Prose e poesie bellunesi 2012

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Prose e poesie bellunesi 2012  (2012) 
by AA.VV
Prose e poesie bellunesi

“No conta ce che i ve disc, ra paroles e ra idees es po mudà el mondo …”[edit]

Antonio Alberti Cuciarin (1946)

Vienia fora, del 1989 (Oscar ’90 par ra meo scenejatura originale), el film dal titolo par ingleje “Dead Poets Society”, sojeto e scenejatura de Tom Schulman, rejia de Peter Weir, prin ator Robin Williams. Par talian el titolo l ea stà voltà con “L’attimo fuggente” e l aea abù un suzesso pi che bon.

Ra trama e l ordì de ra storia, conta del se desvose de inze de na scora, un colejo de chi severe, ra Welton inze l Vermont, che r à intramèso chi che fesc scora el professor John Keating (Robin Williams), che insegna ra leteratura e che l para inaante un ‘sì contra el conforme e ra moda a ra vecia de fei scora, che para i so alieve vesc un pensà libero e fora da duta ra regoles betudes ‘sò da outre, e chesto soralduto par ra leteratura e ra poesia. Alcuante de ste tosate, ciapade da ra scora del professor Keating, da ra “Setta dei Poeti Estinti” (“Dead Poets Society”) i taca a se ciatà de scondon fora de ra scora par dì su e scrie poesies.

Ciatade e denunziade par no n esse del ver, par ra scora e ra so moda de esse e de pensà, un de lore, dapo de un radego con so pare, el se copa; de duto chesto vien dà ra colpa al professor, che par gouja de chel el vien parà fora e i tocia sin ‘sì da ra scora. Intanto che l disc sanin a dute i sò tosate che i sà che l no n à gnanche mesa colpa, un a ra ota i monta in pès sul banco e i lo saluda cemodo che i usaa par solito: - O Capitagno, mé capitagno ! - chesto par sotelineà ra so stima vesc chel on che l aea dà ispirazion par na noa e fora del solito moda de vede e portà inaante ra vita e ra scora medema.

1957: rua in Anpezo, e l no sin ‘siarà pi, un professor de letres, destinà a ra Scora Mesanes Statales, che inalora es ea agnoche ades l é ra Ciasa de ra Regoles, che ‘sà l ea ra Scora Elementares del paes. Al pian tèra na botega de damagnà (SCAL), al prin e secondo pian fronte canonega ra Scora Mesanes, su sul terzo el Liceo Antonelli.

El nosc on l é un abruzes, nasciù a Lanciano el 15 de jenaro del ’23, vienù fora da ra Normale de Pisa, e che l aea abù professore come Luigi Russo, Delio Cantimori, Giorgio Pasquali e outre.

Vecia scores, donca, puza da bacalà che và su pa ra sciares da ra botega SCAL; e l é stà propio là che ei petà inze par ra prima ota con el; e l é propio a el che ra mè mente r é ‘suda alolo e zenza tropo pensà sora, a bete in cubia i doi professore anche de fisico, pizenis e stagne, iusto ra prima ota che ei abù modo (ghin sarae stà outres) de vede chel film.

Chel professor l é Roberto Pappacena, che ben par poche l é bisoin de prejentà, tante i stade i sò scolare, jenerazios de scolare, e par cuanto polito che l à fato inze el paes e intrà ra ‘sente de Anpezo. Nossicuanta ra cultura che l à portà inaante inze l paes. L é stà el che l m à fato conosce i classiche de Omero; a nosoutre tosate de su de ca alcuanto grese el m à betù inze anche ra poesia, de chera che reoltaa su el bel zarneo de ra metrica e de ra rima, che de ra otes ra saea da papagal, zenza par chesto scorse inze l zesto un Pascoli e conpagne, ma i saé vardà da outre ciantoi; soutaa fora poetes del dì de ancuoi come, digo ‘sò a cajo, Palazzeschi, Ungaretti o Saba, opura un Garcia Lorca, defizile ma par me l ea stà un amor a ra prima ociada (e l dura ancora ades). El m aea insegnà el “senso critico” de ra paroles e de ce che es vo dì, pitosc ca el sò esse betudes ‘sò; ce che el poeta vorea me dì, ra paroles come un ponte intrà el e tu; e inze ra poesia, ra paroles es s à senpre na mondura da festa.

