Soederberg Jesus Barabbas Capitulo 3

Capitulo 3

Le mar -- le mar sin limites, sin frontieras! Que spectaculo pro me, qui non jammais habeva vidite plus large aqua que nostre parve bassino de lavanda in casa in Galilea apud le laco Genesareth!

De bon hora in matino nos levava le ancora. Le longe duple lineas de remos fulgeva in le sol, durante que le sclavos a remar cantava cantos obscen. Le undas del mar surmontava alte. Mi oncles, qui cognosceva le fraudulentia del mar, tosto se celava in cabina sub le ponte, ma io pensava solmente que il esseva agradabile e amusante a balanciar super le undas. Al initio, naturalmente! Tosto tamen comenciava io sentir me bizarre, e quando le capitano, mi cosino Jona, videva que io habeva devenite pallide, critava ille a me:

-- Vomita al latere sub le vento, povre homine de terra aride! Al latere sub le vento!

Ma le cosa, que io habeva le mal de mar un par milles de annos retro, pote a pena interessar le lector hodie, alora nos lo passa.

Breve post le poner del sol io poteva vider del constellation Ursa Minor, lo que se trovava directemente supra del proa, que nos dirigeva verso nord. Il es, nos non viagiava directemente a Alexandria -- mi oncles, omne tres, habeva affaires importante in Antiochia, e durante le viage a ibi nos prime visitava Tyrus.

In Tyrus abordava alicun nove passageros nostre nave, inter illes un juvene greco con nomine Apollos, de prospere e respectate familia de commerciantes in Antiochia, con qui io tosto faceva cognoscentia. Ille se habeva recentemente convertite al judaismo e visitate Jerusalem durante pascha pro devenir circumcise e baptisate in le sacre piscina de Siloe; e post isto ille habeva viagiate per terra a Tyrus, ubi ille habeva affaires a facer.

(Un lector hodierne minus orientate pote possibilemente devenir surprendite que Apollos se habeva lassate devenir baptisate. Ma baptismo esseva un cosa obligatori pro omne homines infidel qui se voleva converter al judaismo. Inter nos qui esseva judeos de nascentia on non lo usava multe, ma isto occurreva de tempore in tempore, quando alicuno repentiva su peccatos, assi que ille non se sentiva multe melior que un persona infidel, e voleva comenciar un nove vita.)

In Tyrus videva io sur parte posterior de un templo un simple epitaphio de illes duo milles brave citatanos, qui Alexandro le Grande judicava crucifiger in irritation del octo menses que ille habeva debite perder in assedio del urbe.

Durante le viage de Tyrus a Antiochia conversava io multe con Apollos, e nos deveniva bon amicos. Ille esseva alicun annos plus vetule que io e fidantiate con un judea in Alexandria, a ibi ille nunc viagiava pro ceremonia nuptial. Ille me diceva sincermente, que quando ille se converteva al judaismo isto esseva in initio le major parte pro poter maritar le bellissime Rachel, de que ille se esseva follemente inamorate; ma post que ille plus precisemente habeva facite cognoscentia de nostre religion mitteva ille le multo plus alte in valor que su religiones compatriota grec.

-- Como pote on creder in Zeus hodie, diceva ille, quando cata persona educate sape que ille esseva in antiquitate un parve rege de piratas sur Creta? Ibi videva Evemero su tumba.

-- Vermente, diceva io satis stupefacite, ha ille existite in veritate? Tunc, esseva ille in realitate tanto circumstantial in su affaires de amor como on pretende?

-- Isto es un altere historia, diceva Apollos. In mundo ancian debeva ja omne reges e monarchas e nobiles originar se de deos, e preferibilemente de Zeus naturalmente. Il es pro isto Homero e altere vetule poetas del corte ha debite fortiar su phantasia per provider un incredibile multitude de amantes.

Ille narrava del resto que jam su patre -- qui moriva ante alicun annos -- habeva abandonate le vetule credentia in deos de grecos e se habeva dedicate a mysterios de Attis pro devenir involvite in resurrection e vita eternal.

