Pingsten in de Probsti

Pingsten in de Probsti.
Author:	Johann Meyer
Text type:	Gedicht
Comment:	from: Hellmuth Clasen: Die Probstei in Wort und Bild, 1898, S. 6
:

Ick schall Di mal hinschriebn, wasück mi dat geiht?
Un ob ick hier we'n mag? - dat do' ick mit Freud.
In Kiel is de Hüll und de Füll vun Plaseer,
Un doch för so'n Burjung op de Gündsit noch mehr.

Se sünd mi to städtsch hier, to vörnehm und fien,
Dat kann ick un mag ick nu eenmal ni lidn;
Obschons ick Student bün, so leng ick bischurn
Doch bannig - un wünsch mi na Hus mank de Burn.

Op de Gündsit - ei Deuscher ! op Gündsit an'n Strand,
Dar wahnt de Probstier; - dat is Di en Land!
So grön un so welig, so smuck un so schön,
Dat heff ick in de Pingstwek mi gehörig besehn.

Wat'n Segn op de Koppeln an Kleewer un Gras !
Dat Land is als Marschland, und de Weeten, de dar waßt
Hett Deg, dat't en Lust is, - dar schast Du Di wahrn !
Un in Blöth stunn de Rappsaat, un de Rogg schot all Ahrn.

Un denn mank de Knicken, un denn op'n Wall
Waßt de Kaßbein un Eerdbein man so wild öwerall;
Un de Nachtigaln slat, un de Oscheu de blöht,
Als weerst Du in'n Blomhoff, - langs'n Weg för de Föt.

Is't nu to verwunnern, dat se Pingsten so fiert?
Un dat se in de Pingstwek dree heele Dag swiert?
Un dat se dat Vörjahr, an Freuden so rik,
So lustig begröt'n do't mit Danz un Musik?

Juchheissa! wat'n Leben! dar heff ick mi freut!
Heff sprungen op de Lohdehl na'n Brummbaß un Fleut,
Heff sungn mit de Burjungs un klönt mit de Oln,
Un Allns, wat dar Mod weer, heff ick redlich mit holn.

Un man jümmers op Plattdütsch so hartlich un tru,
Mit de Mannslüd, mit de Frunslüd man jümmers op Du !
Und wenn ick mal möd wurr, un keem mal de Slap,
Denn leeg ick in'n Kohstall bi de Kalwer un Schap.

Un nößen denn gung frisch wedder darmank,
Vun een Hus na't anner, dat Burdörp hinlank.
Dar achter dat Jungvolk, - de Spellüd vörop,
Un so man jümmers lustig na de Lohdehln herop.

Un wurr ich mal hungrig, so sä ick dat fri;
Brade Bütt harrn se allerwegn un Förten darbi,
Stutenbodderbrod un Kaffee, - kreeg'ck 'n Geldbüdel 'rut,
Denn drücken se de Hand mi un lachen mi wat ut.

So gung dat dree Dag dör', jümmers lustig un frisch.
In Schönbarg, in Krokau, in Barsbek und Wisch,
In Labö un Fifbargen, in de Neegd un de Feern,
Un öwerall harrn se vun Harten mi geern.

Un, Junge, - wat kreeg ick för Deerns dar to sehn!
Dat sünd di de smucksten in't ganze Holsteen;
So blid, als en Lachduv, - so bunt, als en Tulk,
So slank, als en Wichel un so flink, als en Swulk.

Se dreiht sick in'n Danz 'rum, als'n Küsel so gau,
Se lacht rein so fründlich, als en Rosen in'n Dau;
Un kiekst Du in de Ogn ehr, - so büst Du all tamm,
Se mak Di so lis' un so fram, als en Lamm.

Ick wüß wul noch mehr, - un Du hörst dat wul geern,
Un meenst: dat is dösig, sick lang to schaneern;
Doch nu mutt ick stillswign, - un schullst Du ock schelln,
Denn dat Fenstern, - dat lett sick man mündlich vertelln!