Sołobik při Lubozu

nadpis	Sołobik při Lubozu
awtor	Jan Wjela
lěto	1853
žórło	Časopis Maćicy Serbskeje 1853-54
licenca	public domain

Tam wyše Hórki delnjeje
Při dworje Lubozu
So Šprewja ćicho rozběhnje
Do rěkow do dweju.

Tam pod hrodźiškom zastarsku
Stał dub je šěroki,
Je krywał skradźnej lubeju
We nócnej mjelčini.

A pod nim knježna zemjanska
Je w drasće pachołskej
So z dušu horcej slubjała.
Najrjeńšom młodźencej.

Pak slědny łakańc přeradźi
Jej' nanej hordemu.
Tón zły so póčmje nastaji
Za dub na łakańcu.

W srjedź nocy lubje šeptajo
So zwjeze witanje.
A koš a słódke lubjenjo
Do keŕkow šučeše.

„Njech praja, zo ty róboćan,
Mi sy ty zemjanski!“
„„Ach lubuška, twój hordy nan
Će nihdy njeda mi!““

„Bje z zemjanami złotymi
Ći njeje runjeća;
Mysł hraje wša mi we tebi
A žiły zaržuja.“

„„Ow duša miła, zernička,
We ćmowym žiwjenju!
Mi přichod raje wotanka,
Mam tebje za ruku.““—

„„„Ty woči zběhaš wysoko,
Ty psysko prašiwe!“““
Pan z mječom w złobach wulećo
Za hólcom kałaše.

A Mila jeho zaskočo:
„ Daj pokoj!“ zaškrěča,
„Naj' lubosć kćěje pócćiwšo,
Hač hwěžka wječorna!“

A nanowy mječ zawadźi
Do dźówki boheje,
Zo křik ji smjertny wuleći —
A smjerć ju popadźe. —

Tón dub tam wjacy njesteji,
Nic žadyn wopomnik;
Nož po nocach tam žałosći
Wo lubej' sołobik.