E quando nos arrivava in Antiochia e camminava bracio in bracio circum in iste magnificente moderne metropole, guidava Apollos me un die a tumba de su patre, in un grande cemeterio al est de urbe. Un simple cruce ornamentava le petra tumbal (le symbolo del sol e resurrection, explicava Apollos) e le inscription proclamava que le morto habeva morite in fide de su salvator, Senior Deo Attis.

Io demandava Apollos si iste Attis, le que on anque appellava Adonis (isto es, »le senior»), anque habeva existite in realitate, como Zeus. De isto ille sapeva nihil, ma considerava isto satis probabile.

Apollos mitteva un corona sur le tumba. E quando nos ambulava retro al urbe, diceva ille:

-- Io es contente a apprender que tu patre es un phariseo. Nam io sape que le phariseos predica resurrection de morte, e io es stupefacte que on dice que il ha altere rabbines e exegetas judee qui contradice le immortalitate del anima e qui supporta su opinion per que il non ha nulle mention de iste cosa in le sacre scriptos.

Io mesme naturalmente ancora non es un specialista in illos, ben que io ha passate plure dies in le Bibliotheca Regal in Alexandria per leger los, in greco naturalmente; ma io debe regrettabilemente admitter que io non in illos habeva potite trovar ulle supporto pro mi sperantia de immortalitate.

Al contrario trovava io un die iste parolas in un de scriptos ubi le sage rege Salomon scribeva: »Il es pro infantes de homines como pro bestias; como bestias mori, talmente illes mori; Tote illes ha un mesme sorta de anima. Si, homines non ha nulle cosa avante de bestias, nam toto es vanitate.» -- Como triste doctrina! Como io regretta le povre rege Salomon in su tote excellentia e splendor e sapientia!

Le affaires de mi oncles in Antiochia teneva nos in le urbe plure septimanas. Le cosas esseva, que mi oncle Simon, un aurifice, habeva traciate un collection de immensemente costose joieles sculpte, gemmas, petras preciose, cameos, que on pretendeva pertiner a necuno minor que regina Monima del Ponto, un amante de Mithridate le Grande, durante su tempore le plus belle, le plus celere e le plus admirate femina in le mundo.

Si oncle Simon poteva accider iste tresores pro un precio passabile, poteva ille predeterminar que ille trovava un comprator de illos inter le plus alte aristocrates de Roma. Ma isto esseva un commercio grande, e pro isto ille habeva empleate su fratres como cointeressatos.

Un aurifice phenicie in Antiochia, le melior connexion de affaires de Simon sur le loco, le habeva date un indication super iste e esseva immixte in le affaire. Le tresor se situava in un casa private de un nobile seniora, de un familia que durante su tempore esseva ligate al corte de regina Monina. Iste seniora, qui viveva in circumstantias modeste, esseva naturalmente solo un mediator in le affaire; a qui le tresor vermente pertineva poteva io nunquam apprender, o etiam io lo ha oblidate.

Quando le affaire finalmente esseva arrangiate e nos habeva le tresor securmente in le nave, nos sortiva le porto e dirigeva verso le sud, directemente a Alexandria. Il esseva le comencio de maio, e il habeva un temperie magnific. Nos prendeva nostre repastos sur ponte sub un tenta parasolar con strias purpuree, e sovente nos sedeva (o jaceva) ibi con un bottilia de vitro de vino o duo (no, il naturalmente non habeva bottilias de vitro, ma pottos grande de gres) e conversava ibi super varie cosas. Non le minimo super commatrages regal de Roma.

Timide de homines e insociabile le imperio se habeva retirate retro a su castello sur Capri, ibi ille (como on supponeva) sedeva in le fundo de un grotta obscur e governava le mundo per magia secrete. Ma oncle Simon credeva plus tosto que ille sedeva e se inebriava in le grotta; jam durante su annos plus juvene le soldatos le appellava Biberius (isto es, de bibulo, abusator de alcohol) in loco de Tiberius.

Mi oncles susurrava cetero etiam in allusiones velate, que ille credeva que io non comprendeva, super altere cosas que Tiberius habeva pro se mesme in le grotta. Ma io me quasi doleva del imperator quando oncle Simon citava un initio de un lettera, que on affirmava que ille habeva scribite pro senato e que oncle Simon diceva que circulava como copias in Roma: »Lo que io va scriber pro Nos, reunite patres, o como io va scriber, o lo que io non va scriber -- que le diabolo me ingluti si io lo sape!»

