Reynke de Vos/Dat erste boek: XXVII. capittel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Dat erste boek: XXVI. capittel Reynke de Vos Dat erste boek: XXVIII. capittel -->

Dat XXVII. ghesette[edit]

Wo Reynke den konnynck vnde de konnygynne vorleydet myt loghene vnde se in waenhöpenynge brynckt van deme schatte.

De konnynck vnde de konnygynne,
Se hopeden beyde vp ghewynne.
Se nemen Reynken vp eynen ort
Vnde spreken: »segget vns nu vort,
Wor gy hebben den groten schat!« 

Reynke sprack: »wat hulpe my dat,
Scholde ik nu wysen myn gud
Deme konnynge, de my hangen doet
Vnde löuet den deuen vnde mordeneren,
De myt legende my besweren
Vnde wyllen my vorretlyken myn lyff affwynnen?«
»Neen, Reynke«, sprack de konnygynne,
»Myn here schal yw laten leuen
Vnde yw vruntlyken vorgheuen
Alto malen synen öuelen mod.
Gy scholen vort an wesen vroet
Vnde myneme heren alle tyd ghetruwe.« 

Reynke sprack »myn leue vruwe,
In dem dat my de konnynck nu
Dyt vast louen wyl vor yw,
Dat ik mach hebben syne hülde,
Vnde alle myne bröke vnde schülde
Ok allen vmmod my wylle vorgheuen,
So is neen konnynck nu in deme leuen
So ryke, alze ik en maken wyl
(Wente des schattes is bouen mathe vyl)
Vnde eme wysen, wor de lycht.« 

De konninck sprak: »vrowe, louet eme nicht!
Legen, stelen vnde rouen,
Sodanes moghe gy eme to louen;
He is der argesten loggener eyn.« 

De konnyngynne sprack: »here, neyn!
Al was Reynke quad van leuen,
Nu moghe gy em wol louen gheuen,
Wente he den greuynck, synen vrunt,
Mede besecht in desser stunt,
Dar to ok synen eghen vader,
De he beschonen mochte alle gader
Vnde mochte dat seggen van ander deren,
Wolde he wesen quaderteren.
He wert nicht meer syn so vnghetruwe.« 

De konninck sprack: »mene gy dat, vruwe,
Vnde dor gy dat vor yuwe beste raden,
Dat dar nicht na kome groter schaden,
So wyl ik desse broke nemen vppe my
Van Reynken, wo groet de sake ok sy,
Vnde wyl echt läuen synen worden schone.
Men ick sweret em by myner krone:
Weret, dat he hir na meer myßdede,
Al, de em to horen tom teynden lede,
We se ok weren, se scholden al
Komen in schaden vnde vngheval,
Dar to in vele perlement.«
Reynke sach sus vmmewent
Den konnynck vnde krech eynen beteren mod.
»Here«, sprack he, »ik were vnvroet,
Wan ick nu spreke alzodane wort,
De ick so nicht bewysede vort,
Ja, in korter tyd, spade vnde vor.«
De konninck menede, yd were alzo,
Vnde vorgaff Reynken alle gader,
Erst de vngunste van syneme vader
Vnde syne eghene schülde ock alzo.
Do wart Reynke vtermaten vro.
Dat enkonde ok anders nicht wesen,
Wente he was van deme dode ghenesen.