Trii rizz

Trii rizz

Dent in d’on scatolìn,
in fond d’on cassettin,
trii rizz, trii rizzolitt
hinn lì da trenta annitt.
Hinn lì tucc trii in riga,
on fîl celest je liga:
regòrden trii amôr.
«Ma el me pò dì, sto sciôr,
che incoeu l’è vegnùu grîs
– vun di trii rizz el dîs –
perchè no ’l ne sbatt via?...
’Se fèmm ch’inscì a l’ombrìa?...
Lù ’l se regorda nanca
che mì sont de la Franca,
quella biondina smorta
che a vint ann l’è morta»
«E mì de l’Angelina
che l’era ona sartina
– ’dèss grìsa come lù –
no ’l se regorda pù!...»
«E mì de la Ginotta,
bionda ’me ’na pigotta,
e incoeu la và indoràda
con l’acqua ossigenàda!...»
«Donca, perchè, ostinaa,
el ne ten chì saraa,
se ’l sà nanch lù quaa l’è
el nomm de tutt’e trè?...»
«Lù ’l dîs che sèmm memòri;
ma el cùnta minga stòri!...
Se no ’l ne guarda mai!...
E se ’l mettess – oh guaij!... –
cont nûn tutt i cavej
di donn, e brutt e bèj,
morôs che lù ’l gh’avùu
dal dì che l’è nassùu,
el pò cambià mestée
e fà el perucchée!»