-- Oh si, sancte deo, diceva oncle Ephraim, que occurrera a nos omnes, si le mundo es governate de iste maniera!

-- Il ha le ultime tempore del mundo, diceva oncle Naftali. In casa in Marseille il ha un astrologo chaldaic, qui ha predicite que le sol va cader in le centro del Foro Roman le 21 de septembre. Non que io lo credeva, ma on pote vermente expectar quecunque hodie! Ja esseva cosas differentemente durante le tempore de vetule imperio!

E mi oncles se rememorava con un emotion le vetule imperio Augusto, que nunc habeva essite morte dece annos e secundo le plus credibile testimonios habeva partite in alto pro celo. Ille habeva essite explicite amical verso le judeos, como Julius Caesar ante ille, e mesmo presentate al deo de Israel le politessa de inviar presentes costose pro templo de Jerusalem.

-- Tja! diceva oncle Ephraim, si isto nunc non plus tosto esseva de politessa verso su benedicte estimate amico in affaires rege Herode.

Il me multo placeva le educative conversationes de mi oncles -- educative pro me, qui esseva solmente un puero ex un Abdera distante.

Nos juvenes -- cosino Jona, Apollos e io -- conversava naturalmente anque un bon amonta con unaltere. Jona, qui habeva studiate mathematica e astronomia, me explicava como il es con le cosas con le sol e le luna. Un professor in Alexandria -- como on le appellava lo ha io oblidate -- habeva calculate (secundo que methodo, isto io non exactemente comprendeva) que le distantia del terra al sol es dece-nove vices tanto grande que le distantia del terra al luna, e proque le sol e le luna pare esser equalmente grande, debe dunque le sol esser dece-nove vices tanto grande como le luna!

-- No, ascolta tu Jona, diceva su patre, que contos de marineros menti tu pro le juvenes! Que le sol esserea dece-nove vices tanto grande como le luna, ben que cata camelo quecunque pote vider que illos es equalmente grande.

-- Quanto longe es il al sol e al luna, diceva oncle Simon, isto sape solmente Le Glorificate, qui los ha create e ponite al firmamento pro brillar a nos!

Ma oncle Ephraim, qui esseva un homine studiate e qui habeva plure obras de sapientia inter su articulos editorial, diceva que un cec, que se ha dedicate in secretos de mathematica, a vices pote vider plus longe que un altere con su duo oculos.

In le initio del viage ventava il un legier vento del sud. Ma quando nos habeva ganiate un parte preter del Cypro, il comenciava ventar un fresc brisa del nord-est, assi que nos habeva le vento de detra e nos poteva altiar le velas, e nunc nos avantiava con multe rapiditate! E un vespere, breve post le poner del sol, critava le vigilator de su loco in proa:

-- Pharos in vista!

Nos omnes hastava in alto. Al plus basse in horizonte poteva nos perciper un parve stella rubie con un lumine debile e nebulose. Isto esseva le octave meravilia del mundo, le pharo del Alexandria.

Apollos recitava in voce basse, como pro se mesme, alicun versos que ille eveniva memorar:

»Il ha un insula in bracios del mar tempestuose

un distantia del costa del Egypto -- on lo appella Pharos --

lontan de un viage de un jorno pro nave oceanic

con un vento de detra pro velocitate plus rapide.

Il ha un porto bon ibi, con un plagia, ubi es felice le abbordo

pro marineros entrar, pro levar aqua de un puteo obscur.»

-- Isto ha Homero mal comprendite, diceva oncle Ephraim, o tunc ha le fango del Nilo plenate un area grande post su tempore. Hodie ha il gratias a deo non un viage de un die de Pharos al costa. Le distantia del imbarcatorio, que conduce del insula al citate, es solmente septe stadios de longor, e on lo ambula commodemente durante un tempore de quarto de hora.

Le parve debile stella rubie in horizonte deveniva poco a poco plus grande e plus clar e eclipsava tosto le stellas ver. E jam post alicun horas nos dirigeva in le porto del Alexandria.