Tosate, come dute i tosate de l mondo, scaeze e fazilitoi, no senpre con nafré de chera che se disc; come incraota che nosoutre solite zinche, da res sete e mesa da bonora son ‘sude a sonà in ciasa soa parceche aaon deziso de ‘sì a vardà r eclisse de soroio, che ra sarae stada vesc res oto; noma che l ea de febraro, e par ra vede l ea bisoin de si vesc el sol fiori, a ovest de ra val; noma che on scì oservà el fenomeno (del ‘59 o ‘60, no me sovien de seguro) coi vieres fumade, ma po s on fermà a ciasa mea in Col a fei marenda, e son tornade a scora come se nuia fosse, vesc mesodì. Cemodo che l ea de iusto, no se r on caada con poco; no stago a contà i castighe.

In dut i caje, na ventina de tosate e tosates a pendoron de ra so paroles, lezios fora de ra solita robes alolo dapò el fascismo, tirade inze par dezide ra notes, i vote da dà, con bateboi intra de nosoutre: natural che se tegnaon terzo, ma con tropa idea de iustizia conpagna par dute; fosc l ea ra prima scora de democrazia, proes de sozialità vesc chi outre e vesc nosoutre medeme. De seguro nos no se rendaon conto, me el seme l ea stà bicià; tociaa a nosoutre fei a ra moda che el fior drio a bicià fora el podesse dà anche un fruto. Ades no pratendo de esse un dei meo frute che se dijea ignante, zerto che chesto mè “negro su bianco” el vien fora da chel seme; el piazer de aé algo da dì e inze calche maniera el dì, de seguro col magro saé che ei sturtà su, ma zenza chera paura che te ciapa con un lapisc inze man daante un sfoi bianco da enpì de paroles che res sepe da algo; chel “panico” che bloca ra mente a un pitor che no n ebe ‘sà pa ra testa el disegno, de un Michelanjelo con el mazoco inze man che l no sà de ce ver dà el prin colpo de ra ponta, e che l resta là, come Taco, co ra man par aria. Ades no sei se esse grate vesc calchedun che el staghe ancora de ciasa intrà de nosoutre, de seguro ió ei un debito da pagà fora, pizenin o gran che l see, e ei chera con chesto mè scrito, anche se zincuanta ane dapò, de comedà via e i dà merito a chel professor de letres ruà in Anpezo inze chel indalonse 1957; e ‘sonto pede anche el despiazer che l see restà vedovo apena ‘sà alcuante mesc col mè recordà de ra so femena Gianna. Gramarzé ben - O capitano, mio capitano.-

(Anpezo-Cortina d'Ampezzo)


La Olpe e l Loo.[edit]

Piero De Ghetto de Roche de Liseo (1932)

An contadin l aea an bel pulinei davesin de cesa, e ize l aea an grun de pites. Can che la Olpe la se à incorto che al bus de la pites al restaa senpre vèrto, dì e nuote, duta la seres la dea ize a se tol na pita. Al Loo l à pensà: “ … se la và ela, puos dì anche ió ...” Ma al paron de la pites al s aea incorto che dute i dis i manciaa na pita, e na sera l à aspietà fin che la Olpe l é duda ize e al i à da an gran colpo do par la testa. Na gran cainada e la Olpe l é scanpada. Al Loo al i é dù davesin e al i à domandà: “Parcè no asto la pita sta sera?” “No se puó dì ize pulinei sta sera“ la i à respondù la Olpe; “l è an fun là ize che no se riesse gnanche a tirà al fiado.“ “Ce delicata che te sos”, l à pensà al Loo, “ce gosto che see par an tin de fun ...” E daspò l é dù ize. Can che l à ciapà anche el na gran bota su la testa, l é ienù fora de corsa e al i à dito a la Olpe, che la fasea a finta de esse duta seria, ma che l aea i guoie che ridea: “Ciami fun tu a la paches; parcè no te me as dito che là ize i peta?” E la Olpe: “La nona, che l era partida do par Firenze, la disea senpre - mal comune, mezzo gaudio - e ió goleo vede se l é vero. Tu ce disto” ? “Uhhhuhuuu !!!” l à dito al Loo…

