“Ċualas an glór sin ċeana aċt ní féidir gur tú....
Ḃí an dall ag útamáil leis le na láṁaiḃ ag iarraiḋ ḋul go dtí an áit ar ṡíl sé an ḃean ḃeiṫ. Ní raiḃ ann aċt fíorḋroċ ṡolus ó ċoinnil ḃí ar an mbórd. Ṫóg sise é. Ċroċ suas é go raiḃ pé ar biṫ solus ḃí ann ag sgallaḋ anuas ar a h-éadan.
“Naċ ḃfeiceann tú anois mé?” ar sise, agus í n-a seasaṁ ós a ċoṁair amaċ go mórḋálaċ, “naċ dóiġ leat go ḃfuil mé ċom daṫaṁail is ḃí nuair sgar muid ó ċéile cúig bliaḋna déag ó ṡoin....”
Stop seisean. Ṡín sé laṁ amaċ le greim ḟáġail uirri aċt ó ḃí sí cúpla coisméig ró-ḟada uaiḋ níor eiriġ leis.
“Naċ ḃfeiceann tú mé?” ar sise agus an solus croċta aici.
“Ní ḟeicim.”
“Níl na suíle ar fognaṁ agat mar sin.” ar sise go sgigeaṁail. “Níl....”
Ṫáinic truaiġ n-a ġlór.
“Níl beoḋaċt na éifeaċt ’mo ṡuiliḃ ó’n oiḋce sin.... A Ṁuirġéid—”
Ṡíl sé breiṫ ar laiṁ uirri. Níor eiriġ leis.
“A Muirġéid,” ar seisean go truaiġṁéalaċ, aċt naċ raiḃ an ṁórḋáil ró-ḟada ó’n méala n-a ġlór, “a Ṁuirġéid,” ar seisean, “d’ḟulaing mé uaṫḃás ifrinn de ṗiantaiḃ cuirp agus anama ó ṡoin. Ḃíoḋ aiṫriġe orm de ló agus d’oiḋċe. Maiṫtear ḋom anois....”
Ṡín sé a laṁ amaċ. Níor rug sise uirri. Croiḋe cloiċe ḃí innti....
