Smjerć maćerje Jugowićow

nadpis	Smjerć maćerje Jugowićow
awtor	južnoserbska narodna
přełožowar	Jurij Winger
lěto	1897
žórło	http://texty.citanka.cz/
licenca	public domain
nota	stary prawopis, Łužica 1897

    Miły Božo, wulki to dźiw Boži!
    Hdyž so zehna na Kosowe wójska,
    We wójsku tym dźewjeć Jugowićow
    A Jug Bogdan: dźesaty wón běše.
    Boha prosy Jugowićow maćeŕ,
    Zo by Bóh ji woči sokołowej
    Dał, a křidle běłej swětłoh' kołpja.
    Lećała by na Kosowe rune,
    Widźała tam dźewjeć Jugowićow,
    Dźesateho Jug Bogdana starca.
    Prosyła je, Boha naprosyła:
    Bóh je dał ji woči sokołowej
    A tež křidle běłej swěiłoh' kołpja;
    Wona leći na Kosowe rune:
    Mortwych nańdźe dźewjeć Jugowićow,
    Dźesateho Jug Bogdana starca.
    Wyše nich bě dźewjeć wójnskich hlebji,
    Nad hlebjemi sokołow pak dźewjeć,
    Wokoł' hłebjow dźewjeć dobrych koni,
    Pódla hlebjow dźewjeć dźiwich lawow.
    Zarjehota dźewjeć dobrych koni,
    Z dobom zaru dźewjeć dźiwich lawow,
    Zaškrěca tež sokołow tych dźewjeć.
    Ale maćeŕ hrudźe twjerdej' była,
    Sylzy wot wutroby njespušćiła;
    Ale jima dźewjeć dobrych koni,
    Zjimała tež dźewjeć dźiwich lawow,
    Zjimała tež sokołow wšěch dźewjeć.
    Potom wróći so do hrodu běłoh'.
    Synowki ju z dala wuhladachu,
    Krocałku drje napřećo ji dźěchu.
    Zawrěšćało wudowow je dźewjeć,
    Zapłakało syrotow je dźewjeć,
    Zawrěšćało dźewjeć dobrych koni,
    Zaruło je dźewjeć dźiwich lawow,
    Zaškrěčało sokołow je dźewjeć.
    Ale maćeŕ hrudźe twjerdej' była,
    Sylzy wot wutroby njespušćiła.
    Hdyž je było w nocy wo połnocy,
    Zawrěšća to Damjanowy běłoš
    Praša mać so Damjanowej' lubej':
    Synowka mi, luba Damjanowa,
    Sto nam wrěšći Damjanowy šumjel?
    Hač je hłódny pšenicy drje běłej',
    Abo lačny wody ze Zwečana?

    Wotmołwja ]ej luba Damjanowa:
    "Maći naša, maći Damjanowa,
    Njeje hłódny pšenicy wšak běłej',
    Njeje lačny wody ze Zwečana:
    Je wšak jeho Damjan toniu zwučił,
    Do poł nocy sytnoh' wowsa kramšćić,
    Wot połnocy drohu pućowaći;
    Tak wón želi swojoh' hospodarja,
    Zo joh' njeje ńa sebi dom přinjesł.

    Ale maćeŕ hmdźe twjerdej' była,
    Sylzy wot wutroby njespušćiła.

    Nazajtra, hdyž zaswitał dźeń běły,
    Lećitaj dha hawronaj dwaj čornej,
    Krwawe matej křidła do ramjeni,
    Na pysku so běła pěna ješći.
    Ruku njesetaj wot khrobłoh' rjeka,
    A na rucy slubny pjeršćeń złoty.
    Pušćiłoj stej ruku maćeri do klina.

    Wza sej ruku Jugowićow maćeŕ,
    Wjerćała z njej a ju wobroćała,
    Zawołała Damjanowu lubu;
    Synowka mi, luba Damjanowa,
    Póznawaš ju, čeja tale ruka?"

    Rjekny na to luba Damjanowa:
    "Maći moja, maći Damjanowa!
    To je ruka našeho Damjana,
    Dokelž znaju slubny pjeršćeń, maći,
    Slubny pjeršćeń ze mnu był je k wěrowanju."
    Wza sej maćeŕ ruku Damjanowu,
    Wjerćała z njej a ju wobroćała,
    Potom z ruku z ćicha bjesad'wała.
    "Moja ruka, zelene jabłučko,
    Hdźe sy rostła, hdźe sy wotšćipnjena?
    Ach, sy rostła na mojim mi klinje
    Wotšćipnjena na Kosowym runym!"

    Tole prajo, lohko dušu spušći.