Rodemann
| Rodemann. | |
|---|---|
| Author: | J. P. Lyser |
| Text type: | Märken |
| Comment: |
from: J. P. Lyser: Abendländische tausend und eine Nacht. 7. Bändchen Google Böker, S. 98-101
|
| : | |
Fünfhundert drei und funfzigste Nacht.
Diesen Abend theilte der Caplan die plattdeutsche Sage mit, wie folgt:
Rodemann.
Dat is de Geschicht von Rodemann, de sick in Pommern begeben hett; nemlich: do was maol vor veelen Johren in Pommern een armen Mann, de hett [099]Rodemann heeten, den sien Fru was all lang dod un he har en lütj Kind un darörr ging he um Dagelohn arbieden.
Nu was da oock een riecken Mann, wie de heeten hett, weet ick nich, de har oock een Fru, de levt noch, averst se har dat kole Fever un kunn nich gesund waren, daröwer was de riecke Mann most bedrewt und blaart un greent wat he kunn un wußt.
Da seggt sien Fru to em: „Ach, mien leven Mann, wie duur'st Du mie! averst mie is nich to helpen, wenn ick nich en Minschen-Haart to eeten kriegen kann; kannst Du mie aver een Minschenhaart braaden, datt ick't eeten kann, so bliev ick leven un werr weeder gesund.“
As datt de riecke Mann hört, da mokt he grimmig vergrellte Ogen, un seggt he to sien Fru: „töw een bitgen, ick kom glieck werrer,“ un damit löppt he hen to Rodemann's Hus un kloppt an de Husdöhr.
Nu was't all Abend un de lütje Jung von Rodemann lag all in Bett un slöp, Rodemann saat averst noch upp un schnöad Pantüffel ut Holt.
As nu Rodemann dat Kloppen an de Husdöhr hört', da wurr em curios to Modh un he seggt to sick sülwsten: „Ick weet nich, wat mie upp eenmol vör en Grugel ankummt, ick mutt averst doch sehn, weken outen is.“ — Somit nimmt de Lamp vom Disch, geith rut upp de Vöördeel un schlött de Husdöhr upp.
Da rennt em de riecke Mann entgegen, mit een [100]groot Kniepmeeter in de Hand, un de Düwel plagt em, dat he den armen Rodemann dat Kniepmeeter in de Brust stött, datt Rodemann hinschleid so lang es is un Ogenblicks dod was.
Darnach schnitt de riecke Mann den Rodemann dat Haart ut den Liew, löppt damit na Hus, braa't et in de Pann', un gifft et siene Fru to freeten, de ock glieck darnach gesund wurd.
Averst as am annern Abend de riecke Mann un Fru tohop in de Stuv sitten, da kiekt sick de Mann immer um. Da seggt sien Fru to em: „averst Mann, watt kiekst die immer so um un trekst en Schnut as har'st Du Liewwehdaag?“ Da seggt de Mann: „Ach Gott! ick weet nich — mie is upp eenmal so curios, un mie gruut vor mi selver.“ Un as de Mann so seggt, horch, da geiht et Trab, trab, trab! buten vor de Döhr.
Da ward de riecke Mann lieckenblaß un fragt: „Weken kloppt da buten an mien Husdöhr?“
Da röpt et buten: „Rodemann is da!“
Da seggt riecke Mann:
„Rode — Rode — Rodemann?
Mie kummt een groten Grugel an!“
„Warum gruu't die denn vor dien Nachbaar Rodemann?“ frogt de Fru; — averst de riecke Mann kunn eer keen Antwort geben. Denn: horch! Trab, trab, trab, schleit et werrer buten an de Döhr.
[101]„Weken is da?“ fragt de riecke Mann.
Da röpt et buten: „Rodemann un sien Fru!“
Da seggt de Fru: „Gott Help uns! iß denn nich Rodemann's Fru all an de twee Jahr dod?“
Eer Mann averst antwort' eer nich, sondern fangt an to blaaren un seggt:
„Rode — Rode — Rodemann?
Watt kummt wie vor een Gruael an!“
Un horch, buten schleit et an de Döhr: Trab, trab, trab!
„Herr Jesus! weken iß an mien Husdöhr?“ röpt de riecke Mann.
Da gröhlt et buten:
„Rode — Rode — Rodemann!
Rodemann iß dabie!
Un sien Wiew Marie!
He will sien Haart von Die!
„Rode — Rode — Rodemann! —
Nu geiht de grote Grugel an!“ —
röpt de riecke Mann un fallt vom Stohl un is dod.
Rodemann's lüttjen Jungen hett de riecke Fru to sick nahmen un hett em all eer Vermögen verschrewen.