(Borcia-Borca di Cadore

Al roco de Ana Martina.[edit]

Giovanni Battista Menegus (Tita da Ruséco, 1922)

Ana Martina l aea al pi bel roco che fusse mai stà par chi luoghe: ogni tanto, Ana al lo molaa fora de stala, parcé che al ciapasse l aria. L era, insoma, tratà con riguardo. Rico d Antonio e Pin da Ruséco, che i era de visinanza e mè coscrite, i era senpre insieme e insieme i fasea baronades e dispete a tante e daparduto. An dì i me dis: “Don su da Ana Martina, che incuoi l à molà fora al roco, che l è là che l gira intor ciasa.” Rico e Pin i dia sul seguro, parcé che i era stade ancora a fai danà sta bestia. Nos tré don su e ciaton al roco ize strada dei Danote, sora al toulà dei Martines. Sto roco l era an ciou fora de l ordenario, l era bel, gran, gras (“maestoso”), co na testona grossa che aea an per de corne mai viste, che giraa in tondo doi otes. L era superbo, cume che l saesse de esse an bel. Someaa chela bela testa de len scolpì, cui corne vere, che l era tacada sul muro ize l ostaria de Guarino. Ogni tanto al me vardaa e l era trancuilo, inpiantà seguro su la cuatro ianbes cume an ciaval da tiro. Rico al dis: “Prima proo ió, vosoutre dapò.” Lori i cognossea al diogo, par me l era la prima ota. Ize strada, poco pi n fora, l era an palo de la luce, de len, inpiantà su par apede al muro, a monte de la strada. Rico al se posta dante al palom cui brazes e la schena inarcade in avante e la ianbes an tin vertes, al varda fis al roco, che l é ize medo strada, distante da el poco pi de doi metre. Rico al scuminzia a dondolasse apena sui denoie, col corpo che và su e do, senpre pi svelto. Al roco, che in prenzipio l era trancuilo e l someaa distrato e indiferente, al scuminzia a pedegà, a rizà al nas, a sofià; al sbara i guoie, che l somea mato, al trema duto e dapò aé inarcà la schena e sbassà la testa, al scata cume na mola contro Rico che, anche el cume na mola, al se schiva a sinistra. La testada contro al palo l é stada cume na tonada e l à fato tremà anche i file de la luce. A mi m é restà al fiado. Dapò i é tocià a Pin a la stessa moda: prima l istigazion, dapò la schivanela, svelta cume an lanpo, e la tonada cume prima e i file che trema. L era ruà al mè turno e m era passà la guoia de ride; intanto vardo curioso la testa del roco, che la me fasea pensà su, ma me ero inpegnà e no goleo fai bruta fegura. Me l ai cavada ben anche ió, e ai sentù la tonada che à sgorlà i file de la luce ...

(San Vido-San Vito di Cadore)

Laori de staion.[edit]

Piero Bressan Bernardi (1920)


Tornea fiorir co lin canaipa e orz,
vegnia co l erba e fior la primavera
e cuant che l sol l deventea pi smort,
na luna se inpizea e se fea sera.

Passea la calda istà e se taiea l fen,
polenta se magnea là in mez al pra,
polsar sot a le onbrie co era saren,
la not se ndea a dormir inte tabià.

De autuno el gran laorar par legne e zoch,
con vache e fede a past de dì se ndea,
cavar canaipa, lin, patate e sorch,
fin che la brosa i pra no la cuerzea.

