Psalm Cionskich jatych

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Psalm Cionskich jatych

Hdyž budźe jónu přińć za nas
tón jara požadany čas,
zo Bóh, kaž zjewił nam je prjedy,
to naše jastwo rozłamje
a swojich jatych powjedźe,
ow kajke wjesele b´dźe tehdy!

Ta zbóžnosć budźe přeměrna,
kiž tehdom budźe začuta,
my budźemy kaž zatorhnjeni,
kaž ći su, kotrymž dźije so,
zo lědom b´dźemy wěrić to,
štož woči budźa widźeć rjenje.

Naš rót, kiž přez tu zrudobu
je zhubił młódnosć wjesołu,
so tehdom budźe wusmějować
a jazyk naš wot Jezusa
b´dźe rěčeć połny chwalenja
a krala swěrnosć powyšować.

Twój hnadny puć pak tajki je,
zo wusyw sylzow prjedy dźe
a potom z wjesołosću žnjemy.
Duž drohe symjo na zemi
nětk rozsywamy k wěčnosći,
hdyž z płačom chodźo zdychujemy.

Ta zyma pak, ta minje so,
a hižom kćěje nalěćo,
po mało dnjach da přińdu wšitcy
ći swjeći Boži z tyšnosće
ze snopami a dźerža žně
a njejsu wjace cuzomnicy.