Page:Seadna.djvu/264

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
260
SÉADNA
CAIBIDIOL A H-AON A’S TRÍOCHAD.

D’fheuch an bheirt ar a chéile. Níor ró chneasda an fheuchaint í ag aon taobh acu. Mhothuigh Séadna an sgannradh ag teacht air féin, díreach mar a tháinig sé air an chéad lá. Do rug sé greim daingean ar an seóid a bhí istigh ’na bhrollach aige. D’imthigh an sgannradh dhe. D’fheuch sé go cruinn ar a namhaid. Chonaic sé na h-adharca agus an t-éadan droch aigeanta, agus na súile millteacha, fíochmhara, agus an meigiol, agus an t-eirball, agus an chrúb. Ach do chonaic sé rud ná feacaidh sé an chéad lá. Chonaic sé ar mhéireanaibh na lámh ingne móra fada cama, mar a bhéadh ar chrobh fiolair. Agus bhí bior ar gach iongain díobh chómh caol chómh géar agus bhí ar an meanuith a bhí ’na láimh aige. Ba dhóbair airís cailleamhaint ar a mhisneach nuair a thuig sé i n’ aigne cad é an cor a bhéadh air dá dtéidheadh na h-ingne sin ’na chroicean! D’fháisg sé a lámh airís ar an seóid a bhí ’na bhrollach aige agus d’imthigh an sgannradh san leis. Thug an Fear Dubh fé ndeara conus mar a imthigheadh an sgannradh de Shéadna ach níor thuig sé é. Bhí iongnadh air cad a bhaineadh an t-anaithe de Shéadna, nó cad a thugadh an misneach dó, nó cad é an chúis ná féadadh sé féin greim a bhreith láithreach air.

“Cad ’na thaobh ná fuilir ag gluaiseacht liom?” ar seisean, fé dheire. “Nach cuimhin leat an margadh?”

“Is cuimhin liom an margadh go dian mhaith,” arsa Séadna, “ach ní dóich liom gur cuimhin leatsa é.” Agus is amhlaidh a cheap sé, fé mar a cheap sé ar an