D invern se stea al calduz sora l fornel
e fora se vardea la nef cascar,
vegnia cuel dì che se copea l porzel,
le none le ghe dea col so filar.

Sani, autuni, istà e primavere,
ricordi de filò e de storie bele,
co insieme se passea le ciare sere,
godendosse a contar tute le stele.

(Gosalt-Gosaldo)

Vittorio Buzzo Piazzetta Stadé a ceda.

Ió voi dì a chi che scanpa
che i no sà chel che li spieta
cuan ch i é fora da la Val
e nessun pi li rispeta:

Stadé a ceda canaiaz
ne stadede a passà Cros
che sarede tribulade:
meio a zena sopa e mos.

Al paes sed rispetade
no i ve lassa nte na strada,
in cità ve spreme assei
pò i ve bicia come rada.

Benedeta la mió ceda
senza vasca e senza lus;
la iné pi bela de na regia
e nessun me ciama mus.
<

(Sa Stefi-Santo Stefano di Cadore)

Sara Casal Na ota.

Na ota. Na ota.
Na ota, e doi, e trei
me se dreza i caei

Na ota par dormì
doi ote par leà su
trei ote par … no l é mai fenì.

L era dut pi fazile na ota
se aea pi forze, se era pi staign
s i vedea vert, i prai
e bianche le era le neole
blu al zìel e rosa le
crode, sota al zìel
da la sera.

Al tenp al se mùof
e lughe a m incorde de come
che l se mùof
al vede e l sente
e pò no l vede pi
e incant che l vede
l é già sendù

e pò no l vede pi da nùof
al sen và, l é se n dù

me par da l vede e pò
al resta scondù
l é sendù, al se à scondù

anca se me par che l no sìebe
ancora ruà …
l é già sendù.

(Zoldo)

Italo De Candido Ciandon (1929) Dolomites.

Sede i salins dal ziel
fora d ogne ciadura …
vo ciode e martel
a scalà la vita dura …

par esse n on san
che monda su le alteze
la so anma d uman
col fió dle breze

ciantarei parole d ardento
su le vostre aute zime
e sarei ben contento
d algo che me redime …

lassù vorà esse
e i mió sforze é tance
ma co i mió atreze
ruo noma ai barance.

(Sa Stefi-Santo Stefano di Cadore)

Casonziei.[edit]

Piero De Ghetto de Roche de Liseo


La Pizzeria Croera da Borcia l à ciapà la medaia de oro canche l à presentà i casonziei a Brussels. Luca Da Corte, an Cadorin doven, pien de indegno e de iniziativa, al me à contà come che l é stada e al me à domandà se podeo scrive argo sui casonziei. E chesto l é chel che l é ienù fora …

Casonziei

Ma ce biei, ma ce boi!
Dasémeno an bon doi.
Ma ce boi, ma ce biei.
Benedete i casonziei!

Se te passa par la testa,
se te zerches l ocasion
par paussà o par fei festa,
par magnà argo da bon;

par se fei na ciacolada,
se te guos passate n ora,
casonziei co la spersada
e onto frito ia par sora.

Medo chilo de farina,
puoco sal e n tin de aga,
pasta sfuoia bela fina
e la zena l é insarzada.

L é na roba propio bona,
l é n magnà a la nostrana,
che fasea anche la nona
a la fin de la stemana.

E infin che i se cuosea,
a tre bèche o a medaluna,
la nona la disea
che i porta anche fortuna.

O sul serio, o par da ride,
senza che nessun se stize,
ades resta da dezide
ce che l é da bete ize:

piere cuote e rae ros,
zucia, dota o s-ciopetin;
te puos bete, se te guos
piere, spech e anche pastin.

Se la fame no te passa,
tolte ancora na porzion;
se i te dis: “te magnes massa”
se i te dis: “te sos magnon”,

l é parché i é massa boi,
e no te puos pi fei de manco,
e, col piato che fas doi,
tolte an cuarto de vin bianco.

