcanse, l sou nome nun será publicado.

Nun habie réplica possible; demales, Eipidauro era por naturaleza tímido.

L sou nome, scrito antre ls de l bagabundos i ratoneiros, era ua arma poderosíssima que fraugaba contra ls rigores de Zulmira; dir-Ihe-iba:

— Ampusiste-me ua cundiçon que bastante me custou a cumprir. Bé l que fizo de mi l tou capricho! Eimaige:Separator.jpg

Quando Eipidauro saliu de la staçon, staba resolbido a todo!

A matar un home, se perciso fusse, cuntanto que le publicassen las dezesseis lhetras de l nome! Eimaige:Separator.jpg

Lhembrou-se de prestar eisame na Anstruçon Pública.

L resultado serie publicado ne l die seguinte.

I, cun eifeito, fui: "Houbiste un reprobado."

Era el!

Todo falhaba. Eimaige:Separator.jpg

Percurou muitos outros meios, l pobre Pamplona, para fazer amprimir l sou nome; mas tantas cuntrariedades l acumpanhórun nesse deseio que jamales cunseguiu rializá-lo.

Scusado ye dezir que nunca se atrebiu a matar naide.

La redadeira tentatiba nun fui a menos ouriginal.

Eipidauro lhia siempre ne ls jornales:

"Durante la sumana finda, S.M. ,,l Amperador fui cumprimentado pulas seguintes pessonas, etc.

Lhembrou-se tamien de ir cumprimentar Sue Majestade.

— Chego al paço, pensou el, dirijo-me al Amperador, i digo-le: - Un houmilde súdito ben cumprimentar Buossa Majestade, - i saio.

Mandou fazer çamarra; mas, ne l die an que debie ir la Cristófe, tubo febre i caiu de cama. Eimaige:Separator.jpg

Boltemos la Mar de Spanha:

Zulmira stá sentada al pie de l pai. Acaba de cuntar-le la que ampós la Eipidauro. L bielho fazendeiro ri-se la bandeiras çpregadas.

Entra un pajen.

Traç l Jornal de l Comércio, que tenie ido buscar a la agéncia de correio.

La moça percorre la fuolha, i bé, afinal, publicado l nome de Eipidauro Pamplona.

— Coitado! murmura tristemente, i passa l jornal al bielho.

— Ye ne l oubituário:

"Eipidauro Pamplona, 23 anhos, solteiro, mineiro. - Febre perniciosa."

L fazendeiro, que ye stúpido por eiceléncia, acrescenta:

— Coitado! fui la purmeira beç que biu publicado l sou nome.

(Cuntos Possibles)