This page has not been proofread.
- 14 -
Mai Monnonk licht dem Wollef
Duerch d'Fënster d'Schwain eraus:
Op eemol goung d'Gedibber
An d'Jaizen un am Haus.
Se koume mat de Grefen
A mat der Wisenha,
An deemol koum mai Monnonk
Op d'Hoër ëm en A.
Zum Gléck, en ass e Schmocken,
Du mécht en dann e Saz
A wutscht iech duerch e Schlëffchen,
'T kéim kaum derduurch eng Kaz.
Ma Nëwéi, sot de Wollef,
Et schingt, dat gouwe Rëss!
Kommt iesse wat nach hei ass,
Dat schmaacht elo gewëss.
Hee werft em duer de Sprenkel,
Eng Schank och vun der Héis!
Ech froen Iech, dir Hären,
Wie géif dann do net béis?
Här Kinnek, kuckt de Wollef
A kuckt seng Zeien un,
Déi fir e faulen Apel
E Wollefseed iech dunn!