Se te i conzes coi pavare,
i te tira su l moral,
e se tu te dis: magare!
ió no vedo nia de mal.

Te puos diteno ize lieto
par stà n tin in conpagnia,
se daspò i no fas efeto
no te l as fato par nia;

duto ien e duto passa,
e la storia l é fenida;
e, se t as magnà n tin massa,
te puos feite na … dormida.

Ma ce biei, ma ce boi!
Dasémeno an bon doi.
Ma ce boi, ma ce biei.
Benedete i casonziei!

(Borcia-Borca di Cadore)

La bagolina d Don Alberto.[edit]

Irlino Doriguzzi Bozzo (1946)

Cuan ch la scola fnia a mdodì,
dopo avei fato dute l lezion,
da Don Alberto se dea a fnì.

Spitone cuan ch l era a dormì,
e dopo ch Elsa avé verto al porton
ai toti doione al resto dal dì.

Al zinche Marino sonea rosario,
la partida ai toti lassone in sospeso
per core su z gedia e esse in orario

I zinche mistere e l tanie davoiman
cul man congiunte, in donoio sul banco
per non ciapasse la bagolina sul man.

L barghesse curte portone
ma per sconde l gianbe nude
l ciauze longe cul elastico avone.

Dopo n ora gné du chei de ciorì,
Don Alberto per tinine desdade
dal coro cu la bagolina partì.

Inante ch fnissa l Salve Regina
fora per porta d corsa s dea
per l ultma partida inante d dotrina.

In ritardo senpro ruone a dotrina
e per colpa di toti
n mancé mai la porzion d bagolina.

(Danta-Danta di Cadore)

A n zerto punto.[edit]

Augusto “Charly” Gamba (1963)

Inte nan zerto pra
sot a n zerto lares
de n zerto lùoch in Zoldo
l é an festuch
piegà dal teenp.

E inte chi dì
mez ùoit
andó che a l om
i paar
de no n aé vivù
alora vade ilò
e intant che tase
scolte
chel che l é stat.

(Zoldo)

Tocà el ziel.[edit]

Santino Ganz (1947)


el torna encora
sto pensier a me catà
anca se son strach e sudà …
me par de avei encora
valch da dì su la strada anca tardif
ma vade encora pi en su
onde che el vert el toca el ziel
par tocalo co le man
e tornà encora popo
co senper pi de marevea
anche se l finis inte l nia …
vive chesto dì
come che
me par a mi

(Falciade-Falcade)

El geranio de la nona.[edit]

Gigi Lise (1899-1960)

Inte n pignat de fer smaltà de blu
col ruden su la panza e pien de sfese
me nona la cenia come n bisù
en geranio, el pi bel che era in paese.

Per ela l era tut, el era n Perù
e tuti i dì de ogni santo mese,
dopo diti do Pater al Gesù,
al so geranio la ghe fea le spese.

Ma n dì, bianca noneta, zenza batole,
la à dit sani a sto mondo e in Paradiso
l è ndata sola zenza scarabatole,

lassando el so tesoro, el so bel fior
che dopo aé strussià per en soriso
l è mort nte l so pignat de crepacor.

(Agort-Agordo)

Ra osc de ra tèra.[edit]

Aldina Manaigo Ra osc de ra tèra.

Co ra sò osc dolze ra tèra ra i à dito al pra
cuerto de bela erba verde:
“Asto vedù chel fior, nasciù alolo bonora?
L é ormai infiazì...
L à fato contento ci che l à vardà...
L i à dà el sò miel a ra esaes...
Un pavié el se l à macoà...
El vento el s à godù a se l nanà,
el sò bonador l é ‘sù daparduto
e l à snasà ra bisies, che es se corea drio
intor i stonfe.
El soroio l é fiorì, l é drio a vienì scuro e el,
un fior siesto, l à fato alcuante pasc
su r oujores de r armonia del mondo.”

(Anpezo-Cortina d'Ampezzo, traduzion de E.M.C.)

