Recklich Med
Et wor amol en recklich Med,
äm dä sich munch i Knecht gern dreht,
si weiss wä Mälch, si rit wä Blät,
doch lider wasst se et ze gat,
dät sä um allerheschte wor,
hm, hm, cha, cha, um allerheschte wor.
E stattlich Pursch di wul se fran,
end sä wul än dich gärn zem man,
well hi e wacker Kont uch fesch,
doch wä hi se zer Fra dro hesch
si ställt se sich als wil se net,
hm, hm, cha, cha, als wil se währlich net.
„Ach, Mottero, ich bleiwen hä,
net git mich schin dem Misch zer Frä!“
„Woräm dänn net, ta Guldich't menj?
Ir wed det Stattlich Puer jo senj.“
„Ich bän halt doch noch vil ze jang.“
Hm, hm, cha, cha, se wor noch vil ze jang.
Der Motter wor dat zwar net riecht,
et det er lid äm dese Kniecht,
doch sot se:„wä et dir gefällt,
ta salt dien fränjdern dien ta wällt,
ech zwänje dich za nichem net.“
Hm, hm, cha, cha, de Motter zwänjt se net.
Kom hat de med des Ried gehirt
si wor se neklich ganz bekihrt,
af ist wor de Verställung ous
end schniel platzt är der Wirt erous:
„Ach Motter, Motter, zwänjt mich doch,
hm, hm, cha, cha, ach Motter zwänjt mich doch!“