Schesserlied
Et schallt e Klång durch ås Gemin, dåt äs e frådig Lokt!
Et wīß et alles grüß uch klīn: em scheßt, et wird en Brokt.
Wī sīl et sen? Wī sīl et sen? Mer wässen’t alle gāt, -
wō hegt en Brokt ze hīschen äs, si bäst gewäß nor tā’t.
De Riëw dä wäll en Håldung hun, wel’t åndersch glat net gīt.
Em bängt sä un en Stiëwel un, dat sä uch Weϊmern drīt.
Ta bäst de Riëw - ta bäst de Riëw - der Stiëwel äs uch hä.
Bangd dech un än, ämschläng än fiëst, ent wärd seng Brokt, seng Frä.
Wat uch en åndert gäre wed, ir hud et na erlangt.
Em wīß et sächer dat et ech net äm de Zākunft bangt.
Nor de Gesangd - nor de Gesangd - sol Gott der Herr ech giën,
mēr wat det Schäcksål mät sich brängt, ir kennt et af ech niën.
Der Kronz, än åser Hånd dī drīt en Zedel ugefächt.
Herr gäw! dat än Erfällung gīt, dåt wat der Zedel sprächt.
Drō net vergiëßt! Drō net vergiëßt! wä gläcklich ir uch segd!
Dinkt uch un ås, dinkt gärn zeräck un ås hīsch Jugendzegd.
(Brokt sängt):
Ech dånken ech dot ir set kun za desem Ugebläck.
Uch hinfīrt niët meng Frängdscheft un, ent net benegd me Gläck.
Sed frī - sed frī, sed fri - sed frī, si lang ir lädich segd!
Der Herrgott dī am Hemmel ås, dī wīß se schīn ir Zegd.
Liëwt wīl, ir schatzig Stuwe meng, an diën ech hu gehoußt.
Ech sål ne uch en Wirtä’ sen, na båld af ījän Foust.
Hawt Dank! - Hawt Dank!, Hawt Dank - Hawt Dank
dä ir ä Fråd uch Schmerz fīr mech gesorgt,
meng Vueterhånd, meng trået Motterharz.
(Chor):
Det Schessen nit noch nichen Ungd.
Na kit ås Palwer drun, mir niën ås Bissen än de Hängd,
dä mir vum Depner’ hun.
Scheßt, da et kracht! Scheßt, dat et kracht!
Ir Wirtscheft sål gedån!
Esefelt Gälde selt er hun, wä wat hä Scherwen lån!