Massimo Mosena Noni (1966) Gnia davaant.

Volarae partì na bonora. Sool.
Gnia davaant de mi.
Solche an futuro luseent,
darè le spale.

(Zoldo)

Ostaria de na olta.[edit]

Eliana Olivotto


Posto par omi che i se cata la sera
finida la dornada de fadiga …
no resta altro che catarse a l ostaria.
Sora l bancon na terina de ovi sodi
pa inbroiar al vin
e no inbriagarse de bonora,
che de onbrete l è meio, senza dan,
beverghene ancora.
Ma se te mete massa sal e te te inbuga…
te vien na sei da mat
e la cioca la é sicura.
- Siora parona,
vardé che l bicer sà da freschin …
butéme fora ncora n bon bicer de vin!
Sora la tola, n fiasco de chel bon
tant pa scominziar,
i goti se svoda tut de n fià,
n onbra drio man.
Inte l fun de le ciche de trinciato forte,
de Alfa e Nazional missià
a la fumera del fogher,
- incoi l fogo no l tira, ché l piove e tira vent … -
rinbonba le vose che tona:
- Tré … sete … sié … moraaa …
i bate i det tiradi fora
su le breghe de la tola,
trema i bicer
e l vin ros al và par sora.
Paga chi perde e l tacuin se svoda …
Co la straza passa la parona
pa sugar su e netar i zercoi su la tola.
La tira i schei.
E pò … visto che l vin straparla
e che le man se slonga …
la manda tuti cuanti a chel paese,
la manda tuti in mona!

(Ospedal-Ospitale di Cadore)

Se te me varde.[edit]

Giovanna Orzes Costa

Me sente nbozolada
inte a na lus
pi forte de la vita
se ti te me varde.
E sente du
nsom al cor
chel che anca
ti te nsogne
chel che anca
ti te volarla
tossita, come mi:
ndà, ndà,
par strade sconossude,
aventurose
e se cenì par man.

(Zenzenighe-Cencenighe Agordino)

Adeodato Piazza Nicolai (1944)
Le fate sote l neve.

Porziei che vola, auziei
che magna inte l festin
autro che anguane sote
la luna, n pupo te cuna
vuò la soa mare parché
la nuote i fà paura. So
pare dorme beato senza
pensà che fora fà fredo.
L inverno é tenpo de fate
sote l neve, befane che
porta carbon e naranze
larin pien de fuogo par
feite stà ciaudo anche
tel lieto. Sta sera no
finisse mai e doman
bisogna dì a scola ma
se nevea tanto tanto
staron a ciasa. No credo
che sone cussì fortunade
ma se può senpre sperà.
Vace che cianta, sorize
che bala e ió me scondo
sote la sala aonde nessun
ruina i me sogne, la mea
fantasia se perde via.

Padova, 10 aprile 2008

(Vigo-Vigo di Cadore)

Par incant che l é mort la S.F. (Canzoon par na amiga).[edit]

Angelo Santin Strafit (1956)

Longa e dreta la corea la strada
la machina de oga la dia
chel bel istà l era edut scomenzà
daesìn iel al ridea.

Salda la man la tegnia l manubrio
da aut al motoor al cantaa
no te saee che l era la mort
in chel dì che te spetaa.

No te saee che l era la mort
canche se é doen l é da stranio
pudé pensà che l nost destin
al vegne e l ne tole par man.

No te l saee, ma che asto pensà
canche la strada la é deentada mata
canche la machina la é duda fùora
e sora de n autra la é fegnida.

No te l saee, ma che asto sentù
canche la tonada la te à copà
can che nca l ziel de sora l é vegnù du
canche la vita la é se n duda.

Dapò, solche l silenzio l é restà
dantre le lamìere intorcolade
su l autostrada te zercae la vita
ma l é la mort che te à catà.

Olarae saé chè che te à doà
vive, olé been, patì
fruà tuti i tui dì passai
se così bonora te as cognù peà ia.

