Reynke de Vos/Dat verde boek: VII. capittel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Dat verde boek: VI. capittel Reynke de Vos Dat verde boek: VIII. capittel -->

Dat VII. capittel[edit]

Wo Ysegrym vnde Reynke beyde to kampe quemen vnde wat se beyden vor eyde sworen vp malckander.

Alse de konnynck Reynken vornam,
Dat he so beschoren quam,
Datmen ene so to kreyte brochte,
He lachede syner al dat he mochte.
He sach en alsus veth ghesmeret
Vnde sprack: »o voß, we heft dy dat gheleret?
Du machst wol heten Reynke voß,
Du byst en altomalen to loß,
In allen orden westu eyn hol.
Wyl yd dy nu helpen, dat vynstu wol.« 

Reynke nech deme konnynge sere
Vnde bod ok der konnygynnen ere.
He wysede syk to wesen wolghemeyt
Vnde spranck myt des in den kreyt.
Dar was de wulff myt synen vrunden,
De alle Reynken des quadesten gunden.
Se spreken mannich vorbolgen word.
De kreytwarders brochten de hylgen vord,
Dat was de lupard vnde de loß.
Dar moste sweren beyde wulff vnde voß,
Vmme wat se dar quemen in den kreyt.
De wulff de swor den ersten eyt.
He swor, dat Reynke were eyn vorreder,
Eyn deff, eyn morder, eyn mysdeder,
Eyn ebreker vnde eyn valsch ketyff.
»Dyt gylt vns beyden lyff vmme lyff.« 

Reynke swor wedder in deme suluen kreyt,
Dat de wulff swore eynen valschen eyt.
He swor ok, dat Ysegrym, de here,
Vp en loghe vnde vnrichtich were.
He scholde nummer war maken den eyt.

Do spreken, de dar bewareden den kreyt:
»Doet, wat gy schuldich to donde syn!
De rechtferdich is, wert drade wol schyn.«
Do ghyngen vth beyde kleyn vnde de groten,
Men desse twey worden bynnen besloten.
De apynne vormande Reynken der word,
De he van er hadde ghehord.

Reynke sprack myt vryeme mod:
»Ik weet yd, gy segent gerne gud.
Nicht to myn! ik wyl dar an.
Ik hebbe wol eer by nachte ghan,
Dar ik alsodanes hebbe ghehalet,
Dat noch nicht al is betalet,
Dar vmme ik moste wagen myn lyff.
So wyl ik ok yegen dessen ketyff
Myn lyff niu wagen vnde dön dat sulue
Vnde schenden ene vnde alle de wulue.
Ik hope to eren myn gantze gheslecht
Vnde wyl eme indryuen, dat he hir secht.« 

Sus leten se desse twey alleen.
Dar mochtemen do twey kempers seen!