Studnička w Duborcy

nadpis	Studnička w Duborcy
awtor	Jakub Bart-Ćišinski
lěto
žórło	http://texty.citanka.cz/
licenca	public domain

Něhdy bě w Smochćicach wułki mór a koło wokoło. Žadyn domjacy srědk, žane lěkaŕske wukazanje njepomhaše. Bóh luby Knjez pak běše dawno na tón čas z wustrowjacej mocu požohnował studničku w Duborcy.

Při jězdnym puću, kiž ze Smochćic do města wjedźe, něhdźe pjeć stow kročel wote wsy a pjećdźesat kročel wot puća k prawicy w keŕčkach, kiž Duborka rěkaju, žórleše so studnička z jasnej dobrej wodu.

Cyła wjes ležeše khora a mrěće bě we wšěch domach. Štóž pak hišće zamó k tej studničcy po štyrjoch lězć a so z njeje napić, tón wotkhori.

Wotkhorjeni dyrbjachu khwatać swojich zemrětych khować w blizkosći. Při wjelkowskim puću so hišće dźensa to mócne pohrjebnišćo pokazuje na Pjetašec polu pod wulkej brězycu.

Studnička w Duborcy bě z toho časa wuwołana po wšěch Delanach. Ze wšěch stronow přikhadžachu khori a napiwachu so strowi. A k čeźkokhorym bu ta woda nošena nic bjezdźak. Tež strowi sebi z njej strowotu krućachu. Kiž bychu do města khodźili, bychu sej na domojpuću karany, bleše a khany za dom načerali.

Běše pak knjez nad Smochćicami hrozny, njepopřacy. Tón wyše teje studnički khěžku natwari a ju zamkny. Jenož do hrodu dyrbješe ta woda po rołach běžeć.

Ale bože khostanje njewuwosta. Kiž bě druhim njepopřał, přińdźe sam do tradanja. Ta woda zaprahny.

Mały suchi dólčk woznamjenja hišće dźensa to městno, hdźež je so něhdy woda wustrowjenja žorliła z kužołkom.

Ta woda wotpočuje hłuboko w zemi; tón hrozny knjez pak njeje k wotpočinku přišoł.