Ma de ti voi me degordà come che te ere
pensà che ncora t ees viva
oi pensà che ncora te me scolte
e che come inlaota te ride.

(Zoldo, da “In morte di S.F.” de Francesco Guccini)

Anselmo Selle La svelia.

Sul comò de la mè stanza
en cin in banda del mè let
ò la svelia che à l usanza
de fa di e not el so tich tech.

Co la sera me ritire
vade senper là a catala,
par vardarghe le so spire
e se ocor anca a cargala.

Me prenote na sonada
par le sie de la matina
par no perde la giornada
e sentì na romansina.

Ogni dì che se laora
l é el medesimo programa;
l é par chel che co l é ora
ò la svelia che me ciama.

Ma fenì la setimana
vien la festa a consolame
cossì staghe a fà la nana
fin che sona le canpane.

L é giornada de riposo
specialmente pai cristiani
mi finisse in cuesto modo:
“steme ben e a tuti “sani”.

(Gosalt-Gosaldo)

Pio Zandonella Necca.
Me vard’ li man.

Me vard’ li man e ntrà i mió deid’ daveru
me par da ved’ passà li ori e i dis,
passadi ormai da can ch ei fnù col perdti!
E perdi te é perdì n paradis!

Te ciniu strentä, strentä ntrà i mió brazi
e soti la mió man sintiu l tò cor!
E me parì che l gió, coi so lavazi
fos com’ na serä, dutä cuantä n fior.

Su la to ciopä, n medu ai to ciavei,
murdeu coi denti comi nt na naranzä,
zenzä ruvé a capì, zenzä savei

che dut’ cal nos amor n avé na spranzä:
erä l sognu d na serä! … e l dì duman
n aveu pi nenti dinzi dli mió man!

(Dudlé-Dosoledo di Comelico Superiore


del mistero; chei puoche druíde
ancora scondeste lassù tra le père
ben cognossea ste robe
e meo de noi ormai i capìa
che no se può mai dí de là.
Mai dí de là de chel velo
che sconde la piciola vela
de duta na vita, oltre
n rumor che fà chel martel
cuanche el se bate sul ciodo:
te sas che no se può mai dí de là
mai dí de là de la nuote
coi oce verte a spià te la sera,
la scanpa senpre sote la tera;
mai dí de là par ciatasse
n fagoto con dute le pene
par deventà na poiana, parchè,
tu te sas, cossì se desfá la befana.
Se son proprio fortunade, meo
vardasse da le ciase i nostre Ciadin.

Chi porzelat de chi omen
No te pùole gnanca i vardà sul mostaz
che già somea ch i te vobe
e la poesia l é già bel che se n duda;
se te parle an sin indiferent dal normal
i te varda coi oci da pes boì
e la poesia l è già bel che se n duda;
se te te mete na carpeta n sin pi curta
daerdete zìel e tòleme con ti
e la poesia l è già bel che se n duda;
dut an fis-cio na mareea
e ti t es là e te te dighe
ma che volelo chest?
e la poesia l è già bel che se n duda;
i é così lori, chi porzelat de chi omen
no te sas mai come i ciapà
se te faze la seria t es massa seria
se te scherze pùol esse che inte de ti te staghe anca
mi i rispete duti
a mi me sà bel ride e scherzà
ma su le robe serìe son cotant seria
e de duti chi àt no vade nsaè calche ota
che voleo fà? i é così chi omen
e chi che par da meio
i é come la gramegna
i te parla dei fior, de chi prai
dapò i deenta mut
e la poesia l è già bel che se n duda;
ma duta sta Natura che l é intor
la ne dis che avon bisoign anca de lori
no se pùol fà de duta l erba an fas, no
e l é anca vera in dut al so saor
che volone fà? Se tegnon duti come che sion​
e fuora de igliò no se scanpa mai...
speron che no se n vade la poesia
anmancol co se inamoron
ciò, vegneme da vesin, che te regale n fior

4 novembre 2011 h. 19,50 (Zoldo)